Do you think that I count the days? There is only one day left, always starting over: it is given to us at dawn and taken away from us at dusk.

Τα χέρια στις τσέπες, το περπάτημα αργό, με ρυθμό όμως, σε αντίθεση με τις αρρυθμίες της καρδιάς σου. Το βλέμμα ανήσυχο, η ψυχή ανήσυχη. Η σκέψη μυστική και υπερβολική. Ασταμάτητη.
Το θέμα, ο έρωτας. Η εικόνα τα περαστικά φώτα. Όλα γύρω σου κινούνται γρήγορα, εσύ αργά. Είσαι το επίκεντρο του πλάνου. Ο πρωταγωνιστής, χωρίς να φαίνεσαι. Η σκιά σου αφήνει το αποτύπωμά της στην υγρή άσφαλτο. Ο αέρας σου παγώνει το πρόσωπο.

Δεν θα ήθελες κάποιον δίπλα σου μια τέτοια στιγμή. Κι όμως σκέφτεσαι ότι μάλλον θες για πρώτη φορά να καταθέσεις ένα κομμάτι της ψυχής σου σε κάποιον. Ίσως να υπήρξαν και άλλες τέτοιες φορές. Που να θυμάσαι όμως, ο χρόνος είναι εκεί να σου αρπάζει τις περασμένες μαγικές στιγμές για να συνθέσει τις καινούργιες.

Είναι σαν η ψυχή να είναι ένας καθρέφτης όπου πάνω του χαράζεις το κομμάτι που αφήνεις οικειοθελώς τον άλλο να δει. Αν όμως προσπαθήσει να το κρατήσει, ή να το χρησιμοποιησει, σπας.
Το "προσοχή εύθραυστον" είναι άχρηστη λεπτομέρεια. Δεν λαμβάνεται ποτέ υπ' όψιν.

Freedom.

Οι ματιές μας σε αργή κίνηση. Σε αγγίζω. Το αποτέλεσμα έντονο. Η σκέψη να σταματήσω αδύναμη. Τα δάχτυλα μου γλιστράνε από το πρόσωπο στον λαιμό σου. Δεν λες κουβέντα, ούτε χρειάζεται. Σε κοιτώ στα χείλη. Περιμένω. Περιμένω. Περιμένω.

Who Did That To You

Στάλα στάλα η ψυχή σου φεύγει.
Θες να κοιμηθείς. Από περιέργεια ανοίγεις τα μάτια κανα δυο φορές.
Ο κόσμος είναι άσχημος, το απόλυτο μαύρο μάλλον παρηγοριά.

Βρέθηκες καταλάθος εδώ. Κι όμως τώρα θες να συνεχίσεις.
Μέσα στη ζαλάδα όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα.
Μένουν λίγα πράγματα, και για πρώτη φορά αρκεί μόνο να τα σκέφτεσαι.

Επιτέλους ξεκουράζεσαι.

16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Δρομείς της Ερήμου/Desert Runners

Βρίσκομαι σε ένα από τα μέρη όπου γίνεται η απευθείας μετάδοση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, πράγμα που εκμεταλλεύτηκα.
Η πρώτη προβολή λοιπόν σήμερα, οι "Δρομείς της ερήμου" έδειχνε την διαδρομή 4 -διαφορετικών σε πολλά επίπεδα ανθρώπων- στην προσπάθειά τους να τερματίσουν στην πιο δύσκολη σειρά υπερμαραθωνίων του κόσμου,περνώντας από 4 ερήμους του κόσμου.


Δεν μπορώ να πω πως γίνεται να ταυτιστώ με κάτι τέτοιο. Δεν έχει τύχει να υπάρξω άνθρωπος της περιπέτειας, των ορίων. Αυτό μου έκανε εντύπωση όμως είναι η θέληση.
Που βρίσκει ο άνθρωπος την δύναμη να συνεχίσει να προχωρά ακόμη και όταν ξέρει ότι το σώμα του δεν μπορεί να συνεχίσει? Και πως είναι άραγε το συναίσθημα της επιτυχίας αργότερα?

Πως προχωράς? Πως νικάς τον ίδιο σου τον εαυτό?

As long there's you.

Όταν αγαπάς κρίνεις? Ή κρίνεις επειδή αγαπάς?

Ίσως να φταίει που έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Ίσως όντως το βλέπω ρομαντικά. Δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να είναι επικριτικός στον έρωτα. Για ΄μένα απλά δεν νοιάζεται αρκετά. Έρωτας ή/και αγάπη δεν σημαίνει άφεση αμαρτιών. Απλά παράβλεψη λεπτομεριών που μας εκνευρίζουν σε άλλους. Το άτομο που μας ενδιαφέρει κρίνεται σε σημαντικά πράγματα και μόνο, που απειλούν την ροζ μας φούσκα.

Το να είναι ο άλλος συνεχώς κάτω από τον μεγενθυτικό σου φακό απλά τον απομακρύνει και τον κάνει να νιώθει πιο μικρός. Τον υποτιμά.
Υποτίθεται ότι τον άλλο πάντα τον βλέπεις λιγάκι καλύτερο απ' ό,τι είναι..
Και αυτή άλλωστε είναι η μαγεία αυτού του συναισθήματος.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω, απλά όταν μου λες για πραγματα που ίσως δεν με ενδιαφέρουν ή μπορεί να θεωρώ ανόητα, δεν με νοιάζει. Είσαι εσύ.

A green light.

Μήπως όταν πεθαίνεις ακούς τους τελευταίους γνώριμους ήχους, τις τελευταίες γνώριμες φωνές?