Πίσω,κάπου,κάποτε

Βρέχει.

Θυμάσαι πόσο μας άρεσε η βροχή?
Έβγαζε αυτό το χαμένο εγώ σου.Τον άνθρωπο που ήταν ο λόγος που δεν έφευγα μακριά.
Ελάχιστες στιγμές,ελάχιστες φορές φανερωνόταν,κι όμως εγώ περίμενα.

Δεν είναι αστείο?Πράγματι μερικές φορές τυφλωνόμαστε.Συνειδητοποιούμε,αλλά δεν θέλουμε να δούμε.

Ξέρεις πως είναι τα βράδια.Σε γυρνάνε στα παλιά,δεν θα απολογηθώ για αυτό.

Θέλω όμως να πω..ότι περίμενα τη βροχή για να γνωρίσω μια άγνωστη πτυχή σου,ένα μέρος σου που δεν χόρτασα ποτέ.
Και τώρα απλά θυμάμαι.Που και που.

Όταν βρέχει.