Γονική Παροχή .

Δεν ένιωσα ποτέ ότι έχω οικογένεια. Και δεν μπορώ να πω πως δεν νοιαζόταν κανείς για 'μένα. Νοιάζονταν (νοιάζονται) με τον λάθος τρόπο. Η εκνευριστική εμμονή ότι "αφού σου παρέχουμε στέγη,φαγητό και ό,τι απαραίτητο,σ'αγαπάμε". Όχι ρε μαλάκα,αυτό δεν δείχνει στον άλλο αγάπη,απλά του δημιουργεί την ανάγκη να στο ξεπληρώσει!

Όχι μόνο δεν ένιωσα κανέναν κοντά μου - παρά ελάχιστες στιγμές - ,αλλά πρόσεξα κάποια στιγμή ότι απλά οδηγούμαι στο να κάνω τα ίδια λάθη με εκείνους,από εκείνους.

Η όποια αντίδραση μου (ήταν πάντα πολλές) επέφερε σχόλια,προσβολές,σαρκασμό,ειρωνεία. Και ήταν το χειρότερο,η αφορμή για την έναρξη αδιαφορίας μου προς αυτούς,ως άμυνα,που ποτέ δεν πέτυχε εντελώς δυστυχώς.

Συζήτηση με τους γονείς μου; Ποτέ . Πάντα έβγαζαν τα συμπεράσματά τους και έμεναν απόλυτοι σε αυτά. Ποτέ δεν προσπάθησαν να με καταλάβουν. Ποτέ δεν μπόρεσαν να δουν ότι δεν είμαι σαν αυτούς,πως έχω άλλες πεποιθήσεις,άλλους φόβους,άλλα όνειρα.

Και όταν έιπα αυτό το "άντε γαμηθείτε όλοι" και άρχισα να παίρνω πρωτοβουλίες,πάλι έκανα λάθος.Για 'κεινους.


Μεχρι σήμερα οδεύω προς την αποτυχία. Για εκείνους.

Βέβαια εγώ το μόνο που βλέπω πλεόν είναι δύο ανθρώπους που τα έκαναν σκάτα με την δικιά τους ζωή και ζουν μέσα στο κόμπλεξ και το γαμώτο. Ειδικά αυτή που με γέννησε,όπως τόσο χαρακτηριστικά λένε όλες,ακόμη δεν το έχει παραδεχτεί..

Οι σχέσεις μας τυπικές και ψυχρές,και βοήθησα και εγώ σε αυτό.


Τα γράφω όλα αυτά γιατί θυμήθηκα πριν χρόνια μια φίλη μου να λέει ξαφνικά πόσο πολύ θέλει να φύγει από το σπίτι (πολλά χρόνια πριν),και σκέφτομαι πως όταν τέτοια προβλήματα ξεκινούν από την υποτιθέμενη οικογένεια,είναι λογικό να είμαστε πιο αποξενωμένοι και έξω ,πιο καχύποπτοι,πιο μισάνθρωποι .