1.2.13

I wept for memory.

Θα ήθελα στον ύπνο μου να δω τον παππού μου. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι έχει πεθάνει σκέφτομαι όλο και πιο πολύ πόσα έχασα λόγω της εσωστρέφειάς του, που μάλλον είναι κάτι που πήρα και εγώ.

Θυμάμαι πόσο του άρεσε η αρχαία ελληνική ιστορία, κι ας μην είχε πάει για καιρό σχολείο. Ρούφαγε την οποιαδήποτε γνώση και πληροφορία σαν σφουγγάρι, και τα βιβλία που βρίσκονταν στο σπίτι, αν και δεν τα διάβαζε τα φύλαγε με προσοχή. Όποτε κατεβαίναμε στο υπόγειο να βρω κάποιο να διαβάσω με κοιτούσε ερευνητικά, ντροπαλά.
Λίγες φορές μπορώ να τον θυμηθώ να γελάει. Ίσως είναι και μόνο μία. Οι κουβέντες του ελάχιστες, και μάλλον σαρκαστικές, με έξυπνο τρόπο.

Με στεναχωρεί λοιπόν το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να μάθω ποτέ περισσότερα για τον γαλανομάτη και ευαίσθητο παππού μου. Τι περνούσε από το μυαλό του όταν καθόταν και κοιτούσε ήρεμα το κενό? Τι είχε ζήσει?
Είχα πάντα την αίσθηση ότι δεν του δίνουν τη σημασία που θα έπρεπε. Ίσως γιατί δεν έκανε αισθητή τη παρουσία του.

Το χειρότερο είναι ότι μου λείπει ένας άνθρωπος που ουσιαστικά δεν γνωρίζω. Ξέρω τη συμπεριφορά του, την εμφάνισή του, τις αντιδράσεις του, αλλά όχι εκείνον. Γιατί όταν μεγάλωσα και απέκτησα το θάρρος να του μιλήσω, τα είχε ήδη χάσει. Οι πολλές σκέψεις δεν του έκαναν καλό.
..Και όταν τον επισκέφτηκα τελευταία φορά, με θυμήθηκε, τονίζοντας ότι εκείνος με αγαπάει, αφήνοντας πάλι ένα σαρκαστικό υποννοούμενο στους υπόλοιπους που βρίσκονταν στο δωμάτιο. Ύστερα συνέχισε να κοιτάει χαμένα δεξιά και αριστερά. 
Δεν έδωσε κανείς ιδιαίτερη προσοχή στο σχόλιο εκτός από 'μένα.

Λίγο πριν πεθάνει είχα σκοπό να πάω να του διαβάσω ένα βιβλίο. Τελευταία στιγμή μετέθεσα την επίσκεψή μου για 4 μέρες αργότερα. Τη μέρα που θα πήγαινα στην αρχή πέθανε.


Να γιατί θέλω να εμφανιστεί σε κάποιο όνειρό μου. Θέλω έστω και φανταστικά να μιλήσουμε. Κάτι που δεν τολμούσαμε και οι δύο να κάνουμε έτσι κλεισμένοι στον εαυτό μας.

4 σχόλια:

  1. Αχ αυτό γιατί το κάνουμε??? Γιατί αργούμε πάντα να πούμε σε αγαπώ στους δικούς μας ανθρώπους... Ο παππους μου και εμένα είναι πολύ κλειστός. Δε σου επιτρέπει τα πολλα πολλά. Ανθρωποι άλλης εποχής. Πιο σκληρής από της δική μας. Ο δικός μου έχει ζήσει τον πόλεμο και εγώ πεθαίνω να μαθω λεπτομέρειες αλλά ποτέ δε μου λέει. Σα να μη θέλει να τα σκεφτεί. Σαν να νομίζει ότι δε με ενδιαφέρουν."Τι τα θες; Πετρινα χρόνια" μου λέει και κόβει την κουβέντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ναι.. και εμένα είχε ζήσει τον πόλεμο και διάφορες δυσκολίες, αλλά δεν ήταν το μόνο θέμα που με ενδιέφερε. Ήθελα να δω πως βλέπει τον κόσμο, τα άτομα γύρω του, κάτι που δεν έγινε ποτε.

      Να συμβουλεύσω να επιμένεις να τον πλησιάζεις? Αξίζει σίγουρα τον κόπο...

      Διαγραφή
  2. Είναι σχετικά πρόσφατο αν θυμάμαι καλά.
    Κι εγώ θέλω πολύ να έρθει στον ύπνο μου η μαμά μου.
    Και έρχεται πολύ συχνά....
    Αλλά, στο όνειρο, ποτέ δεν της λέω αυτά που σκέφτομαι.
    Θέλω να σιγουρευτώ πως είναι καλά.
    Πως είναι με άλλες αγαπημένες ψυχές.
    Αν υπάρχει το μετά....

    Φιλάκια κοριτσάκι μου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω τι να πω..
      ..Πιστεύω όμως ότι μπορούν και θέλουν να μα εμφανίζονται. Ειδικά για να μας καθησυχάσουν..

      Καλή Νύχτα :)

      Διαγραφή