Our life is what our thoughts make it.

Απόγνωση σου λέει. Δεν έχει άδικο. Και εγώ αλλιώς τα φανταζόμουν. Σπουδές, διαμονή σε νησί ( θάλασσα...), γνώση, γνωριμίες με άτομα που (επιτέλους) μπορείς να μιλήσεις, δουλειά ενδεχομένως, αλλαγή.

Κι όμως, τόσο καιρό τώρα βλέπω πως δεν είναι έτσι. Τα άτομα που θεώρησα ότι είναι σωστά δεν ήταν. Οι σχέσεις μάλλον τυπικές. Το μέρος "κρύο".

Σαφώς υπάρχουν και τα ωραία της υπόθεσης, αλλά όταν δεν έχεις κάποιον κοντά να χαρεί πραγματικά μαζί σου, ή τουλάχιστον να μην ζηλέψει με αυτή τη κακία που έχουν μερικοί, τι να τα κάνεις?




Βρίσκω και αυτά τα καπάκια μπύρας συνέχεια στα σκαλιά μου και αρχίζω να ανησυχώ.

Έτσι με το καρτέρεμα μεγάλωσαν οι νύχτες ..

Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται το πρώτο μεγάλο βήμα - και εκείνοι που το υποτιμούν.

Υπαρχουν εκείνοι που φοβούνται, και εκείνοι που αντέχουν.
Είσαι εσύ που θέτεις ως προτεραιότητα το να επιζήσεις, είναι και ΄κεινος που ζει.

Κάποιοι περιμένουν, άλλοι βιάζονται.
Κάποιοι νομίζουν ότι ξέρουν τι θέλουν, κάποιοι δεν το παραδέχονται.

Και όταν προσποιείσαι ότι κοιμάσαι, πάντα ξέρεις πως σε ΄χουν καταλάβει.
Ή όταν ρωτάς κάτι κρυμμένα, είμαι ήδη δυο βήματα μπροστά και ξέρω.

Όταν κάνεις πως δεν ξέρεις, και πάντα έρχεται κάτι χειρότερα καινούργιο να σε εκπλήξει άσχημα.

Η στιγμή που ό,τι ήθελες να πεις δεν έχει πια νόημα. Εκείνη η σιωπή που σου κλείνει τ'αυτιά.
Η αίσθηση ότι κάτι το ΄χεις ξαναζήσει. Ότι ξέρεις εκείνον που είδες στον καθρέφτη από κάπου αλλού. Ότι ένα όνειρο ήταν κάποια προηγούμενη ζωή σου.

Η ψευδαισθηση ότι είσαι αρκετά δυνατός. Η παραίσθηση της αδυναμίας.

Η λέξη "πεσιμισμος" που αντικαθιστά τον ρεαλισμό όποτε κάτι δεν πάει κατ'ευχήν.
Η ελπίδα που πάντα είναι ΄κει αλλά ξεχνά να στο υπενθυμίζει.

Οι φορές που νιώθεις ότι η γνώση σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Και εκείνες που νιώθεις εντελώς ανόητος.

Το δέος μπροστά στη φύση. Το δέος για τον άνθρωπο.

Η αγάπη και το άγχος να μπορέσουμε να την εκφράσουμε. Το σεξ.
Οι λέξεις που βγαίνουν λάθος, αλλά ο άλλος τις καταλαβαίνει απόλυτα - κι ας μην το δείχνει .
Οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν σωστά, αλλά ερμηνεύτηκαν λάθος.

Τα πρωινά που είναι δύσκολο να σηκωθείς γιατί πιστεύεις ότι δεν έχει νόημα.
Οι μέρες που τα πάντα είναι όμορφα.

Τα μέρη που πάντα δεν θες να πας και ποτέ δεν θες να φύγεις.

Οι φοβίες σου. Η υπερβολή που θες να καταλάβουν οι άλλοι.
Η επαναστατική σου πλευρά. Η ρομαντική σου πλευρά.

Η παράλογη συμπεριφορά σου όταν αμύνεσαι.








- And so it goes .

Insanity is relative. It depends on who has who locked in what cage.

Η τρέλα είναι αποτέλεσμα της ταλαιπωρίας? Και αν ναι, τρελαινόμαστε όλοι κάποια στιγμή?

Είναι η τρέλα κολλητική?



Και εν τέλη, τους τρελούς τους λυπάσαι ή τους φοβάσαι?

Still ending, and beginning still.

Σε κάποια παιχνίδια, έχεις "ζωή", (που ενίοτε αποτελείται από τις κλασικές καρδιές) και πάντα όταν ξεφύγεις ή νικήσεις τον "εχθρό", σιγά σιγά ξαναγεμίζει.

Έτσι είναι και στην πραγματικότητα. Έχουμε μικρές, ευάλωτες σπίθες μέσα μας, που μετά από το απαραίτητο χρονικό διάστημα ζωντανεύουν ξανά. Ό,τι και να γίνει, κάποια στιγμή επανέρχεσαι, σου περνάει, έστω το μεγαλύτερο μέρος της απώλειας, αν όχι όλο.

Το θέμα είναι να έχεις την υπομονή που χρειάζεται. Είτε φταις εσύ, είτε κάτι άλλο, ο χρόνος σε γιατρεύει, είτε το κάνει με άσχημο τρόπο, είτε χωρίς καν να το καταλάβεις. Σίγουρα, κάποια "ήττα" μπορεί να αφήσει τα σημάδια της, αλλά την επόμενη φορά θα ξέρεις πως να το χειριστείς καλύτερα.

Η απώλεια λοιπόν, είναι πάντα παροδική, και αν σε αφήσει με σημάδια, έχεις ακόμη κι άλλη ζωή ή μέρος της να ζήσεις, καλύπτοντας ίσως εκείνη που επιβιώνει με δυσκολία λόγω των πραγμάτων..

Kι αν το θες με άλλη παρομοίωση, είμαστε σαν τις γάτες. Επτάψυχοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να πέσεις και να μην ξανασηκωθείς. *






*Εκτός αν όλες σου οι ζωές έχουν χάσει εκείνη τη σπίθα. Συμβαίνει.

Μονάδες Μέτρησης .

Η μοίρα στη γεωμετρία διαιρείται σε λεπτά.


Το ίδιο και η άλλη μοίρα, εκείνη που δεν ξέρουμε αν υπάρχει, ούτε καν περι τίνος πρόκειται.

Ας πούμε ότι είναι η έκβαση των πραγμάτων. Εκείνη που ακολουθεί μετά από μια αμήχανη σιωπή, μια απόφαση της στιγμής, ή μια σκέψη που μας τυραννάει καιρό.


Σχεδόν τα πάντα μπορούν να αλλάξουν σε μερικά λεπτά. Το θέμα είναι ότι στο μεγαλύτερο μέρος τους εμείς τα οδηγούμε εκεί που θα καταλήξουν .

And thereby hangs a tale.

Ο οδηγός του ταξί που με πήγαινε στο απομονωμένο κέντρο φυσιοθεραπείας ήταν σίγουρος.
"Δύο πράγματα δεν θέλει η ζωή," μου είπε. "Να την σκέφτεσαι και να τη αναλύεις, όπως και να θες κάτι που δεν μπορείς να έχεις."



Δεν μου φάνηκε παράλογο, το ότι καμιά φορά σκεφτόμαστε πιο πολύ απ' ό,τι θα έπρεπε είναι κοινό μυστικό. Στον γυρισμό, αφού βρήκα μια φαγωμένη στάση λεωφορείου, μια γυναίκα πίσω μου έστελνε κατάρες σε κάποια που της έκλεψε την αγάπη.

Μα αν η αγάπη εκείνη ήταν δική της, θα έφευγε τόσο εύκολα?
Το προσωπό της είχε το ύφος του τρελού, κι όμως για λίγο την κατάλαβα. Φαινόταν θυμωμένη και στενοχωρημένη ταυτόχρονα, και είχε χαθεί στο δίλλημα τι από τα δύο να εκφράσει. Η κατάρα ήταν η εκδίκηση στην ξένη γυναίκα. Αναρωτιέμαι ποια ήταν η αντίδρασή της σε εκείνον τον άντρα που την άφησε.
Υποθέτω ότι τον παρακάλεσε να έρθει πίσω. Ελπίζω να κράτησε μια κάποια αξιοπρέπεια, αλλά όταν μπλέκεται ο έρωτας με τον φόβο, μπορούμε να φανούμε πολύ κατώτεροι από αυτό που αξίζουμε.

Δυστυχώς.

 

Παράσημο Της Ανοιχτής Παλάμης

Mια γκαντεμιά τη νιώθω. Εγώ με το ξεχαρβαλωμένο πόδι, τώρα κάποιος κοντινός μου άνθρωπος στο νοσοκομείο.


Έτσι είναι αυτά. Νομίζεις ότι είσαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα, ενώ ακόμη δεν έχεις δει τίποτα. Αλήθεια. Όλα έρχονται ξαφνικά, καλά και άσχημα, άσχημα και καλά. Μερικά πράγματα δεν είναι στο χέρι μας. Μπορούμε απλά να επιλέξουμε πως θα αντιδράσουμε.

Για παράδειγμα εγώ περιμένω ένα τηλεφώνημα μετά από ένα χειρουργείο. Έχω μια ελπίδα πάντως. Πόσο χάλια μπορεί να πάνε τα πράγματα πια?


Και αν αυτή τη στιγμή γρουσουζεύω κάτι, μια διαδικτυακή μούντζα σύμπαν, είναι όλη δική σου.