Hope is brightest when it dawns from fears.

Δεν είναι το ότι δεν ξέρω ότι κάποιες επιλογές μου ήταν λάθος. Δεν στεναχωριέμαι γι' αυτές. Στεναχωριέμαι γιατί απογοητεύτηκα περισσότερο απ 'ο,τι περιμένα.

Έχω κουραστεί. Έχω απογοητεύσει και εγώ. Περιμένω τον από μηχανής θεό να με ξυπνήσει, όχι πιεστικά, όχι εγωιστικά. Απλά κάτι να γίνει. Κάτι πιο φυσιολογικό. Κάτι πιο χαρούμενο, κάτι πιο αληθινό.
Θέλω να πιστέψω σε κάτι. Να έχω την επιλογή να ελπίζω, αλλά να μην χρειάζεται, έστω για λίγο, γιατί όλα θα είναι εντάξει.

Silencio.

Οι λέξεις, αν και έχουν δύναμη, πολλές φορές δεν χρειάζονται. Περιπλέκουν τα πράγματα χωρίς λόγο.


Είναι ελάχιστα τα άτομα με τα οποία δεν είναι αμήχανη η σιωπή.

Strange thoughts beget strange deeds.

Εν τέλη θέλουμε να μάθουμε τις σκέψεις του άλλου την ίδια ώρα που το αποφεύγουμε.
Τι είναι χειρότερο? Να ξέρεις και να τον απομυθοποιείς, ή να φοβόσαστε και οι δύο να εκφραστείτε?..

"Did you know that scars are the roadmap to the soul?"

Όταν βγάζει κανείς μια φωτογραφία κρατάει μια μοναδική στιγμή. Τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά. 

Θα ήθελα να γυρίσω σε εκείνες τις στιγμές που έχω κρατήσει στο μυαλό μου με τη ταμπέλα του γεγονότος. Να μην υπάρχει το μετά. Είναι το μετά που περιπλέκει τα πράγματα στο υπεραναλυτικό μυαλό μας. 
Έχω κουραστεί. Μέρα με τη μέρα βλέπω πως όλα αλλάζουν ενώ μένω πίσω. Το μυαλό μου μένει κενό, ίσως σαν άμυνα. Δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, κι όμως στεναχωριέμαι. Ίσως είναι γιατί κάνω λάθος επιλογές. Ίσως επειδή είναι οι σωστές. Ίσως γιατί τίποτα δεν με βγάζει από αυτόν τον βούρκο.



Ώρες ώρες το μόνο που θέλω είναι να ξεφύγω. Τι έχει νόημα άλλωστε. Νιώθω σχετικά μόνη. Δίπλα μου δεν έχω τον άνθρωπο που θεωρητικά μόνο θα έπρεπε να είναι εκεί.
..Υπάρχει εκείνη η μισοτελειωμένη υπόθεση που όμως φοβάμαι να συνεχίσω, γιατί κάποιους ανθρώπους, όπως σε αυτή τη περίπτωση, δεν θέλω ούτε να τους απογοητεύσω, ούτε να τους καταστρέψω. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό σε κάποιον γιατί έχω δικά μου προβλήματα. Μακάρι να ήμουν απελευθερωμένη από όσες σκέψεις και πράξεις, να έπαιζα το παιχνίδι σωστά και τίμια. (Συγγνώμη.)


Νιώθω ότι χάνω πράγματα γιατί κανείς δεν κάθεται να με καταλάβει. Στην αρχή δεν αφήνω κανέναν, κι όταν το έχω ανάγκη τους έχω απομακρύνει αρκετά ώστε να αμφιβάλλουν.



Φοβάμαι ότι δεν αξίζω την ευτυχία. Μόλις με πλησιάσει, τη πνίγω και την αφήνω μισοπεθαμένη.





Βοήθεια.

"You are too generous to trifle with me. If your feelings are still what they were last April, tell me so at once. My affections and wishes are unchanged, but one word from you will silence me on this subject for ever."


















*Pride and Prejudice.

Though his mind is not for rent -

Οι κυριακές σου δίνουν την αίσθηση ότι έχεις την πολυτέλεια να χαλαρώσεις. Aπολαμβάνοντας λοιπόν αυτή την αυθαιρεσία, μαζί με ένα από αυτά τα ροφήματα που είναι ολόκληρο γεύμα είδα πάλι ένα από αυτά τα άτομα που για κάποιο λόγο βλέπεις συνεχώς, κι ας μην τα γνωρίσεις ποτέ.

Σε αυτό το μαγαζί, όποτε κι αν έχω πάει, είναι πάντα ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας με έναν καφέ μπροστά του, με λευκά μαλλιά, σχετικά μακρια, και μια λευκή γενιάδα. Το πρόσωπό του είναι συνεχώς κόκκινο, τα ρούχα του παλιά, αταίριαστα και μάλλον βρώμικα. Μοιάζει πολύ σε έναν άστεγο που βλέπω στο πάρκο πάνω από το σπίτι μου, πάντα στο ίδιο παγκάκι, πάντα να ψάχνει στον ίδιο κάδο. Ίσως είναι και αυτός.

Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που κάθισα κοντά του, μιας και λόγω καιρού (μύρισε καλοκαίρι) ήταν έξω. Και τότε ήταν που το παρατήρησα. Μιλούσε μόνος του. Και αυτό δεν είναι κάτι που βλέπει κανείς σπάνια, ήταν όμως η πρώτη φορά που έκανα την σύγκριση με εμάς τους "φυσιολογικούς" ανθρώπους. Οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε κάποιον να μιλήσουμε. Έχουμε κάποιον απέναντί μας, που είτε μας ακούει είτε όχι, είναι εκεί, τα λόγια μας απευθύνονται σε κάτι υπαρκτό.

Ο άνθρωπος όμως που μιλάει φωναχτά μόνος του, σε ποιον απευθύνεται? Φαντάζεται κάποιο πρόσωπο? Μιλά στον ίδιο?

Στο τέλος λυπήθηκα εμάς, που έχουμε την ανάγκη του άλλου.

Signs, signs, everywhere a sign

Ήμουν και είμαι της άποψης ότι συνεχώς παρουσιάζονται μπροστά μας νέα στοιχεία, νέα δεδομένα, από κάτι μυστήριο και αόριστο που κατά κάποιον είναι ο δημιουργός και παρατηρητής του κάθε παιχνιδιού της ζωής μας. Κάποιοι το λένε Θεό, εγώ μεταφορικά σύμπαν, αν και δεν έχει πολλή σημασία και δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι ταιριάζει σαν έννοια.


Το σύμπαν λοιπόν μας θέτει κάποια ερωτήματα, κάποια γεγονότα, από ΄κει και πέρα είναι λογικό να δρούμε μόνοι, ή σχεδόν μόνοι, όσο αυτό γίνεται δηλαδή, εφ' όσον επηρεαζόμαστε από τα πάντα.
Έρχονται στιγμές που ο μεγάλος καθοδηγητής μάλλον μας μπερδεύει. Βρισκόμαστε ξαφνικά σε μια κατάσταση όπου μας φαίνεται ξεκάθαρο το τι "πρέπει" να κάνουμε, αλλά εν τέλη τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Εδώ λοιπόν τίθεται το ερώτημα : Έχουμε καταλάβει σωστά τη διαδικασία του παιχνιδιού?


Για την ακρίβεια, έχουμε ερμηνεύσει σωστά τα σημάδια?

Αν συμφωνήσουμε στο ότι κάθε εμπειρία μας διδάσκει ή μας οδηγεί κάπου, το αυτονόητο που βλέπουμε χάνει την ισχύ του.  

Μήπως βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε?
Κάποια πράγματα για να ξεκαθαρίστουν θέλουν χρόνο.
Και όταν δεν χρειάζεται χρόνος, δεν χρειάζεται να ξεκαθαριστούν.

I have somewhere surely lived a life of joy with you,

Η συζήτηση με τον πατριό μου είχε ενδιαφέρον. Η υπόθεση ήταν απλή. 


-Δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν αλλά δεν μπόρεσαν να είναι μαζί για χ,ψ λόγους. Μετά από χρόνια ξανασυναντιούνται και είναι μαζί. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Γίνεται?-

Από προσωπικό ρομαντισμό πιστεύω πως ναι. Οι μισοτελειωμένες ιστορίες πάντα έχουν κάτι το ενδιαφέρον και βασανιστικό ταυτόχρονα. Κυρίως όμως έχουν το στοιχείο της έκπληξης. Δεν ξέρεις πως, πότε και που θα εμφανιστούν πάλι μπροστά σου. Αν και από τους δύο έχει μείνει η απορία "τι θα γινόταν αν.....?" τότε υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες αυτοί οι δύο άνθρωποι να ξανασυναντηθούν. Θα γίνει από αυτό που λέμε "μοίρα", θα γίνει επειδή ο ένας το επιδιώξε? ..κανείς δεν ξέρει, αλλά θα γίνει.

Κάποιοι άνθρωποι έχουν διαφορετικό, βαθύτερο δέσιμο από άλλους. Ίσως να εξηγείται, ίσως και όχι. Αυτές οι σχέσεις είναι συνήθως άλλου επιπέδου, πνευματικού, υπάρχει μια επικοινωνία μυστήρια, μια έλξη περίεργη. Είναι οι σχέσεις που έχουν σκαμπανεβάσματα. Οι σχέσεις που μπορεί να διακοπούν κι όμως να ξαναρχίσουν από καθαρό ενδιαφέρον και νοσταλγία. Είναι όταν προσπαθείς να το εξηγήσεις σε κάποιον τρίτο, και το μόνο που σου έρχεται είναι ότι "κάτι υπάρχει" . Είναι μια αοριστία.


Έτσι κι αλλιώς, αμα αισθάνεσαι ότι κάτι έχει μείνει μισοτελειώμενο (όχι επειδή πληγώθηκες, αλλά γιατί απλά δεν βοήθησαν οι συνθήκες) τότε αξίζει να το έχεις κατα νου.  Μπορεί το διαφορετικό να είναι το κάτι ξεχωριστό που μόλις πετύχει θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Ποιος ξέρει.