Αποκηρύσσω τον έρωτα.

Και τις σχέσεις γενικότερα. Στο τέλος μένεις μόνος - λογικό - , και αντί να ηρεμείς γίνεσαι χειρότερα με κάθε παρουσία του/της πρώην. Κάθε σημείο ζωής που δίνεται, επίτηδες ή όχι σου χαλά τη διάθεση.

Μετά τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα, να δεις ότι προχωράει γρήγορα ξανά στη προσωπική του ζωή, για διάφορους λόγους, και είναι μάλλον το τελειωτικό χτύπημα.
Δεν σημαίνει απαραίτητα πως νιώθεις όπως πριν. Προσωπικά το βλέπω ως μια συμφωνία επί ίσοις όροις, όπου είναι φυσικό να μην αισθάνεσαι καλά με το όποιο γεγονός, αλλά πρέπει να σέβεσαι και να εκτιμάς τον άλλο, να συμπεριφέρεσαι σωστά. (Εκτός ίσως όταν συμβεί κάτι πολύ άσχημο).

Η καλή συμπεριφορά, όσο και να μου φαίνεται αυτονόητη, και ίσως σε πολλούς άλλους, δεν είναι κάτι που πρέπει να περιμένει κανείς. Το κακό είναι όταν δεν μπορείς να αποφύγεις τον άλλο, ή κοντινά του πρόσωπα.
Μην αρχίσω να λέω για το νησί, όπου μόνο γνωστούς βλέπεις.

Σκεφτόμουν τέλος πάντων σήμερα, μετά από μια τέτοια άσχημη συνάντηση, ότι δεν έχει νόημα να δημιουργείς μια κατάσταση όπου ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα πληγωθείς έτσι κι αλλιώς. Ίσως μου πει κάποιος ότι τα λέω αυτά λόγω της κακής μου διάθεσης.
Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος (και όχι μόνο) το βλέπω και ρομαντικά το θέμα και πιστεύω ότι μπορεί κάποια σχεση να μην οδηγήσει στον χωρισμό.

Συνήθως όμως είμαι της άποψης ότι ό,τι και να θέλω ή κάνω, είναι εξ' αρχής καταδικασμένο.