Γονική Παροχή .

Δεν ένιωσα ποτέ ότι έχω οικογένεια. Και δεν μπορώ να πω πως δεν νοιαζόταν κανείς για 'μένα. Νοιάζονταν (νοιάζονται) με τον λάθος τρόπο. Η εκνευριστική εμμονή ότι "αφού σου παρέχουμε στέγη,φαγητό και ό,τι απαραίτητο,σ'αγαπάμε". Όχι ρε μαλάκα,αυτό δεν δείχνει στον άλλο αγάπη,απλά του δημιουργεί την ανάγκη να στο ξεπληρώσει!

Όχι μόνο δεν ένιωσα κανέναν κοντά μου - παρά ελάχιστες στιγμές - ,αλλά πρόσεξα κάποια στιγμή ότι απλά οδηγούμαι στο να κάνω τα ίδια λάθη με εκείνους,από εκείνους.

Η όποια αντίδραση μου (ήταν πάντα πολλές) επέφερε σχόλια,προσβολές,σαρκασμό,ειρωνεία. Και ήταν το χειρότερο,η αφορμή για την έναρξη αδιαφορίας μου προς αυτούς,ως άμυνα,που ποτέ δεν πέτυχε εντελώς δυστυχώς.

Συζήτηση με τους γονείς μου; Ποτέ . Πάντα έβγαζαν τα συμπεράσματά τους και έμεναν απόλυτοι σε αυτά. Ποτέ δεν προσπάθησαν να με καταλάβουν. Ποτέ δεν μπόρεσαν να δουν ότι δεν είμαι σαν αυτούς,πως έχω άλλες πεποιθήσεις,άλλους φόβους,άλλα όνειρα.

Και όταν έιπα αυτό το "άντε γαμηθείτε όλοι" και άρχισα να παίρνω πρωτοβουλίες,πάλι έκανα λάθος.Για 'κεινους.


Μεχρι σήμερα οδεύω προς την αποτυχία. Για εκείνους.

Βέβαια εγώ το μόνο που βλέπω πλεόν είναι δύο ανθρώπους που τα έκαναν σκάτα με την δικιά τους ζωή και ζουν μέσα στο κόμπλεξ και το γαμώτο. Ειδικά αυτή που με γέννησε,όπως τόσο χαρακτηριστικά λένε όλες,ακόμη δεν το έχει παραδεχτεί..

Οι σχέσεις μας τυπικές και ψυχρές,και βοήθησα και εγώ σε αυτό.


Τα γράφω όλα αυτά γιατί θυμήθηκα πριν χρόνια μια φίλη μου να λέει ξαφνικά πόσο πολύ θέλει να φύγει από το σπίτι (πολλά χρόνια πριν),και σκέφτομαι πως όταν τέτοια προβλήματα ξεκινούν από την υποτιθέμενη οικογένεια,είναι λογικό να είμαστε πιο αποξενωμένοι και έξω ,πιο καχύποπτοι,πιο μισάνθρωποι .

You know my methods, Watson.

Eιλικρινά.Δεν είναι ότι δεν το περίμενε κανείς.Πάντα έτσι θα είναι ,το χρυσό κλουβί παραμένει κλουβί.
Kαι τι να κάνω? Να κάθομαι να κοιτάω έξω μήπως κάποιος μου ανοίξει?


Ή μήπως έχουμε βγει ήδη από τη φυλακή μας και κυνηγάμε οι ίδιοι τον περιορισμό?
Ίσως δεν αντέχουμε την ελευθερία.

Viva La Muerte!

Η ιδέα του θανάτου σε κυνηγάει παντού.Για την ακρίβεια,ο αυτόχειρας θάνατος είναι ο πιο ιδανικός. Ελέγχεις το τέλος. Μόλις σου μπει η ιδέα είσαι καταδικασμένος. Ή τολμάς ή χάνεσαι μέσα στην εικόνα του.
Κάνεις σχέδια,αναρωτιέσαι ποιός θα μπορούσε άξια να ειδοποιηθεί πρώτος,τι θα γράψεις στο αποχαιρετιστήριο γράμμα σου...

Κι όμως,ποιό το νόημα να γράψεις τα πάντα χωρίς να δεις καμία αντίδραση? Είναι δειλία να αποσύρεσαι? Ή απόδειξη μεγάλου θάρρους?


Μερικές φορές μου φαίνεται πως είναι απλά αδιαφορία. Για τα πάντα .

Mετά την αλήθεια .

Τι συμβαίνει όταν έχεις πει ό,τι είχες να πεις?

Πως συνεχίζεις? Έχει νόημα να βρίσκεις και άλλες αλήθειες?


Ίσως τελικά δεν μιλάμε τόσο μεταξύ μας γιατί μόλις αποκαλύψουμε τα περισσότερα το ενδιαφέρον χάνεται.Το παιχνίδι γίνεται παλιό και αναμενόμενο. Από την άλλη έχουμε αυτή τη γαμημένη ανάγκη να εκφραστούμε,έστω μόνο στα άτομα που θεωρούμε ξεχωριστά για τον ένα ή τον άλλο λόγο.

Υπάρχει φυσικά και η άποψη ότι ποτέ δεν μπορεί κάποιος να σε γνωρίζει ολότελα,και είναι σωστή,αλλά από ένα σημείο και μετά,δεν θες να μάθεις κάτι παραπάνω για τον άλλο,δεν έχει ..ενδιαφερον.

Όταν στέκεσαι μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση και είσαι το "θύμα",τι κάνεις? Συνεχίζεις να εκθέτεις τον απογυμνωμένο εαυτό σου σε κάποιον που μάλλον πλήττει,ή κρύβεσαι ξανά?

Tο πρελούδιο της αποτυχίας .

Σε κοιτούσα και μου ερχόντουσαν χιλιάδες λέξεις στο μυαλό.Έκανες τις γνωστές γκριμάτσες,αυτές που κάνεις όταν δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις,με το βλέμμα χαμηλά -κάποια ενοχή ίσως?- περιμένοντας να ακούσεις κάτι,ξέροντας ακριβώς τι θα απαντήσεις.

Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να είμαστε ξεκάθαροι,πάντα θα κρυβόμαστε.

Πάντα θα διαλέγουμε τις λάθος λέξεις.