If you wake up at a different time, in a different place, could you wake up as a different person?

Το τυχαίο είναι ένας παράγοντας που επηρεάζει τα πάντα, πάντοτε. Από την αρχή του κόσμου, το τυχαίο δημιουργεί είδη, εξαφανίζει άλλα, ανακαλύπτει μέρη, φάρμακα, μηχανές. Ξεκινά πολέμους, σκοτώνει, ξυπνά τον έρωτα, τον καταστρέφει, σου αλλάζει τη ζωή.

Το πρόβλημα ή και η ευλογία εδώ είναι αν θα είσαι έτοιμος να το δεχτείς.

Memory is the thing you forget with.

Μήπως πριν κάθε τέλος σκεφτόμαστε μόνο το παρελθόν?
Μήπως η ξαφνική τάση να ζούμε μόνο μέσα στις αναμνήσεις σηματοδοτεί την αρχη του τέλους?

Όταν βρίσκεις παρηγοριά ή συναισθηματική ένταση μόνο γυρνώντας πίσω, το τώρα δεν σε γεμίζει. Και αν μείνεις πίσω, έχεις χαθεί.

Because things are the way they are, things will not stay the way they are.

Θα έλεγε κανείς ότι όσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα, τόσο περισσότερο υπάρχει η ανάγκη για την ριζοσπαστικοποιήση των κοινωνιών.

Κι εδώ τίθεται τό ερώτημα γιατί κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. 
 

Ich bin gewohnt in der Münze wiederzuzahlen in der man mich bezahlt.

Στο μυαλό μου τριγυρνά μόνο μια λέξη. Εκδίκηση.

Μια καλή εκδίκηση απαιτεί ταλέντο, μαεστρία και επίπεδο. Αν συμφωνήσω στο ότι ο χρόνος είναι η καλύτερη εκδίκηση, τότε πρέπει να προσθέσω ότι η εξέλιξη των πραγμάτων χρειάζεται και την παρέμβασή μας.
Ναι, πιστεύω στην τιμωρία. Στα αντίποινα. Όταν υπάρχει λόγος. Το θέμα είναι πώς θα καταφέρει το θύμα να αυτοτιμωρηθεί ο θύτης. Το άμεσο κακό μόνο μίσος προκαλεί. Το ζητούμενο εδώ είναι ο άλλος πρώτα να συνειδητοποιήσει, μετά να σκεφτεί και εν τέλη να μετανιώσει για το λάθος του, μπαίνοντας στον βάλτο που πριν βρισκόσουν εσύ. Απλά πρέπει να βοηθήσεις λίγο τη κατάσταση.

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Ξέρω, ότι με τη συμπεριφορά μου δεν μπορώ πάντα να απαιτώ το "σωστό". 
Ξέρω όμως πως είμαι ενα υποκατάστατο. Εξ' αρχής ήμουν. Ξέρω ότι τη σκέφτεσαι. Ότι κοιτάς φωτογραφίες της. Ότι με λες όπως θα έλεγες εκείνη. Ότι λες ό,τι θα έλεγες σε εκείνη. Μάλλον κάνεις και συγκρίσεις.
Κι αν δεχτούμε όλοι ότι για να ξεπεράσουμε κάτι πρέπει να περάσει πολύς καιρός, (αν ξεπερνιέται) τότε πρέπει να θεωρηθεί λογικό και το ότι το "σ'αγαπώ" δεν έχει καμία βαρύτητα.

Γιατί είναι άλλη εκείνη, και άλλη εγώ. Πώς να νιώθω καλά μετά.

Tu dors, Brutus, et Rome est dans les fers.

Το κρεββάτι μου έχει διαλυθεί. Πέφτουν οι τάβλες, έχει ξεκολλήσει το ξύλο απο τη μία πλευρά και εγώ είμαι στα όρια μιας σχεδόν νευρικής κρίσης.
Να ΄λεγες πως διαλύθει από κανένα οργιαστικό sex action, εντάξει. Το θέμα είναι ότι δεν είχα καμία ανάμειξη στην καταστροφή αυτή - γιατί είναι καταστροφή - , και βρίσκομαι τώρα, 2 η ώρα το βράδυ με τα χέρια μου να πονάνε αφάνταστα - μηδέν δύναμη -, τα νεύρα μου τσακισμένα, πάνω στο υπό διάλυση κρεββάτι.

Και σκέφτομαι. Αν εκεί που κοιμάμαι ξαφνικά πέσει το στρώμα κάτω και μείνω από το σοκ? Αν στο τέλος δεν φτιάχνεται προσωρινά, με τι μούτρα θα πάω στη σπιτονοικοκυρά να της πω ότι υπάρχει πρόβλημα? Είναι κωμικοτραγικό. - "Ξέρετε, διαλύθηκε το κρεββάτι..."  ..και θα σκάσει κανένα πονηρό χαμόγελο, και ΄γω θα θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Θα μου πεις, πως κάνεις έτσι. Ναι, ίσως υπερβάλω λίγο. Αλλά τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Εκεί  που το έπαιζα μάστορας και αγκομαχούσα μία με ένα σφυρί, μια χωρίς, για να βάλω τα κομμάτια στη θέση τους, μου 'ρθε να βάλω τα κλάμματα. Μια απελπισία τεράστια, ένα παράπονο μεγάλο. Για το κρεββάτι. Ή όχι. Ίσως ήταν η αφορμή. Νιώθω ότι πονάω παντού. Το κρεββάτι τρίζει. Γελοίο.

Να είχα τουλάχιστον το προνόμιο να κοιμάμαι καλά. Κάθε φορά που σηκώνομαι πονάω. Και τώρα σε λίγο όπως πάει θα κοιμάμαι στο πάτωμα. Βλέπω και τα παράξενα όνειρα . Προχθές έβλεπα πως είχαμε επανάσταση. Πριν 4 - 5 μέρες πως έφτιαχνα σκίτσα (ζωγραφίζω όπως ζωγράφιζα στο νηπιαγωγείο στην πραγματικότητα), και μαλίστα ενός ατόμου όπως το θυμάμαι 5 - 6 χρόνια πριν. Ξυπνάω και δεν έχω δύναμη να σηκωθώ. Νιώθω πολύ κουρασμένη - όπως τώρα - και πάλι δεν κοιμάμαι.
Είναι πολλές οι φορές που νιώθω ότι είμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ξέρω ότι ονειρεύομαι ,αλλα παράλληλα δεν ξυπνάω κανονικά. Βρίσκομαι παιγιδευμένη στην ίδια μου τη φαντασία, και σε λίγο στα ερείπια του ίδιου μου του κρεββατιού.



Πάω να προσπαθήσω να κοιμηθώ.

This is the way the world ends Not with a bang but a whimper.

Αν φτιάχνουμε το παρόν μας όπως θα θέλαμε να είναι το παρελθόν μας απλά με άλλους ανθρώπους?
Δίνουμε ξανά ευκαιρία στην επιθυμία ή μένουμε πίσω?

Αν κάθε μικρό μας βήμα προς τους άλλους το διακατέχει ένας ανόητος ρομαντισμός. Μια ελπίδα, ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι εν τέλη ο κόσμος είναι όμορφος.
Ίσως κυνηγάμε πάντα εκείνο που δεν ζήσαμε ποτέ. Ίσως και εκείνο που δεν πρόκειται να ζήσουμε.


H αλήθεια είναι ότι πάντα θα φαντάζομαι νωπούς δρόμους να ακούνε τα βήματά μου το βράδυ, μέχρι να σε δω μπροστά μου κάτω από τα φώτα. Μετά από πολύ καιρό. Και όλα θα είναι σίγουρα και απλά. Τότε η αυλαία θα μπορεί να πέσει. Όχι πως ξέρω από τώρα το προσωπό σου. Μπορεί να αλλάξει μορφές. Κάποια στιγμή όμως θα ξέρω.
..Και η παράσταση θα έχει τελειώσει όπως πρέπει. Δεν θα υπάρχει συνέχεια. Δεν θα γυρίσουμε στα καμαρίνια. Θα μείνουμε εκεί, μεταξύ του βλέμματος και του αγγίγματος, απόλυτα ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι. Τα μάτια μου να κοιτάνε τα δικά σου. Θα είσαι στραμμένος προς εμένα, ακουμπώντας σε έναν φανοστάτη. Με περίμενες. Εγώ όχι.
Η πλάτη σου κοιτάει το κοινό. Είμαστε μια φωτογραφία κρεμασμένη σε έναν τοίχο. Για πάντα εκεί. Εκείνη η στιγμή. Τίποτα άλλο.




Θα ακούμε μουσική.

And when I lifted my eyes to your name, suddenly your heart showed me my way.

Μερικά πράγματα αργούν να πάρουν τον δρόμο τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω ότι το πρώτο σημαντικό βήμα έχει γίνει. Φοβάμαι μην δεν είμαστε στον πρόλογο όμως, αλλά στον επίλογο.

Βασικά σταματάω εδώ.

Ο,τι φράση και να χρησιμοποιήσω δεν θα εκφράσει το τι νιώθω για ΄σένα. Και άντε να στο δείξω.

You're not like the others. I've seen a few; I know. When I talk, you look at me.

Ήταν αρκετές οι φορές που όταν μεγάλωσα κάπως ρωτούσα το ένα ζευγάρι των παππούδων μου αν αγαπιούνται . Μου έκανε εντύπωση το πως κάποια ζευγάρια είναι παντρεμένα πολλές δεκαετίες και ακόμη κάνουν πράγματα μαζί. Μπορεί η σπίθα να μην υπάρχει, αλλά για κάποιον λόγο είναι ακόμη μαζί, χωρίς να σκέφτονται το γιατί.

Η απάντηση που έπαιρνα πάντοτε ήταν κάτι σαν "ναι, γιατί όχι?" και αυτό ήταν κάτι που με προβλημάτιζε. Ήταν παγιδευμένοι στην ιδέα του γάμου, ότι παντρεύεσαι, άρα αγαπάς, ή ήταν τόσο καιρό μαζί ώστε το θεωρούσαν αυτονόητο ότι αγαπά ο ένας τον άλλο?

Και όταν μιλάμε για αγάπη μετά από τόσο καιρό, μάλλον μιλάμε για κάτι πιο βαθύ.
Κι αν είναι συνήθεια?.....


Είναι λογικό ο ενθουσιασμός να φεύγει από κάποιο σημείο και μετά, αλλά όταν διαλέγεις θεωρητικά να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου με κάποιον, αυτός ο κάποιος θα πρέπει με κάποιον τρόπο να αποτελεί το στήριγμα και τη σταθερά σου. 
Υπάρχει περίπτωση να βρεθεί αυτός ο άνθρωπος? Υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να τον κρατήσουμε?

Όταν όλα τα περιπλέκουμε και τίποτα δεν μας ικανοποιεί, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι ακόμη κι αν εμφανιστεί ένα τέτοιο άτομο, θα το διώξουμε, έστω και καταλάθος.
Ψάχνουμε, ψάχνουμε, και στο τέλος δεν στεκόμαστε πουθενά.


Ίσως τα γηραιότερα ζευγάρια δεν το ανέλυσαν ποτέ τόσο. Ίσως κάποτε το "σε θέλω, με θέλεις" αρκούσε.