Παράπονα

Έχω σκάσει.Όλη την ώρα κάνω άσχετες μεταξύ τους σκέψεις όπως με τι τραγούδι θα "αποχαιρετίσω" τον κόσμο,αν ταιριάζει τελικά το γιαούρτι με το σολωμό,αν θα χιονίσει τελικά φέτος(ναι,σιγά το χίονι,αλλά τέλος παντων),αν τελικά ο γείτονας είναι πιο συμπαθητικός απ'ό,τι φαίνεται,ότι είναι κρίμα που τελίωσε το lost και δεν έχω πλέον κάτι να βλέπω(για τηλεόραση ούτε συζητηση),αν τελικά θέλω να μετακομίσω,ή να φύγω για εξωτερικό..

Και από την άλλη,όταν έχω κάποια ιδέα που θα ήταν άξια αναφοράς,μόλις πάω να γράψω κάτι σχετικό,απλά όλη η ουσία χάνεται.Δεν μου βγαίνει.Και είναι κ αυτό κάτι που με απασχολεί.Έχω χάσει την ικανότητα να εκφράζομαι.Καλά,προφορικά πάντα είχα ένα θέμα,κάνω πολλούς συνειρμούς και βγαίνει μια σαλάτα από σκέψεις - φράσεις,αλλά γραπτά δεν είχα ποτέ ιδιαίτερο πρόβλημα.Αφού είναι κ πιο έυκολο να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά έτσι.Υποτίθεται.Αλλά τώρα,τι είναι αυτό που με'χει πιάσει?

Άλλος κόσμος ρε παιδί μου!
Α,για να μην αναφέρω ότι οι πρώτες μου προσπάθειες στη φωτογραφία ήταν επιεικώς απαράδεκτες (δεν μπόρεσα να τις ξαναδω μετά τη πρώτη ματιά).
Από τότε που με θυμάμαι έψαχνα να βρω ένα ταλέντο μου.Τώρα όσο έιμαι,να με βομβαρδίζουν με αηδίες,να μαθαίνω διάφορα για αυτό που νόμιζα ότι θέλω να ασκήσω ως επάγγελμα,αλλά βλέποντας πως τελικά η Ελλάδα δεν έχει τις απαραίτητες υποδομές,και συνεχίζω να ψάχνω.

Πάντα άκουγα το γνωστό "ο καθένας έχει κάποια ταλέντα,απλά πρέπει να τα ανακαλύψει" και λοιπα,κ είχα ελπίδες.Τελευταία έχω αρχίσει να αποδέχομαι το γεγονός πως δν έχω κάτι το ιδιαίτερο όπως θα ήθελα.
Με ενοχλεί εξαιρετικά αυτό,"πονάει",αν θες,αλλά τι να κάνει κανείς?
Προσπαθείς να συνεχίσεις βελτιώνοντας το μέτριο..

Εντάξει,δεν είναι τόσο άσχημα βέβαια,έχοντας αυτό τον κυκλοθυμικό εαυτό(αν και θεωρώ πως έιμαστε "πολλοι" εκει μέσα,απλά το αφήνω για άλλη ανάρτηση),την με τη καλή έννοια αδιαφορία,και αυτή τη τάση να χάνομαι σε συνειρμούς,πάντα έβρισκα τρόπο να τη βγάζω καθαρή.Τι να πω!

On.

Μουσική,μουσική,μουσική,μουσική!

Τι θα ήταν όλα χωρίς μουσική?

Μια μελωδία μπορεί να θυμίσει,να μαγέψει,να ξυπνήσει,να ηρεμήσει,να αγριέψει,να μιλήσει χωρίς να πει τίποτα....

Μακάρι όλες οι καταστάσεις στη ζωή να είχαν κ το ανάλογο soundtrack..

Πίσω,κάπου,κάποτε

Βρέχει.

Θυμάσαι πόσο μας άρεσε η βροχή?
Έβγαζε αυτό το χαμένο εγώ σου.Τον άνθρωπο που ήταν ο λόγος που δεν έφευγα μακριά.
Ελάχιστες στιγμές,ελάχιστες φορές φανερωνόταν,κι όμως εγώ περίμενα.

Δεν είναι αστείο?Πράγματι μερικές φορές τυφλωνόμαστε.Συνειδητοποιούμε,αλλά δεν θέλουμε να δούμε.

Ξέρεις πως είναι τα βράδια.Σε γυρνάνε στα παλιά,δεν θα απολογηθώ για αυτό.

Θέλω όμως να πω..ότι περίμενα τη βροχή για να γνωρίσω μια άγνωστη πτυχή σου,ένα μέρος σου που δεν χόρτασα ποτέ.
Και τώρα απλά θυμάμαι.Που και που.

Όταν βρέχει.

Mια σταγόνα ελευθερίας

Και είπα να αφήσω πίσω μου ό,τι μου κάνει κακό.Και ειδικότερα ένα άτομο που δεν θα 'πρεπε να γνωρίσω ποτέ.

Στην αρχή ένιωθα ελεύθερη,ξανά ικανή να φτάσω τα πάντα,να ασχοληθώ με αυτά που πάντα ήθελα αλλά δεν έκανα ποτέ.Πίστευα πως το καινούργιο μου εγώ θα ήταν πιο ελεύθερο,πιο χαρούμενο,πιο δραστήριο.

Κι όντως έτσι ήταν.Για λίγο.Χαμογελούσα συνεχώς,δεν με ένοιαζε τίποτα,άκουγα μόνο μουσική με εύθυμο τόνο.Ήμουν πολύ καλά.Είχα λυθεί από τα δεσμά μου,έστω κι αν μου είχαν μείνει κάποια σημάδια..αυτά θα έμπαιναν σιγά σιγά στο κουτί με τις αναμνήσεις.Κανένα πρόβλημα.

Τώρα όμως είναι αλλιώς.Ο ενθουσιασμός πέρασε,δεν μιλάω πολύ,ακόμα ακούω την ίδια μουσική,και ακόμη δεν με νοιάζει τίποτα.Διαφορετικά όμως.Πραγματικά αδιαφορώ για τα πάντα.Αρχικά νόμιζα πως είναι απλά ανία,πλήξη,αλλά έγινε και αδιαφορία προς τον εαυτό μου στη συνέχεια.

Δεν με πειράζει.Δεν με νοιάζει.Αδιαφορώ.

Eγκλήματα

Τη σκότωσα.

Όχι στ'αλήθεια.Στο μυαλό μου.
Εκείνη τη μέρα δεν άντεξα.

Πήρα ό,τι βρήκα μπροστά μου και τη χτύπησα.Με μανία,με μίσος,οργή.

Οργή.Οργή για όλα όσα έλεγε,για όλες τις προσβολές,για όλες τις ειρωνείες,για όλα.

Χτυπούσα,το μυαλό μου οργίαζε,με λύσσα πρόσθετα κι άλλες πληγές στο ευθραυστο σουλούπι της.

Ένιωθα σαν τρελή,ήμουν τρελή.Μ'άρεσε,ποιές θα ήταν οι συνέπειες αν το έκανα και στη πραγματικότητα?

Μια ζωή σε κάποιο ίδρυμα.Μια ανόητη διάγνωση,κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα.
Κι όμως,θα λυτρωνόμουν.

Ίσως έφευγα κάποια στιγμή κιόλας.Ίσως ξεκινούσα(ή μάλλον συνέχιζα) μια ζωή που είχα αφήσει πίσω.Με ένα παράσημο όμως.Εγώ,η δολοφόνος.

Η εκδικητική,η τρελή,η ψυχικά διαταραγμένη.

Δεν θα υπήρχε όμως αυτή.Να μου λέει τι κάνω λάθος,τι δεν κάνω,τι πιστεύω,τι νιώθω.
Θα την είχα βγάλει από τη μέση.

Πίσω από τη πλάτη μου θα λέγονταν διάφορα,περί της σημασίας της οικογένειας,της ανατροφής,της τρέλας μου.

Θα με φοβόντουσαν.Ναι,θα με φοβόντουσαν και θα με λυπούνταν ταυτοχρόνως.

Αλλά εκείνη δεν θα ήταν πια εκεί.Να σχολιάσει,να βγάλει το εύκολο συμπέρασμά της.

Γιατί τη σκότωσα.Δεν έχει σημασία πως.
Δεν κατάλαβα ποτέ τη σχέση που θα μπορούσε να έχει μαζί μου.

Και τι με νοιάζουν οι δεσμοί αίματος.

Εγώ είμαι δολοφόνος,τρελή,και εκείνη δεν μπορεί να πει τίποτα.


Ένα παραλήρημα.