Men must be decided on what they will not do, and then they are able to act with vigor in what they ought to do.

Όταν δημιουργείται ένα δίλλημα τρέχει μια συγκεκριμένη διαδικασία.


Καταρχάς, για να μπεις σε δίλλημα, σημαίνει ότι και οι δύο επιλογές είναι δελεαστικές, και η μία προτίμηση, αναιρεί την άλλη.
Στην αρχή δεν το παίρνεις στα σοβαρά. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα έπρεπε. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που όλο και περισσότερες αφορμές σου δείχνουν ότι πρέπει να πάρεις μια απόφαση.
Αλλά δεν μπορείς, γιατί τα πράγματα σου βγαίνουν ζυγισμένα, ισορροπημένα ως προς τα θετικά και τα αρνητικά τους.

Το καλύτερο σενάριο σε ένα δίλλημα, είναι η ανάμειξη των δύο επιλογών. Όμως αυτό δεν γίνεται, και ίσως είναι και καλύτερα, γιατί εν τέλη, δεν θα σ'αρεσε ούτε έτσι.

Στο τέλος, αν δεν αποφασίσεις ποτέ, χάνεις τα πάντα, και αν επιλέξεις, χάνεις και πάλι, αλλά ίσως λιγότερο.

Αν και βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι, εν τέλη το αν θα πας δεξιά ή αριστερά θα σε οδηγήσει στα ίδια, ίσως πιο γρήγορα, ίσως πιο αργά. Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να μέινεις για πάντα εκεί.

And 'tis my faith that every flower Enjoys the air it breathes.

Ξύπνησα μετά από κάμποσες ώρες ύπνου. Σκεφτόμουν τα όνειρα που έβλεπα πριν γίνουν όλα αυτά. Σαν να το ΄ξερα, σαν να το ήθελα. Τώρα δεν ξέρω τι θέλω. Και ξέρω πως αν ήξερα, δεν θα είχε κανένα νόημα.


Είναι που νιώθω και άβολα εδώ με τα υπόλοιπα. Δεν ξέρω αν πρέπει να σε αποφύγω ή να σου μιλήσω γιατί σε λυπάμαι λίγο. Ή και γιατί ακόμη νομίζω ότι μπορείς να αλλάξεις. Τζίφος.





Συνεχίζει να πεθαίνει κόσμος. Αυτή τη φορά δεν ήταν συγγενής, αλλά μια γυναίκα που από μικρή μου θύμιζε σταρ του παλιού κινηματογράφου. Πανέμορφη, κομψό ντύσιμο, ευγενική συμπεριφορά, μεγαλοπρεπής εικόνα. Χήρα από τα τριαντατόσα της, ακόμη ερωτευμένη με τον άντρα της. Μου φερόταν κάθε φορά σαν να ΄μαι πριγκίπισσα, ακόμη και όταν μεγάλωσα. Την βρήκαν ξαπλωμένη με μια ζέρμπερα στο χέρι.



Αναρωτιέμαι.




Έχει και περίεργο καιρό σήμερα στο νησί. Σαν να ΄ναι ηλιόλουστα και συννεφιασμένα μαζί. Περίεργο πράγμα. Όπως και άλλα που θα ήθελα να σου πω, αλλά έχουμε πει τόσα που δεν νομίζω πως καταλαβαινόμαστε πια.


Σκέφτομαι να πάω Αθήνα για λίγο. Περισσότερο από ανάγκη, αλλά δεν ξέρω αν χρειάζεται. Ίσως είναι καλύτερα να συνηθίσω εδώ.

— Do I wake or sleep?

Είναι αυτό που μου είπε εκείνη η φίλη που ποτέ δεν βλεπόμαστε, σπάνια μιλάμε, αλλά πάντα καταλαβαινόμασε : "Ρε ****** (το γαμάτο όνομά μου), σοβαρέψου, ή βασικά μην είσαι σοβαρή, ζήσε ό,τι τυχαίνει! "


Και τι να πεις τότε? Δίκιο έχει. Είναι όμως που μου τυχαίνουν τόσα και το μόνο αξιόλογο που έκανα σήμερα είναι να πλύνω ένα βουνό πιάτων. Μου συμβαίνει και το άλλο περίεργο τελευταία. Δεν θυμάμαι τι έκανα όλη μέρα!!
Που δεν κάνω και τίποτα. Καλά, ίσως τελευταία διαβάζω, έχοντας ένα υποτιθέμενο πρόγραμμα οργάνωσης στο νου.


Τον οκτώβρη πέθανε η γιαγιά μου. Το μη συνηθισμένο μυαλό μου σε τέτοια γεγονότα το πρώτο πράγμα που με διέταξε να κάνω ήταν να αρχίσω να ξαναγράφω ημερολόγιο. Πήγα και αγόρασα ένα πολύ όμορφο σημειωματάριο και άρχισα να γράφω. Σταμάτησα μετά από δύο μέρες. Έγραψα πάλι τα χριστούγεννα όταν πέθανε και ο παππούς μου. Η επόμενη φορά ήταν τη παραμονή της πρωτοχρονιάς, όταν με λίγες φράσεις και κινήσεις γύρισα χρόνια πίσω, ακολουθώντας μια διαφορετική πορεία σε μια ιστορία που πάλι θα μείνει μισοτελειωμένη. (Το τέλος είναι πάντα το ίδιο, έτσι δεν είναι?)


Δεν έχω γράψει από τότε. Ο δεύτερος θάνατος με άφησε ακόμη πιο κενή. Όχι λόγω της απώλειας. Η απώλεια με έκανε να νιώσω ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Πρώτα σε ΄μενα, εξωτερικά και εσωτερικά, και έπειτα σε ό,τι κάνω. Προς το παρόν δεν μπορώ να προσδιορίσω τι αλλαγές ζητά ο οργανισμός μου, αλλά πάνω κάτω τις διαισθάνομαι.





Before you slip into unconsciousness I'd like to have another kiss.

There is no greater sorrow Than to be mindful of the happy time In misery.

Είναι μια βδομάδα τώρα που θέλω να γράψω αλλά δεν ξέρω τι. Για να είμαι ειλικρινής ξέρω, γιατί συνέβη κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά για κάποιον λόγο θέλω να το κρατήσω για ΄μένα, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και λόγια.

Θα μου πεις πως κάνω έτσι. 
Νομίζω που λες ότι για λίγο ζούσα άλλη ζωή. Ήταν μερικές ημέρες ξαφνικής ευφορίας. Κι ας ήμουν χαμένη με το ξαφνικό των γεγονότων.

Ήταν που έλεγα για ανοιχτές υποθέσεις στη πρωτεύουσα.
Τώρα που γύρισα στο νησί φοβάμαι μην γίνουν όλα όπως πριν.

Melancholy sees the worst of things,—things as they may be, and not as they are. It looks upon a beautiful face, and sees but a grinning skull.

Αυτό που οτιδήποτε ρομαντικό μου φαίνεται και ταυτόχρονα λυπητερό, πρέπει κάποιος να μου το εξηγήσει.















Υ.Γ : Καλή Χρονιά!