Βρίσκομαι σε ένα από τα μέρη όπου γίνεται η απευθείας μετάδοση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, πράγμα που εκμεταλλεύτηκα.
Η πρώτη προβολή λοιπόν σήμερα, οι "Δρομείς της ερήμου" έδειχνε την διαδρομή 4 -διαφορετικών σε πολλά επίπεδα ανθρώπων- στην προσπάθειά τους να τερματίσουν στην πιο δύσκολη σειρά υπερμαραθωνίων του κόσμου,περνώντας από 4 ερήμους του κόσμου.
Δεν μπορώ να πω πως γίνεται να ταυτιστώ με κάτι τέτοιο. Δεν έχει τύχει να υπάρξω άνθρωπος της περιπέτειας, των ορίων. Αυτό μου έκανε εντύπωση όμως είναι η θέληση.
Που βρίσκει ο άνθρωπος την δύναμη να συνεχίσει να προχωρά ακόμη και όταν ξέρει ότι το σώμα του δεν μπορεί να συνεχίσει? Και πως είναι άραγε το συναίσθημα της επιτυχίας αργότερα?
Πως προχωράς? Πως νικάς τον ίδιο σου τον εαυτό?
Η πρώτη προβολή λοιπόν σήμερα, οι "Δρομείς της ερήμου" έδειχνε την διαδρομή 4 -διαφορετικών σε πολλά επίπεδα ανθρώπων- στην προσπάθειά τους να τερματίσουν στην πιο δύσκολη σειρά υπερμαραθωνίων του κόσμου,περνώντας από 4 ερήμους του κόσμου.
Δεν μπορώ να πω πως γίνεται να ταυτιστώ με κάτι τέτοιο. Δεν έχει τύχει να υπάρξω άνθρωπος της περιπέτειας, των ορίων. Αυτό μου έκανε εντύπωση όμως είναι η θέληση.
Που βρίσκει ο άνθρωπος την δύναμη να συνεχίσει να προχωρά ακόμη και όταν ξέρει ότι το σώμα του δεν μπορεί να συνεχίσει? Και πως είναι άραγε το συναίσθημα της επιτυχίας αργότερα?
Πως προχωράς? Πως νικάς τον ίδιο σου τον εαυτό?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου