Aυταπάτες .

Πίστευα ότι θα μου έλειπες, τελικά όμως μου λείπουν αυτά που δεν είπα, ή έκανα. Έτσι είναι τα ταξίδια. Όλα τα ταξίδια, όλοι οι αποχαιρετισμοί. Καταλαβαίνεις την απώλεια -αν μπορώ να τη χαρακτηρίσω έτσι- ξαφνικά, όταν έχεις πιο πολύ ανάγκη τη συνήθεια. Ή την επιβεβαίωση,την σταθερά. Επίσης, πάντα σε ένα "αντίο" ο ένας λυπάται περισσότερο,και ο άλλος ξέρει να το ξεπερνά. Δεν ξέρω ποιά είναι η καλύτερη πλευρά. Ο ένας μένει πίσω, και ο άλλος νιώθει ότι υπερβάλλει στο πως νομίζει ότι νιώθει.

Τι κάνεις όμως όταν εσύ λες το αντίο και είσαι αυτός που επηρεάζεται περισσότερο ;

Nα μου λες να κάνω πίσω και εγώ να κοιτάω μπροστά .

Ήμουν σίγουρη ότι έχω να γράψω κάτι αξιόλογο. Για κάποιο λόγο ξεχνάω τον τρόπο.

(R)Evolution .

Και έτσι απλά όλα έγιναν όπως πριν. Για λίγο.
Φοβάμαι ότι δεν θα εξελιχθούμε ποτέ.

Lasciate ogne speranza, voi ch'entrate.

Δεν κοιμήθηκα καθόλου σήμερα. Από το βράδυ έχω ένα άσχημο προαίσθημα,από αυτά που συνήθως δεν σημαίνουν κάτι,αλλά για την υπόλοιπη μέρα σε βάζουν σε σκέψη. Είναι παράξενο,πως το μυαλό "κολλάει"σε ιδέες που δεν καταλαβαίνεις.

Όπως όταν ξυπνάς και νομίζεις ότι το όνειρο είναι αλήθεια,πράγμα που σου δίνει μια ελπίδα,ότι ίσως υπάρχει και μια άλλη,διαφορετική πραγματικότητα.

No sleep .

Nιώθω ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ.
Από τα πάντα. Με τα πάντα. Ξέρω πως προσπαθώ αδίκως να φτιάξω τα πράγματα. Ξέρω επίσης πως και μετά την αποτυχία,θα συνεχίζω να προσπαθώ. Ξέρω πως πάντα όταν πέφτουμε σηκωνόμαστε. Και ξαναπέφτουμε. Και σηκωνόμαστε ξανά. Γιατί έτσι κάνουμε,ενστικτωδώς,παράλογα,δεν τα παρατάμε ποτέ.


Ναι,νομίζω πως πάντα υπάρχει η ελπίδα.Ακόμη και τη τελευταία στιγμή.


Το πρόβλημα είναι αν μας προσφέρει τίποτα ουσιαστικό,πέρα από τη παράταση ενός άδειου ταξιδιού .

Here we are now, entertain us.

Ήμουν έξω με αυτούς που αποκαλώ φίλους μου. Υποτίθεται. Δεν μου προκαλούν και πολύ το ενδιαφέρον,αλλά με κάνουν να γελάω. Που και που. Και καθόμουν δίπλα σε αυτό το άτομο που πάντα θες να δεις καθαρά φιλικά αλλά δεν γίνεται. Χρόνια τώρα,σαν παιχνίδι μου φαίνεται, και αναρωτιέμαι αν μόνο εγώ έχω απελπιστεί. Είναι παράξενο πως τα άτομα που θες να πλησιάσεις περισσότερο είναι και τα πιο απρόσιτα. Ίσως βέβαια ισχύει το αντίστροφο.

Όπως και να έχει, μου φαίνεται τόσο παιδικό αυτό το κρυφτό,και όμως βλέπω να συμβαίνει στους πάντες. Μόνο που συνήθως δεν έχει την ίδια κατάληξη με τις ταινίες. Αυτά τα άτομα που έλκονται πάντα πάσχουν στο ότι ο ένας νιώθει διαφορετικά από τον άλλο. Ή έτσι νομίζει. Ή απλά δεν ξέρει τι γίνεται και το αφήνει στη μοίρα του. Ως πότε όμως θα υποκρινόμαστε ; Δεν νομίζω πως έχει νόημα να ζηλεύεις,να στενοχωριέσαι χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος. Να ξεχνιέσαι που και που με κάτι περιστασιακό,αλλά πάντα να έχεις αυτό το "αγκάθι" να σε ενοχλεί,μέχρι να χαθήτε με τον άλλο. Χωρίς να σου έχει φύγει και το απωθημένο κιόλας.