27.1.12

Xωρίς τίτλο. 'Η συμπέρασμα.

Βρέχει. Παλιά δεν φοβόμουν τις βροντές και το ξαφνικό απόκοσμο φως των κεραυνών. Κι όμως, τώρα που σε έχω φοβάμαι. Θέλω να σε έχω να κοιμάσαι δίπλα μου.
Μήπως αφού ξεχάσουμε για λίγο τη μοναξιά έχοντας δίπλα μας κάποιον που θεωρούμε ξεχωριστό καταλήγουμε εν τέλη περισσότερο μόνοι ;

6 σχόλια:

  1. Λέω να μην σε στεναχωρήσω.

    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πιστευω οτι και τον ιδανικοτερο ανθρωπο να βρουμε παλι ενα κομματι του εαυτου μας θα νιωθει μονο. Υπαρχει ενα ειδος μοναξιας πιστευω, το οποιο δεν εχω ιδεα που οφειλεται αλλα κανενας συντροφος δεν μπορει να το καλυψει. Οχι οτι αυτο ειναι κακο. Τουλαχιστον αυτο μου εχει δειξει η ζωη. Το δεχομαι σαν γεγονος, δεν με στεναχωρει, απλα μαθαινω να ζω μαζι του. Και δεν με φοβιζει καθολου.

    Την καλησπερα μου! Καλως σε βρηκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ..απλά αναρωτιέμαι, μήπως στο τέλος έχουμε όλο και μεγαλύτερη ανάγκη από συντροφιά, ή απλά την αίσθησή της.

      Καλησπέρα!

      Διαγραφή
  3. Και απ' την άλλη όμως, μήπως έχουμε ανάγκη την αίσθηση της μοναξιάς? Έστω και του ασφαλούς... Έχοντας συντροφιά, να (πιστεύουμε οτι) αναζητάμε τη μοναξιά για να αποδείξουμε στον εαυτό μας(?), στους γύρω μας(?) το οτιδήποτε... Νομίζω λίγο πιο παλιά αυτό έκανα... Ώραίο το κείμενό σας... Με μεγάλη μας χαρά γίναμε μέλη στον ιστότοπό σας… Θα ήταν τιμή μας, αν σας βλέπαμε και στο δικό μας blog… http://syros2js.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μπορεί να θέλουμε να δείξουμε ότι αντέχουμε και μόνοι. πάντα προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι είναι δυνατός, όπως πάντα του αποδεικνύουμε από μόνοι μας το αντίθετο ..

      ευχαριστώ πολύ ..

      Διαγραφή