Ανάμεσα σε φοβίες και απαιτήσεις, το μυαλό μου παίζει επικίνδυνα παιχνίδια. Παιχνίδια που δεν μπορώ να σταματήσω. Παιχνίδια που εν τέλει μπορεί να έχουν κάποια βάση, κι είναι ίσως η αφορμή να φοβάμαι περισσότερο.
Είναι ώρες που καταριέμαι το γεγονός ότι το μυαλό μου γεννά τόσες σκέψεις. Δεν σταματούν. Ίσως μόνο μέσα σε κάποιες αγκαλιές, σε κάποια βλέμματα, σε κάποια τραγούδια που μερικές στιγμές σχεδόν σε ταξιδεύουν κάπου νοσταλγικά και ωραία.
Υπάρχουν όμως εξ ορισμού εκείνα τα βλέμματα. Εκείνα τα αγγίγματα. Η μουσική. Τα μέρη που σε ηρεμούν. Οι αγκαλιές. Τα λόγια. Η αίσθηση ότι σ'αγαπούν. Ότι είσαι ποθητός. Εκείνη η στιγμή που έκλαιγες χωρίς συγκεριμένο λόγο και μπορούσες μόνο να εξηγήσεις ότι είναι από ευτυχία.
Ίσως αν το μυαλό μου ήταν αλλιώς να μην εκτιμούσα τόσο αυτές τις μικρές στιγμές.
Δεν μου αρκούσαν ποτέ, αλλά μόνο το ότι γράφω για αυτές, με συγκινεί με έναν περίεργο, σχεδόν ντροπιαστικό τρόπο.
Είναι δικές μου όμως.
Γιατί τον τελευταίο καιρό όντως εχω συναντήσει βλέμματα γεμάτα αγάπη. Όντως έχω νιώσει ποθητή. Όντως έχω βρεθεί σε μέρη που με έχουν ηρεμήσει. Όντως έκλαψα με αφορμή κάτι όμορφο.
Συνειδητοποίησα ή ξαναθυμήθηκα πως είναι να είναι κάποιος σημαντικός για ΄σένα.
Σκέφτηκα μήπως έχω ερωτευτεί. Σχεδόν αποφάσισα ότι είναι καιρός να είμαι λίγο καλύτερη.
Και πάνω που τόσα καινούργια πράγματα με κατακλύζουν οι σκέψεις με ξαναγυρνάνε πίσω. Σε εκείνο το μουντό δωμάτιο που με ζαλίζει και με φοβίζει σε ένα σημείο πριν πανικοβληθώ. Δεν ξέρω πως μπορώ να βγω απο εκεί. Δεν αρκεί να το εκλογικεύω. Από τους άλλους η βοήθεια έρχεται μόνο όταν δεν το καταλαβαίνουν.
Και είναι άδικο γιατί στα αλήθεια είχα κατα νου να προσπαθήσω. Γιατί με συγκινεί ακόμη και το γεγονός ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να το προσπαθήσω. Γιατί η ίδια η σκέψη που μου ομορφαίνει τον κόσμο, τον καταστρέφει. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω ποιο μονοπάτι να ακολουθήσω. Φοβάμαι ότι ο προορισμός είναι ο ίδιος. Φοβάμαι ότι τελικά ακόμη και ο δρόμος είναι μόνο ένας.
Και τη στιγμή που φοβάμαι τόσο, εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες με κάνουν να ξεχνιέμαι για πολύ λίγο, μέχρι να ξαναφοβηθώ και να μην μπορώ να τις εκτιμήσω αρκετά.
Δεν θέλω να τονίσω άλλο το πόσο φοβάμαι. Είναι κάτι που συμβαίνει έτσι κ αλλιώς.
Θέλω απλά να ξαναπω πόση εντύπωση μου κάνει το ότι μπόρεσα μετά από καιρό να δώσω τόση αξία σε μερικούς ανθρώπους. Το ότι πιστεύω σε αυτό το συναίσθημα. Το πόσο όμορφο είναι να το αισθάνεσαι.
Ίσως αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της αγάπης εν τέλει.
*
Είναι ώρες που καταριέμαι το γεγονός ότι το μυαλό μου γεννά τόσες σκέψεις. Δεν σταματούν. Ίσως μόνο μέσα σε κάποιες αγκαλιές, σε κάποια βλέμματα, σε κάποια τραγούδια που μερικές στιγμές σχεδόν σε ταξιδεύουν κάπου νοσταλγικά και ωραία.
Υπάρχουν όμως εξ ορισμού εκείνα τα βλέμματα. Εκείνα τα αγγίγματα. Η μουσική. Τα μέρη που σε ηρεμούν. Οι αγκαλιές. Τα λόγια. Η αίσθηση ότι σ'αγαπούν. Ότι είσαι ποθητός. Εκείνη η στιγμή που έκλαιγες χωρίς συγκεριμένο λόγο και μπορούσες μόνο να εξηγήσεις ότι είναι από ευτυχία.
Ίσως αν το μυαλό μου ήταν αλλιώς να μην εκτιμούσα τόσο αυτές τις μικρές στιγμές.
Δεν μου αρκούσαν ποτέ, αλλά μόνο το ότι γράφω για αυτές, με συγκινεί με έναν περίεργο, σχεδόν ντροπιαστικό τρόπο.
Είναι δικές μου όμως.
Γιατί τον τελευταίο καιρό όντως εχω συναντήσει βλέμματα γεμάτα αγάπη. Όντως έχω νιώσει ποθητή. Όντως έχω βρεθεί σε μέρη που με έχουν ηρεμήσει. Όντως έκλαψα με αφορμή κάτι όμορφο.
Συνειδητοποίησα ή ξαναθυμήθηκα πως είναι να είναι κάποιος σημαντικός για ΄σένα.
Σκέφτηκα μήπως έχω ερωτευτεί. Σχεδόν αποφάσισα ότι είναι καιρός να είμαι λίγο καλύτερη.
Και πάνω που τόσα καινούργια πράγματα με κατακλύζουν οι σκέψεις με ξαναγυρνάνε πίσω. Σε εκείνο το μουντό δωμάτιο που με ζαλίζει και με φοβίζει σε ένα σημείο πριν πανικοβληθώ. Δεν ξέρω πως μπορώ να βγω απο εκεί. Δεν αρκεί να το εκλογικεύω. Από τους άλλους η βοήθεια έρχεται μόνο όταν δεν το καταλαβαίνουν.
Και είναι άδικο γιατί στα αλήθεια είχα κατα νου να προσπαθήσω. Γιατί με συγκινεί ακόμη και το γεγονός ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να το προσπαθήσω. Γιατί η ίδια η σκέψη που μου ομορφαίνει τον κόσμο, τον καταστρέφει. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω ποιο μονοπάτι να ακολουθήσω. Φοβάμαι ότι ο προορισμός είναι ο ίδιος. Φοβάμαι ότι τελικά ακόμη και ο δρόμος είναι μόνο ένας.
Και τη στιγμή που φοβάμαι τόσο, εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες με κάνουν να ξεχνιέμαι για πολύ λίγο, μέχρι να ξαναφοβηθώ και να μην μπορώ να τις εκτιμήσω αρκετά.
Δεν θέλω να τονίσω άλλο το πόσο φοβάμαι. Είναι κάτι που συμβαίνει έτσι κ αλλιώς.
Θέλω απλά να ξαναπω πόση εντύπωση μου κάνει το ότι μπόρεσα μετά από καιρό να δώσω τόση αξία σε μερικούς ανθρώπους. Το ότι πιστεύω σε αυτό το συναίσθημα. Το πόσο όμορφο είναι να το αισθάνεσαι.
Ίσως αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της αγάπης εν τέλει.
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου