Παλαιότερες - κρυφότερες - σκέψεις I

(ξεθάβω παλιά μου κείμενα από ένα παλιό τετράδιο τελευταία. Ιδού.)

28/4/2011.

"..Σαν άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, είχα αργήσει αλλά λίγο με ένοιαζε. Βγήκα έξω με ένα κουλούρι στο στόμα, τα ακουστικά στα αυτιά και την ομπρέλα μου κρεμασμένη στη τσάντα. (Υποθέτω πως πάντα είχα μια τάση να θέλω να δείχνω γελοία).

Περιμένω λοιπόν ακούγοντας μουσική να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο δρόμος είναι άδειος, -ποιος βγαίνει άλλωστε με τέτοιο καιρό- ?

Ένα βήμα. Δύο. Τρία. Μια κυρία στο απέναντι φανάρι με ένα παιδάκι που κοιτάει ψηλά με κοιτάζει παράξενα. Τέσσερα. Νιώθω κάτι να με αγγίζει. Κοιτάω μπροστά. Τα μάτια της γυναίκας έχουν γίνει καθρέφτες. Και το παιδί παίρνει τα μάτια του από τον ουρανό. Η ομπρέλα μου ταξιδεύει και εγώ χτυπάω σε έναν τοίχο από κρύσταλλο. Νιώθω τις σταγόνες της βροχής να έχουν βαρύνει.

Μουσική? Γιατί? Γιατί δεν ακούω πια μουσική?

Με φαντάζομαι στην άσφαλτο σαν σπασμένη μαριονέτα. Με τα μάτια μου ορθάνοιχτα να επιμένουν να δουν. Με το δεξί μου χέρι να κρατά ακόμη μια αόρατη ομπρέλα και το αριστερό να ψηλαφίζει το έδαφος. Το σώμα μου πάνω στο πορφυρό νερό, να το νιώθω αλλού. Και τα ακουστικά πιο πέρα, που πριν βραχυκυκλώσουν να παίζουν προς τιμήν μου το τελευταίο τραγούδι.

Goodbye cruel world,

I'm leaving you today.

Goodbye.

Goodbye.

Goodbye.

Ίσως φταίει που έβρεχε.

Ίσως φταίει το τραγούδι.

Ίσως ο οδηγός που δεν με είδε.

Ίσως εγώ που δεν πρόσεξα.

Ίσως η γυναίκα που με κοιτούσε.

Ίσως τα μικρά μου βήματα.
Ίσως αν δεν είχα αργήσει να ήταν αλλιώς.

Που είμαι τώρα? Στη φαντασία σου. Στη συνείδησή σου.

Χρόνια μετά με δημιούργησες.

Γιατί σταμάτησες να κοιτάς τον ουρανό? "










Υ.Γ : δεν ξέρω γιατί διάλεξα αυτό το κείμενο. υπάρχουν κι άλλα, που ίσως κάποτε αναδιατυπώσω εδώ.
Υ.Γ 2 : Το τραγούδι, των Pink Floyd.

A tale in everything.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να το σκέφτομαι καθόλου. Πάντα τα ίδια λάθη κάνω. Ισχύει για όλο το ανθρώπινο γένος αυτό. Η ιστορία δεν μας αποτρέπει από το να σφάλουμε ξανά και ξανά στο ίδιο ή παρόμοιο σενάριο.

Μπορώ να φανταστώ με ευκολία την εξέλιξη μιας ιστορίας. Ένα χάρισμα ας πούμε, ή μεγαλες δόσεις ρεαλισμού και απαισιοδοξίας μαζί. Ενώ ξέρω λοιπόν σχεδόν με σιγουριά στο που θα φτάσει κάτι, προτιμώ να μείνω εκεί που είμαι, γιατί οποιαδήποτε αλλαγή με φέρνει μπροστά στη πραγματικότητα.

Πάντα μ'αρεσε η συνήθεια. Είναι ασφαλής συνήθως. Οι θετικές εκπλήξεις ήταν πάντα καλοδεχούμενες, αλλά ποτέ δεν ήξερα πως να τις χειριστώ. Έμενα αμήχανη μπροστά στο αναπάντεχο, κι ας ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω τα πολλά πολλά έιχαν ήδη περάσει.


Η έκπληξη που τόσο με έχει επηρεάσει αυτό το καιρό είχε μπει στο κουτί με τα  φανταστικά σενάρια.Την είχα φανταστεί, αλλά τη θεώρησα ως ονειροπόληση, και μαζί με μικρές αφορμές την έδιωξα ως κάτι που θα έμενε ως απωθημένο ή απλά μια περιέργεια χωρίς νόημα.


Ίσως είναι εκείνη η περιέργεια που τώρα καταστρέφει κάτι μέσα μου, ίσως και η λάθος εκτίμηση. Δεν είχα προετοιμαστεί για αυτό.


Άλλωστε το κυρίως κείμενο που χάνω, έχει ήδη πρόλογο, και τώρα φτιάχνεται ένας γρήγορος επίλογος, έτσι για να έχει συνοχή το βιβλίο.

The sense of smell can be extraordinarily evocative, bringing back pictures as sharp as photographs of scenes that had left the conscious mind.

Τα αρώματα αποτελούν δυνατή πηγή ανάμνησης.

Το βράδυ ήμουν σε ένα μέρος της πόλης που δεν είχα πάει ποτέ. Ο φόβος για το άγνωστο με έκανε να περπατάω βιαστικά, παρακολουθώντας τη σκιά μου. Πέρασε μια ανθρώπινη μορφή δίπλα μου, κ όταν οι σκιές μας χωρίστηκαν, μύρισα ένα άρωμα τόσο παρόμοιο με αυτό που θυμάμαι χρόνια τώρα.

Αν μπορείς να θυμηθείς τα αρώματα.
Ήταν εκείνο το άρωμα που με έκανε πρόσφατα να λέω γεμάτη σύγχυση σε μια φίλη μου "Μυρίζω ακόμη σαν κι αυτόν!" και εκείνη να προσπαθεί να μου το βγάλει από το μυαλό.

Tonight I can write the saddest lines.

Μου ΄ρχεται να ξεράσω. Ζαλίζομαι.
Είχα όλη τη καλή διάθεση να γράψω για συναισθήματα θετικά, για μια μικρή δικαίωση, και ίσως για αισιοδοξία.

Ξαφνικά όμως μου πέρασε μια σκέψη από το μυαλό. Μια σκέψη που με αηδιάζει και στεναχωρεί ταυτόχρονα. Η σκέψη ότι ο άλλος πάντα κρύβει κάτι. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, θελω πολύ να πιστέψω αυτά που ακούω ή διαβάζω, αλλά ξαφνικά σκέφτομαι, ότι ποτέ μα ποτέ δεν είσαι το μόνο άτομο στη ζωή κάποιου που να τον επηρεάζει.

Συνεχίζω να ζαλίζομαι. Αηδιάζω στη σκέψη ότι μπορεί να πέφτω σε μια παγίδα. Αηδιάζω στη σκέψη ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ειλικρίνεια και πίστη. Σιχαίνομαι τα πάντα αυτή τη στιγμή.

Και αν τα παρατούσα όλα, μάλλον θα ερχόμουν αντιμέτωπη με μια νέα πραγματικότητα, διαφορετική απ' ό,τι τη φαντάζομαι. Το τραγικό είναι ότι σκέφτηκα να το κάνω. Εγω! Εγώ που είμαι δειλή και αμφιβάλλω με τα πάντα.
..Αλλά βλέπω ξαφνικά ότι δεν γίνεται να δοθείς στην ιδέα που σου δίνει κάποιος. Γιατί αυτός ο κάποιος, έχει μια ζωή ξεχωριστά δική του, κ όσο δεν ανήκεις σε αυτή, ανήκουν άλλοι άνθρωποι, αλλες ιδέες .

Δεν ξέρω τι φταίει και μου περνάνε όλα αυτά από το μυαλό. Νιώθω απαίσια. Νιώθω ότι καταρρίπτονται όλα, νιώθω ότι αυτό που σκέφτομαι είναι γεγονός.
Ίσως φταίει που ξέρω το άτομο αυτό. Που ξέρω κάποια πράγματα, κ εν τέλη που ξέρω τι συμβαίνει συνήθως.

Και είναι αυτό, ο φόβος ότι θα απογοητευτώ από κάποιον που δεν το περίμενα ποτέ.

Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό.

Απελπισία.

(Είναι και που δεν άφησα μερικές λέξεις να γλιστρήσουν από τα χείλη μου, από φόβο μήπως δεν τις εννοώ, ή μήπως ξαφνικά τις εννοώ μόνο εγώ.    -Τι θα έκανες?)










Υ.Γ : πριν αρχίσω τις μάυρες σκέψεις, ήθελα να γράψω ότι κάποια χέρια σε ζεσταίνουν πιο πολύ από άλλα. Απλά κρατάνε τα δικά σου και δεν κρυώνεις πια. *

Time: a great engraver, or eraser.

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ταχθώ υπέρ μιας συμπεριφοράς που πρέπει να έχω, και όχι εκείνης που θέλω.

Μια ζωή με θεωρούσα (και μου υπενθύμιζαν ότι είμαι) εγωίστρια. Σε μία από τις λίγες περιπτώσεις όπου θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ο εγωισμός, σε μια από εκείνες τις ευκαιρίες που περίμενες καιρό, ίσως σε μια ευχή που άργησε να πραγματοποιηθεί, εγώ κάνω πίσω. Ακολουθώ το "ηθικό", το "σωστό" μονοπάτι, σπρώχνοντας το κρυφά ποθητό όλο και πιο μακριά.

Η αλήθεια είναι ότι μπορεί και αυτό που θέλουμε πολύ να μας απογοητεύσει. Αλλά υπό κάποιες συνθήκες δεν μπορείς να το ζήσεις όπως πρέπει. Και είναι αυτές οι καταστάσεις που μετανιώνεις. Αν δεν καταναλώσεις όσα συναισθήματα έχεις για κάποιον, πώς θα μπορέσει ποτέ να σου περάσει?
Εδώ βέβαια τίθεται το ερώτημα αν για κάποιους ανθρώπους έχουμε μια αστείρευτη πηγη συναισθήματος, για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Και όταν ίσως είναι η κατάλληλη στιγμη, θα έχω ξεχαστεί.

A little more sleep and a little more slumber.

Τον τελευταίο καιρό δεν κοιμάμαι. Για την ακρίβεια, κοιμάμαι τα ξημερώματα. Μου φαίνεται ότι προτιμώ για κάποιο λόγο  να είμαι ξύπνια τη νύχτα, παρά τη μέρα. Οι μέρες μου φαίνονται μουντές, και εν τέλη δεν είναι μόνο οι μάυροι κύκλοι κάτω από τα μάτια που μαρτυρούν ένα κάποιο πρόβλημα, αλλά ακόμη και  τα όνειρα που βλέπω στο σύντομο χρονικό διάστημα του ύπνου.

Μπλέκονται αναμνήσεις, επιθυμίες, φόβοι αλλά και (ποιός ξέρει?) σκηνές από κάποιες άλλες ζωές. Καμιά φορά ξυπνάω και νιώθω για λίγα δευτερόλεπτα ότι απλά βρίσκομαι αλλού. Μέρη που είμαι σίγουρη ότι έχω ξαναδεί, αλλά ταυτόχρονα ξέρω ότι δεν υπάρχουν.

Το μυαλό μου δεν λέει να ησυχάσει και να με προβληματίζει. Πιάνω καμιά φορά το ημερολόγιο να γράψω κανονικά, να δω τι συναίσθημα θα βγάλουν τα γράμματά μου, αλλά δεν γράφω ποτέ. Έρχονται άλλα γράμματα στο νου, άλλοι καιροί, άλλες αναμνήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθω άσχημα με όλα αυτά. Ίσως απλά έναν προβληματισμό, και μια τάση να γυρίσω πίσω.

I wept for memory.

Θα ήθελα στον ύπνο μου να δω τον παππού μου. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι έχει πεθάνει σκέφτομαι όλο και πιο πολύ πόσα έχασα λόγω της εσωστρέφειάς του, που μάλλον είναι κάτι που πήρα και εγώ.

Θυμάμαι πόσο του άρεσε η αρχαία ελληνική ιστορία, κι ας μην είχε πάει για καιρό σχολείο. Ρούφαγε την οποιαδήποτε γνώση και πληροφορία σαν σφουγγάρι, και τα βιβλία που βρίσκονταν στο σπίτι, αν και δεν τα διάβαζε τα φύλαγε με προσοχή. Όποτε κατεβαίναμε στο υπόγειο να βρω κάποιο να διαβάσω με κοιτούσε ερευνητικά, ντροπαλά.
Λίγες φορές μπορώ να τον θυμηθώ να γελάει. Ίσως είναι και μόνο μία. Οι κουβέντες του ελάχιστες, και μάλλον σαρκαστικές, με έξυπνο τρόπο.

Με στεναχωρεί λοιπόν το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να μάθω ποτέ περισσότερα για τον γαλανομάτη και ευαίσθητο παππού μου. Τι περνούσε από το μυαλό του όταν καθόταν και κοιτούσε ήρεμα το κενό? Τι είχε ζήσει?
Είχα πάντα την αίσθηση ότι δεν του δίνουν τη σημασία που θα έπρεπε. Ίσως γιατί δεν έκανε αισθητή τη παρουσία του.

Το χειρότερο είναι ότι μου λείπει ένας άνθρωπος που ουσιαστικά δεν γνωρίζω. Ξέρω τη συμπεριφορά του, την εμφάνισή του, τις αντιδράσεις του, αλλά όχι εκείνον. Γιατί όταν μεγάλωσα και απέκτησα το θάρρος να του μιλήσω, τα είχε ήδη χάσει. Οι πολλές σκέψεις δεν του έκαναν καλό.
..Και όταν τον επισκέφτηκα τελευταία φορά, με θυμήθηκε, τονίζοντας ότι εκείνος με αγαπάει, αφήνοντας πάλι ένα σαρκαστικό υποννοούμενο στους υπόλοιπους που βρίσκονταν στο δωμάτιο. Ύστερα συνέχισε να κοιτάει χαμένα δεξιά και αριστερά. 
Δεν έδωσε κανείς ιδιαίτερη προσοχή στο σχόλιο εκτός από 'μένα.

Λίγο πριν πεθάνει είχα σκοπό να πάω να του διαβάσω ένα βιβλίο. Τελευταία στιγμή μετέθεσα την επίσκεψή μου για 4 μέρες αργότερα. Τη μέρα που θα πήγαινα στην αρχή πέθανε.

Να γιατί θέλω να εμφανιστεί σε κάποιο όνειρό μου. Θέλω έστω και φανταστικά να μιλήσουμε. Κάτι που δεν τολμούσαμε και οι δύο να κάνουμε έτσι κλεισμένοι στον εαυτό μας.