Here we are now, entertain us.

Ήμουν έξω με αυτούς που αποκαλώ φίλους μου. Υποτίθεται. Δεν μου προκαλούν και πολύ το ενδιαφέρον,αλλά με κάνουν να γελάω. Που και που. Και καθόμουν δίπλα σε αυτό το άτομο που πάντα θες να δεις καθαρά φιλικά αλλά δεν γίνεται. Χρόνια τώρα,σαν παιχνίδι μου φαίνεται, και αναρωτιέμαι αν μόνο εγώ έχω απελπιστεί. Είναι παράξενο πως τα άτομα που θες να πλησιάσεις περισσότερο είναι και τα πιο απρόσιτα. Ίσως βέβαια ισχύει το αντίστροφο.

Όπως και να έχει, μου φαίνεται τόσο παιδικό αυτό το κρυφτό,και όμως βλέπω να συμβαίνει στους πάντες. Μόνο που συνήθως δεν έχει την ίδια κατάληξη με τις ταινίες. Αυτά τα άτομα που έλκονται πάντα πάσχουν στο ότι ο ένας νιώθει διαφορετικά από τον άλλο. Ή έτσι νομίζει. Ή απλά δεν ξέρει τι γίνεται και το αφήνει στη μοίρα του. Ως πότε όμως θα υποκρινόμαστε ; Δεν νομίζω πως έχει νόημα να ζηλεύεις,να στενοχωριέσαι χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος. Να ξεχνιέσαι που και που με κάτι περιστασιακό,αλλά πάντα να έχεις αυτό το "αγκάθι" να σε ενοχλεί,μέχρι να χαθήτε με τον άλλο. Χωρίς να σου έχει φύγει και το απωθημένο κιόλας.