Just give me a sign.

Κι αν όλα είναι καταδικασμένα, μια μέρα να ΄χα αυτό που θέλω, κι ας πλήρωνα το σφάλμα μου μετά χάνοντάς το.

What's in a name? Everything if you find to whom it belongs.

Υποθέτω γιορτάζουν πολλοί σήμερα. Εμένα οι πιο κοντινοί ήταν ο παππούς που πέθανε πρόσφατα και κάποιος που θεωρητικά είναι πολύ στενός συγγενής εξ αίματος, αλλά το αίμα για ΄μένα δεν σε φέρνει πιο κοντά σε περιπτώσεις σαν και αυτές.

Αποφάσισα να μην ευχηθώ τυπικά "Χρόνια πολλά", όχι λόγω πένθους, όυτε λόγω μίσους, απλά γιατί δεν το νιώθω ως κάτι απαραίτητο.


Τα περί ονόματος με έκαναν να σκεφτώ αυτό που έλεγαν κάποτε, ότι με το όνομα παίρνεις και τη χάρη. Έτσι λοιπόν, εγώ έχοντας το όνομα της γιαγιάς που πέθανε, (ένα όνομα που μου έδωσαν ενώ η μητέρα μου δεν ήθελε καθόλου) θα έπρεπε λογικά να της μοιάσω στα καλά. Πράγμα που δεν γίνεται.


Είναι περίεργο το πως προσπαθούμε να βρούμε από που προερχόμαστε, σε ποιον μοιάζουμε. Θα ήθελα μια μέρα να μου πει κάποιος ότι του θυμίζω κάποιον πρόγονο. Θεωρώ όμως ότι είναι μάλλον απίθανο. Μαζεύουμε χαρακτηριστικά που πάνε γενιές πίσω (επιστημονικά τουλάχιστον) και δημιουργούμε άλλα τόσα από κάθετί ερέθισμα στη ζωή μας.

Γιατί λοιπόν ενώ θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί, ψάχνουμε συνεχώς τη προέλευση των χαρακτηριστικών μας?
Κοιτάμε φωτογραφίες με συγγενείς, κάνουμε αμέσως συγκρίσεις, σε κάποιους μάλιστα, θέλουμε να βρούμε την ομοιότητα, κι ας μην υπάρχει.



Και εν τέλη, μήπως μας ορίζει και λίγο το με ποιόν θέλουμε να μοιάζουμε?

Sweetest melodies. Are those that are by distance made more sweet.

Το πιο περίεργο και ίσως και πιο ξεκάθαρο συναίσθημα, όταν σου λείπει κάποιος, όχι επειδή είσαι ερωτευμένος μαζί του, όχι επειδη είναι ο καλύτερός σου φίλος, όχι επειδή ανήκει στην οικογένεια σου, αλλά γιατί είναι αυτός που είναι. Σου λείπει σαν άτομο, σαν πρόσωπο, σαν οντότητα. Έτσι απλά, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις. 

Γιατί τότε είναι που κάτι είναι διαφορετικό από όλες τις προσωπικές μας ιστορίες. Όταν δεν δικαιολογούμε, δεν εξηγούμε, απλά αισθανόμαστε, χωρίς μια - δυο λέξεις να μπορούν να ορίσουν τι είναι αυτό.

Aπαντήσεις.

Μιας και η SparklingBlue θα ήθελε να απαντήσω με τη σειρά μου σε κάποιες μπλογκοερωτήσεις, τις παραθέτω εδώ.


(Τρελαίνομαι να απαντάω σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, το έχω ξαναπεί?)



1. Ποια blogs επισκέπτομαι συνήθως :
Όποια ακολουθώ και μου προκαλεί ενδιαφέρον ο τίτλος μιας ανάρτησης συνήθως. Παλιά έμπαινα πιο πολύ στον κόπο, αλλά κάποια στιγμή θεώρησα ότι δίνοντας σημάσια σε ό,τι -έστω και λίγο - ενδιαφέρον που βρίσκω, δεν μπορώ να δώσω τη πρέπουσα σημασία εκεί που αξίζει.
Στην αρχή βέβαια έψαχνα περισσότερο προσωπικά μπλογκ, όπου βγάζουν οι άλλοι τα εσώψυχά τους κυρίως. (Ο λόγος στην επόμενη ερώτηση).


2. Γιατί δημιούργησα το blog μου :
Μια περίοδο ήμουν πραγματικά απαισιόδοξη. Μαύρες σκέψεις. Μια τραγωδία όλα, όχι πως θυμάμαι αν τελικά υπήρχε λόγος. Έφταιγαν οι ορμόνες? Κάποιες αλλαγές? Το ζώδιο μου? 
Όπως και να έχει, από μικρή έγραφα ημερολόγιο. Εκείνη την σκοτεινή περίοδο σκέφτηκα ότι στο ημερολόγιο όλα μένουν κρυφά (θεωρητικά τουλάχιστον), ενώ εδώ, όλο και κάποιος θα έβλεπε, και ίσως κάποια στιγμή συμμεριζόταν τις σκέψεις μου.
Αυτό που ζητούσα ήταν μάλλον μια ανώνυμη ανταλλαγή σκέψεων. Και ίσως και μια ευκαιρία για μικρά ξεσπάσματα, ένα άδειασμα του μυαλού. 


3. Ποια είναι τα αγαπημένα μου θέματα :
Δεν ξέρω. Τα κοινωνικά και προσωπικά, ό,τι είδος τέχνης μ'αρέσει αισθητικά, και ιδιαίτερα ό,τι σε κάνει να σκέφτεσαι λίγο.
Το καλό με τα μπλογκ είναι ότι μπορείς να βρεις οτιδήποτε, και πολλές φορές, ακόμη και κάτι που δεν λέει κάτι προσωπικό για εκείνον που το γράφει, έχει κάποια στοιχεία του. Μπορείς να σκιαγραφήσεις τον άλλο..



4. Μια λέξη που χρησιμοποιώ πάντα στο blog :
Δεν είναι μία. Είναι όποιες λέξεις υποδεικνύουν υπόθεση ή πιθανότητα. "Ίσως","αν","μαλλον","μπορεί" και ούτω καθεξής..

Εκνευριστικό ίσως (να το πάλι), αλλά πάντα είμαι με αυτό το "Ποτέ δεν ξέρεις" στο μυαλό. Μια διαρκής αμφιβολία και καχυποψία για τα πάντα (πάλι το ζώδιο θα φταίει) που δεν με αφήνει σε ησυχία. Ούτε και τους γύρω μου. Είμαι σπάνια σίγουρη για κάτι, και όπως έχω ξαναπει, μπορώ να σκεφτώ εκατοντάδες πιθανά σενάρια για το τι θα γίνει ακόμη και αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ.





Αυτά από ΄μένα, ελπίζω να τσικνίσατε ! Εγώ νιώθω ότι έχω φάει για μήνες, αλλά ξέρω ότι το πρωί θα πεινάω πάλι. Το φαγητό είναι πραγματικά μία από τις απολάυσεις της ζωής.

Άσε που ξεσπάω και εύκολα σε αυτό.

Αποκηρύσσω τον έρωτα.

Και τις σχέσεις γενικότερα. Στο τέλος μένεις μόνος - λογικό - , και αντί να ηρεμείς γίνεσαι χειρότερα με κάθε παρουσία του/της πρώην. Κάθε σημείο ζωής που δίνεται, επίτηδες ή όχι σου χαλά τη διάθεση.

Μετά τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα, να δεις ότι προχωράει γρήγορα ξανά στη προσωπική του ζωή, για διάφορους λόγους, και είναι μάλλον το τελειωτικό χτύπημα.
Δεν σημαίνει απαραίτητα πως νιώθεις όπως πριν. Προσωπικά το βλέπω ως μια συμφωνία επί ίσοις όροις, όπου είναι φυσικό να μην αισθάνεσαι καλά με το όποιο γεγονός, αλλά πρέπει να σέβεσαι και να εκτιμάς τον άλλο, να συμπεριφέρεσαι σωστά. (Εκτός ίσως όταν συμβεί κάτι πολύ άσχημο).

Η καλή συμπεριφορά, όσο και να μου φαίνεται αυτονόητη, και ίσως σε πολλούς άλλους, δεν είναι κάτι που πρέπει να περιμένει κανείς. Το κακό είναι όταν δεν μπορείς να αποφύγεις τον άλλο, ή κοντινά του πρόσωπα.
Μην αρχίσω να λέω για το νησί, όπου μόνο γνωστούς βλέπεις.

Σκεφτόμουν τέλος πάντων σήμερα, μετά από μια τέτοια άσχημη συνάντηση, ότι δεν έχει νόημα να δημιουργείς μια κατάσταση όπου ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα πληγωθείς έτσι κι αλλιώς. Ίσως μου πει κάποιος ότι τα λέω αυτά λόγω της κακής μου διάθεσης.
Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος (και όχι μόνο) το βλέπω και ρομαντικά το θέμα και πιστεύω ότι μπορεί κάποια σχεση να μην οδηγήσει στον χωρισμό.

Συνήθως όμως είμαι της άποψης ότι ό,τι και να θέλω ή κάνω, είναι εξ' αρχής καταδικασμένο.

Change is not made without inconvenience, even from worse to better.

Νιώθω να είμαι στο μεταίχμιο μιας αλλαγής, αλλά φοβάμαι πολύ μην κάνω πίσω.