Οι κυριακές σου δίνουν την αίσθηση ότι έχεις την πολυτέλεια να χαλαρώσεις. Aπολαμβάνοντας λοιπόν αυτή την αυθαιρεσία, μαζί με ένα από αυτά τα ροφήματα που είναι ολόκληρο γεύμα είδα πάλι ένα από αυτά τα άτομα που για κάποιο λόγο βλέπεις συνεχώς, κι ας μην τα γνωρίσεις ποτέ.
Σε αυτό το μαγαζί, όποτε κι αν έχω πάει, είναι πάντα ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας με έναν καφέ μπροστά του, με λευκά μαλλιά, σχετικά μακρια, και μια λευκή γενιάδα. Το πρόσωπό του είναι συνεχώς κόκκινο, τα ρούχα του παλιά, αταίριαστα και μάλλον βρώμικα. Μοιάζει πολύ σε έναν άστεγο που βλέπω στο πάρκο πάνω από το σπίτι μου, πάντα στο ίδιο παγκάκι, πάντα να ψάχνει στον ίδιο κάδο. Ίσως είναι και αυτός.
Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που κάθισα κοντά του, μιας και λόγω καιρού (μύρισε καλοκαίρι) ήταν έξω. Και τότε ήταν που το παρατήρησα. Μιλούσε μόνος του. Και αυτό δεν είναι κάτι που βλέπει κανείς σπάνια, ήταν όμως η πρώτη φορά που έκανα την σύγκριση με εμάς τους "φυσιολογικούς" ανθρώπους. Οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε κάποιον να μιλήσουμε. Έχουμε κάποιον απέναντί μας, που είτε μας ακούει είτε όχι, είναι εκεί, τα λόγια μας απευθύνονται σε κάτι υπαρκτό.
Ο άνθρωπος όμως που μιλάει φωναχτά μόνος του, σε ποιον απευθύνεται? Φαντάζεται κάποιο πρόσωπο? Μιλά στον ίδιο?
Στο τέλος λυπήθηκα εμάς, που έχουμε την ανάγκη του άλλου.
Σε αυτό το μαγαζί, όποτε κι αν έχω πάει, είναι πάντα ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας με έναν καφέ μπροστά του, με λευκά μαλλιά, σχετικά μακρια, και μια λευκή γενιάδα. Το πρόσωπό του είναι συνεχώς κόκκινο, τα ρούχα του παλιά, αταίριαστα και μάλλον βρώμικα. Μοιάζει πολύ σε έναν άστεγο που βλέπω στο πάρκο πάνω από το σπίτι μου, πάντα στο ίδιο παγκάκι, πάντα να ψάχνει στον ίδιο κάδο. Ίσως είναι και αυτός.
Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που κάθισα κοντά του, μιας και λόγω καιρού (μύρισε καλοκαίρι) ήταν έξω. Και τότε ήταν που το παρατήρησα. Μιλούσε μόνος του. Και αυτό δεν είναι κάτι που βλέπει κανείς σπάνια, ήταν όμως η πρώτη φορά που έκανα την σύγκριση με εμάς τους "φυσιολογικούς" ανθρώπους. Οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε κάποιον να μιλήσουμε. Έχουμε κάποιον απέναντί μας, που είτε μας ακούει είτε όχι, είναι εκεί, τα λόγια μας απευθύνονται σε κάτι υπαρκτό.
Ο άνθρωπος όμως που μιλάει φωναχτά μόνος του, σε ποιον απευθύνεται? Φαντάζεται κάποιο πρόσωπο? Μιλά στον ίδιο?
Στο τέλος λυπήθηκα εμάς, που έχουμε την ανάγκη του άλλου.
Προβληματίστηκα ομολογώ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα!
Μπράβο για το θάρρος σου να καθίσεις κοντά του... Εγώ παλιά είχα μαλ*κομαγνήτη στο φουλ (με το συμπάθειο), όσο ζούσα στην Αθήνα, και όπου υπήρχε τέτοιος άνθρωπος, εμένα έβαζε στόχο... Τα τελευταία χρόνια ηρέμησα, αλλά πάντα κρατάω μεγάλες αποστάσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Αθήνα είναι ακόμη πιο έντονο αυτό το φαινόμενο και είναι λογικό να είμαστε επιφυλακτικοί.. Ποτέ δεν ξέρει κανείς, έχουμε μάθει σχεδον να φοβόμαστε τα πάντα..
Διαγραφή