Mια Διάγνωση.

Υπάρχουν στιγμές που ακούς μόνο την καρδιά σου να χτυπάει. Και νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ξέρεις οτι κάτι δεν πάει καλά. Για την ακρίβεια, είναι σαν ο οργανισμός σου να πολεμά ένα άγνωστο μικρόβιο. Το φόβο, την ανασφάλεια, τη λύπη, όλα μαζί που προσπαθούν να σε αρρωστήσουν. Και νοσείς. Ναι,νοσείς καιρό τώρα, γιατί οι χτύποι της καρδιάς σου δεν είναι η άμυνα, αλλά το σύμπτωμα, η στιγμή που τα όρια της αντοχής σου έχουν ξεπεραστεί και κάνεις αγώνα να συγκρατήσεις τον εαυτό σου, για να μην ξεσπάσει. Γιατί ξέρεις πως αν ξεσπάσει, έχεις ήδη ηττηθεί ..

H προσπάθεια μετράει .

Κι όμως, όχι.  Μου φαίνεται ότι το να το λέμε απλά μας καθησυχάζει, κάνει την αποτυχία πιο ανεκτή. Δεν είναι έτσι. Δεν μετράει η προσπάθεια, αλλά το πως και πόσο θα προσπαθήσεις. Αν έχεις προσπαθήσει με όλα τα μέσα, τότε ναι, έκανες κάτι. Το να πηγαίνεις εκ του ασφαλούς περιμένοντας το σύμπαν να συνομωτήσει, όχι, δεν θα καταφέρεις τίποτα και ποτέ (ΑΝ ξέρεις και τι θες ακριβώς ώστε να το πετύχεις). Γιατί το σύμπαν (αγαπητέ Κοέλο) δεν περιμένει να σε βοηθήσει, εσύ το προσαρμόζεις στα θέλω και τα μπορώ σου.

Despicable Me

 Αναρωτιέμαι αν ξέρει κανείς ποια είμαι πραγματικά, πέρα από τις τυπικότητες, πέρα από τις επιρροές του κάθε ατόμου. Ποιοί είμαστε κάτω από τον εκάστοτε εαυτό που δείχνουμε ανάλογα με τις περιστάσεις? 

Σημερινό πρόγραμμα: εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή

Μιζέρια. Αν μπορούσα να το χαρακτηρίσω έτσι. Κοιτάω το δώματιο με την απάθεια που κοιτάς κάτι που δεν βλέπεις ουσιαστικά. Παίζει και αυτό το τραγούδι στο repeat, και με κάνει να σκέφτομαι τα πράγματα που έχω να κάνω. Αλλά δεν έχω όρεξη να κάνω. Και αυτά που θέλω να κάνω, αλλά πάλι δεν πρόκειται να γίνουν. Μια αίσθηση παραίτησης, ενώ ξέρω ακριβώς τι θέλω, τελικά. Αλλά πώς να στο πω?

There's a good reason why nobody studies history. It just teaches you too much.

..Όπως εκείνο το άτομο που είναι τόσο καιρό στη ζωή σου αλλά δεν ξέρεις ακόμα γιατί. Ίσως αυτά τα άτομα μας περιβάλλουν για να μας μάθουν να αντέχουμε. Την απώλεια, την αδιαφορία, ακόμη και την αγάπη.  Δεν είναι τυχαίο ότι ο μοναδικός άνθρωπος που θα αφήσεις να σε πληγώσει είναι εκείνος που σε έμαθε να επουλώνεις τις πληγές σου. Εκεί συνειδητοποιείς ότι σε ξέρει καλύτερα απ'ο,τι θα έπρεπε. Ξέρεις ότι έδωσες περισσότερα απ'ό,τι θα έπρεπε. Και τον διώχνεις. Το τίμημα της καινούργιας σου γνώσης ; Μια πληγή που ανοίγει ξανά και ξάνα, τη ξεχνάς για λίγο και τη θυμάσαι πάλι ..

(Καχ)υποψίες .

Έχει κάτι νοσταλγικό η νύχτα. Ίσως φταίει το ότι έχω φύγει ήδη. Τίποτα δεν μου υπενθυμίζει τα παλιά όπως θα έπρεπε. Ξέρω ότι έκανα ένα λάθος ακόμη σήμερα. Κρατάω άθελα μου κάτι που απλά, δεν μου ταιριάζει. Όχι πως νιώθω να μου αρέσει τίποτα τελευταία. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, ξεχνάς πιο εύκολα...


Να ξεχάσω? Μισώ τους ανθρώπους που ξεχνούν. Μου φαίνεται ότι είναι ακόμη πιο αδιάφοροι από 'μένα. Και για να είμαι ειλικρινής, τους ζηλεύω.

Game over .

Δοκιμάζω τους φόβους μου. Μαζοχιστική τάση, αλλά για κάποιο λόγο πιστεύω ότι όσο πιο πολύ εκθέτω τον εαυτό μου σε αρνητικές καταστάσεις, τόσο πιο δυνατή γίνομαι. Κάτι του στυλ "ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό". Αλλά δεν ειναι έτσι. Απλά γίνομαι πιο αδιάφορη. Και αυτό δεν είναι μορφή δύναμης, είναι μορφή άμυνας. Και η άμυνα δείχνει αδυναμία,έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανάγκη για ασφάλεια και σιγουριά που δεν μπορείς να εξασφαλίσεις ο ίδιος στον εαυτό σου. Γιατί ποτέ δεν νιώθεις αρκετά δυνατός. Γιατί πάντα κάνεις πίσω .

Eρωτήσεις που δεν απαντήθηκαν ποτέ .

Τι θέλεις? Πες μου ,δεν γίνεται άλλο να μαντεύω, ούτε να προσπαθώ ανούσια να σε κάνω να θες τα ίδια πράγματα με 'μενα. Δεν είναι δύσκολο, όλοι ξέρουμε τι θέλουμε, απλά δεν το λέμε ποτέ. Δεν μπορώ άλλο έτσι. Πρέπει να αλλάξει κάτι, κι ας σημαίνει στο τέλος ότι όλα τελείωσαν. Ποιά όλα να μου πεις .
Κάτι πρέπει όμως να γίνει. Να ξέρω. Να μάθω να ελπίζω σε άλλες χίμαιρες .

Aνθρωπιά.

Μου φαίνεται ότι έχουμε χάσει την ταυτότητά μας. Έχουμε αποκτήσει τη κρύα τυπικοτητα και έχουμε χάσει τον αυθορμητισμό .


Δεν νιώθω πουθενά το οικείο ξαφνικά. Όλα είναι περίεργα και ξένα. Το καινούργιο το φοβάμαι,το παλιό το ξεχνάω.

Eκ της κολάσεως .

Μία ζωή μου λέει ότι θα τιμωρηθώ για την άθλια συμπεριφορά μου. Δεν διαφωνώ,δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Κάνει όμως ένα τεράστιο λάθος. Ήδη τιμωρούμαι. Ολόκληρη η ζωή μου είναι μία τιμωρία. Η απόφαση έχει ήδη παρθεί .

Tελευταία λόγια

Πως κλείνεις μια μάταιη ιστορία?

..Και πως ξέρεις ότι δεν κάνεις λάθος?


Θα ήθελα να ημουν σίγουρη ότι ακολουθώ το σωστό μονοπάτι,μόνο που έχω την αίσθηση ότι τελικά όλα τα μονοπάτια οδηγούν στο ίδιο ακριβώς αδιέξοδο.