— Do I wake or sleep?

Είναι αυτό που μου είπε εκείνη η φίλη που ποτέ δεν βλεπόμαστε, σπάνια μιλάμε, αλλά πάντα καταλαβαινόμασε : "Ρε ****** (το γαμάτο όνομά μου), σοβαρέψου, ή βασικά μην είσαι σοβαρή, ζήσε ό,τι τυχαίνει! "


Και τι να πεις τότε? Δίκιο έχει. Είναι όμως που μου τυχαίνουν τόσα και το μόνο αξιόλογο που έκανα σήμερα είναι να πλύνω ένα βουνό πιάτων. Μου συμβαίνει και το άλλο περίεργο τελευταία. Δεν θυμάμαι τι έκανα όλη μέρα!!
Που δεν κάνω και τίποτα. Καλά, ίσως τελευταία διαβάζω, έχοντας ένα υποτιθέμενο πρόγραμμα οργάνωσης στο νου.


Τον οκτώβρη πέθανε η γιαγιά μου. Το μη συνηθισμένο μυαλό μου σε τέτοια γεγονότα το πρώτο πράγμα που με διέταξε να κάνω ήταν να αρχίσω να ξαναγράφω ημερολόγιο. Πήγα και αγόρασα ένα πολύ όμορφο σημειωματάριο και άρχισα να γράφω. Σταμάτησα μετά από δύο μέρες. Έγραψα πάλι τα χριστούγεννα όταν πέθανε και ο παππούς μου. Η επόμενη φορά ήταν τη παραμονή της πρωτοχρονιάς, όταν με λίγες φράσεις και κινήσεις γύρισα χρόνια πίσω, ακολουθώντας μια διαφορετική πορεία σε μια ιστορία που πάλι θα μείνει μισοτελειωμένη. (Το τέλος είναι πάντα το ίδιο, έτσι δεν είναι?)


Δεν έχω γράψει από τότε. Ο δεύτερος θάνατος με άφησε ακόμη πιο κενή. Όχι λόγω της απώλειας. Η απώλεια με έκανε να νιώσω ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Πρώτα σε ΄μενα, εξωτερικά και εσωτερικά, και έπειτα σε ό,τι κάνω. Προς το παρόν δεν μπορώ να προσδιορίσω τι αλλαγές ζητά ο οργανισμός μου, αλλά πάνω κάτω τις διαισθάνομαι.





Before you slip into unconsciousness I'd like to have another kiss.