Στοπ.

Κλείνω. Χάρηκα που τα είπαμε. Ίσως και τα ξαναπούμε με άλλο όνομα. Τι σημασία έχει άλλωστε? Σταματάω εδώ. Αφήνω έναν άδειο ιστότοπο γεμάτο αναμνήσεις που ίσως δεν θέλω να ξαναδιαβάσω, αλλά σίγουρα δεν θέλω να αρνηθώ. Ευχαριστώ όποιον με διάβαζε. Ευχαριστώ όποιον θα ήθελε να με διαβάσει.


Μερικές από αυτές τις αναμνήσεις, σκέψεις :


Στιγμές

• A mere pause from thinking
  
• Falling In Love an being In a Relationship are Two Different Things
  
  
  Αοριστίες
  
  • Έτσι με το καρτέρεμα μεγάλωσαν οι νύχτες..
    
  • Γράμμα σ' έναν άγνωστο
    
  • Σπασμένα Είδωλα
    
    
    
    Και αλήθειες
    
    • ....
      
    • Σε περιμένω παντού .
      
      
                                     ...........
      
      
  "When you live alone you no longer know what it is to tell a story: the plausible disappears at the same time as the friends. You let events flow by too: you suddenly see people appear who speak and then go away; you plunge into stories of which you can't make head or tail: you'd make a terrible witness."
  
  
  
  

Yπενθύμιση vol. 2

Να δείξω αυτό:  Μια Υπενθύμιση , ζητώντας λίγο αργά μια διευκρίνηση.

Έχω καιρό να γράψω. Δεν ξέρω αν συμβαίνει επειδή είμαι καλά ή δεν είμαι καθόλου. 
Πριν δέκα μέρες, ίσως και λίγο παραπάνω ένιωσα πρώτη φορά ότι μπορεί να υπάρχει αμοιβαίο συναίσθημα. Ήμουν χαρούμενη. Γλυκά χαρούμενη. Ανόητα χαρούμενη. Ήταν καινούργιο, όμορφο, και για λίγο αληθινό.

Έπειτα για κάποιο λόγο βρήκα κάτι που δεν έπρεπε να βρω. Δεν ξεκαθάρισα στο μυαλό μου αν ήταν σημάδι ή απλά κάτι τυχαίο. Η απαισιόδοξη πλευρά μου μου είπε ότι πρέπει να προσέχω. Το μικρό κομμάτι που είχε επηρεαστεί από κάποιες μέρες χαράς, με παρότρυνε να το ξεπεράσω.
Κάτι που έκανα, σε κάποιο βαθμό. Απλά φοβάμαι μην έπεσα σε παγίδα όταν πίστεψα μετά από τόσο καιρό ότι κάποιος όντως μπορεί να νοιάζεται έτσι. Φοβάμαι μην με απογοητεύσω για άλλη μια φορά.

Έμεινα ένα βήμα πίσω. Πριν την συνάντηση. Πριν την επίσκεψη. Πριν τη χαρά. 

Χαίρομαι, αλλά όχι τόσο ανιοδιοτελώς. Και το θέλω τόσο. Μ'αρεσει, το χρειάζομαι, θελω να πιστέψω ότι, -όπως και να το πω θα ακουστεί βλακώδες-, μ'αγαπάει.

Χαράματα η ώρα τρεις

Δεν ξέρω πόσο καιρό έχω να γράψω. Ίσως άνοιξα μια νέα ανάρτηση γιατί έχω πιει λίγο, αν και δεν θα έπρεπε. Τώρα όμως ήδη έχω δηλητηριαστεί και μπορώ να πω με σιγουριά και αυτοπεποίθεση ότι το μόνο που νιώθω αυτό το καιρό είναι ένα απίστευτο άγχος. Νιώθω τη καρδιά μου να χτυπά δυνατά και γρήγορα, όσο μπορεί, και εγώ όσο μπορώ προσπαθώ να με ηρεμήσω. Γιατί για πόσο να ζεις με το άγχος. Κάποια στιγμή δεν πάει άλλο. Όχι πως ξέρω γιατί αγχώνομαι. Φοβάμαι μην γυρίσω πίσω, στον ένα χρόνο πριν, με το μυαλό μου να χτυπάει τη πόρτα της τρέλας.
Επίσης, θέλω να πιστέψω στον έρωτα. Μπορώ?

Χεντέϊκ.

Πονοκέφαλος. Ένα κεφάλι καζάνι. Πόνος. Όχι μονο σωματικός. Καμία διάθεση για σκέψη.
Φρίκη με την εμφάνιση αληθινών μου εκδοχών. Κι όμως μου έλειψε(ς).

Αργοσβήνεις μόνη

Μέσα μου χορεύω. Μέχρι που βλέπω ότι κανείς δεν δίνει σημασία. Κάτι σβήνει σιγά σιγά και εγώ στροβιλίζομαι όλο και πιο ζαλισμένα. Οι επαναλαμβανόμενες σκηνές θολώνουν και χάνομαι στα σύννεφα, μέχρι να κλείσω τα μάτια και να βυθιστώ στο μαύρο, μόνη και ήρεμη. Καμία ελπίδα, καμία απαίτηση, κανένα παράπονο. Μόνο μουσική και κενό. Και στο τέλος, αστέρια.

..Και μια τρίτη σκέψη

Ομοφυλοφιλικά ή όχι, ο έρωτας δεν κοιτά το φύλο. Μας ελκύει ο άνθρωπος. Το πως κοιτά, το πως αγγίζει, το πως μιλά, το τι λέει, το τι σκέφτεται, το πως φιλά, το πως αισθανόμαστε μαζί του.

2 σκέψεις.

( Δεν ξέρω γιατί σε σκέφτομαι τόσο συχνά τελευταία. Ίσως φταίει που το μυαλό μου γυρνά συνεχώς πίσω αυτό τον καιρό. Δεν είναι πως θα έπρεπε κάτι να είχε γίνει διαφορετικά. Απλά αναρωτιέμαι πως είσαι. Δεν νομίζω πως εύκολα θα ξαναγυρίσεις στη κοινή μας πόλη. Και αν το κάνεις, δεν πρόκειται να το καταλάβω. Κι όμως, πως να είσαι άραγε? Πως να αισθάνεσαι? )



Ξεστομίζω πράγματα που δεν περίμενα να πω ποτέ. Παραδέχομαι για πρώτη φορά ότι κάποιος με αγγίζει σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο, όσο το παραδέχομαι, τόσο φαίνεται να απομακρυνόμαστε. Άντε βγαλε άκρη.

-Μια υποσημείωση.-

Το θέμα είναι να μην σου πηδάνε το μυαλό. Μόλις το καταφέρουν αυτό, έχεις δοθεί.

Gnossiene -

Η εφηβική μου υποψία ότι απομακρύνω τους ανθρώπους γύρω μου δεν έφυγε ποτέ. Μπορεί να είναι σαν τις φοβίες μου, πάντα βρίσκει αφορμή να ξαναβγεί στην επιφάνεια. 

Απότομα, εριστικά, απόλυτα, έντονα.
Ένα το ερώτημα.

Με εγκαταλείπουν, ή τους εγκαταλείπω εγώ?

Αν ισχύει το πρώτο, ίσως δεν κάνω αρκετή εντύπωση. Ή κάνω κακή εντύπωση.  Ίσως το αμοιβαίο υπάρχει μόνο στο μυαλό μου.
Αν ισχύει το δεύτερο ίσως απλά τρέχω να τους προλάβω. 

Ίσως απλά είμαι φτιαγμένη λάθος. Ίσως το τεφτέρι της μοίρας μου έχει μια μεγάλη μουτζούρα πάνω του. Ίσως όλα είναι ένας κύκλος και κάτι πληρώνω. Ίσως διαγράφω μόνη τη πορεία μου και κάνω το ένα μοιραίο λάθος μετά το άλλο.

Σκέφτομαι. Τι έκανα λάθος. Τι κάνω λάθος.
Και όσο σκέφτομαι, τόσο με πείθω ότι δεν νιώθω καλά.

Λήθη.

Θέλω ένα μικρό σημάδι ότι δεν με έχεις ξεχάσει.
Θέλω μια απόδειξη ότι ακόμη και όταν μια ιστορία τελειώνει,
οι πρωταγωνιστές της την θυμούνται.
Θέλω ένα σημάδι,
γιατί αν όλα ξεχνιούνται τελικά,
είμαι ένα τίποτα.
Δεν υπάρχω.

I do not understand! I understand nothing! I cannot understand nor do I want to understand! I want to believe! To Believe!

Ανάμεσα σε φοβίες και απαιτήσεις, το μυαλό μου παίζει επικίνδυνα παιχνίδια. Παιχνίδια που δεν μπορώ να σταματήσω. Παιχνίδια που εν τέλει μπορεί να έχουν κάποια βάση, κι είναι ίσως η αφορμή να φοβάμαι περισσότερο. 
Είναι ώρες που καταριέμαι το γεγονός ότι το μυαλό μου γεννά τόσες σκέψεις. Δεν σταματούν. Ίσως μόνο μέσα σε κάποιες αγκαλιές, σε κάποια βλέμματα, σε κάποια τραγούδια που μερικές στιγμές σχεδόν σε ταξιδεύουν κάπου νοσταλγικά και ωραία.


Υπάρχουν όμως εξ ορισμού εκείνα τα βλέμματα. Εκείνα τα αγγίγματα. Η μουσική. Τα μέρη που σε ηρεμούν. Οι αγκαλιές. Τα λόγια. Η αίσθηση ότι σ'αγαπούν. Ότι είσαι ποθητός. Εκείνη η στιγμή που έκλαιγες χωρίς συγκεριμένο λόγο και μπορούσες μόνο να εξηγήσεις ότι είναι από ευτυχία.
Ίσως αν το μυαλό μου ήταν αλλιώς να μην εκτιμούσα τόσο αυτές τις μικρές στιγμές.

Δεν μου αρκούσαν ποτέ, αλλά μόνο το ότι γράφω για αυτές, με συγκινεί με έναν περίεργο, σχεδόν ντροπιαστικό τρόπο. 
Είναι δικές μου όμως.
Γιατί τον τελευταίο καιρό όντως εχω συναντήσει βλέμματα γεμάτα αγάπη. Όντως έχω νιώσει ποθητή. Όντως έχω βρεθεί σε μέρη που με έχουν ηρεμήσει. Όντως έκλαψα με αφορμή κάτι όμορφο.
Συνειδητοποίησα ή ξαναθυμήθηκα πως είναι να είναι κάποιος σημαντικός για ΄σένα.
Σκέφτηκα μήπως έχω ερωτευτεί. Σχεδόν αποφάσισα ότι είναι καιρός να είμαι λίγο καλύτερη.


Και πάνω που τόσα καινούργια πράγματα με κατακλύζουν οι σκέψεις με ξαναγυρνάνε πίσω. Σε εκείνο το μουντό δωμάτιο που με ζαλίζει και με φοβίζει σε ένα σημείο πριν πανικοβληθώ. Δεν ξέρω πως μπορώ να βγω απο εκεί. Δεν αρκεί να το εκλογικεύω. Από τους άλλους η βοήθεια έρχεται μόνο όταν δεν το καταλαβαίνουν. 

Και είναι άδικο γιατί στα αλήθεια είχα κατα νου να προσπαθήσω. Γιατί με συγκινεί ακόμη και το γεγονός ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να το προσπαθήσω. Γιατί η ίδια η σκέψη που μου ομορφαίνει τον κόσμο, τον καταστρέφει. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω ποιο μονοπάτι να ακολουθήσω. Φοβάμαι ότι ο προορισμός είναι ο ίδιος. Φοβάμαι ότι τελικά ακόμη και ο δρόμος είναι μόνο ένας.


Και τη στιγμή που φοβάμαι τόσο, εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες με κάνουν να ξεχνιέμαι για πολύ λίγο, μέχρι να ξαναφοβηθώ και να μην μπορώ να τις εκτιμήσω αρκετά.


Δεν θέλω να τονίσω άλλο το πόσο φοβάμαι. Είναι κάτι που συμβαίνει έτσι κ αλλιώς.

Θέλω απλά να ξαναπω πόση εντύπωση μου κάνει το ότι μπόρεσα μετά από καιρό να δώσω τόση αξία σε μερικούς ανθρώπους. Το ότι πιστεύω σε αυτό το συναίσθημα. Το πόσο όμορφο είναι να το αισθάνεσαι.
Ίσως αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της αγάπης εν τέλει.




*

Do you think that I count the days? There is only one day left, always starting over: it is given to us at dawn and taken away from us at dusk.

Τα χέρια στις τσέπες, το περπάτημα αργό, με ρυθμό όμως, σε αντίθεση με τις αρρυθμίες της καρδιάς σου. Το βλέμμα ανήσυχο, η ψυχή ανήσυχη. Η σκέψη μυστική και υπερβολική. Ασταμάτητη.
Το θέμα, ο έρωτας. Η εικόνα τα περαστικά φώτα. Όλα γύρω σου κινούνται γρήγορα, εσύ αργά. Είσαι το επίκεντρο του πλάνου. Ο πρωταγωνιστής, χωρίς να φαίνεσαι. Η σκιά σου αφήνει το αποτύπωμά της στην υγρή άσφαλτο. Ο αέρας σου παγώνει το πρόσωπο.

Δεν θα ήθελες κάποιον δίπλα σου μια τέτοια στιγμή. Κι όμως σκέφτεσαι ότι μάλλον θες για πρώτη φορά να καταθέσεις ένα κομμάτι της ψυχής σου σε κάποιον. Ίσως να υπήρξαν και άλλες τέτοιες φορές. Που να θυμάσαι όμως, ο χρόνος είναι εκεί να σου αρπάζει τις περασμένες μαγικές στιγμές για να συνθέσει τις καινούργιες.

Είναι σαν η ψυχή να είναι ένας καθρέφτης όπου πάνω του χαράζεις το κομμάτι που αφήνεις οικειοθελώς τον άλλο να δει. Αν όμως προσπαθήσει να το κρατήσει, ή να το χρησιμοποιησει, σπας.
Το "προσοχή εύθραυστον" είναι άχρηστη λεπτομέρεια. Δεν λαμβάνεται ποτέ υπ' όψιν.

Freedom.

Οι ματιές μας σε αργή κίνηση. Σε αγγίζω. Το αποτέλεσμα έντονο. Η σκέψη να σταματήσω αδύναμη. Τα δάχτυλα μου γλιστράνε από το πρόσωπο στον λαιμό σου. Δεν λες κουβέντα, ούτε χρειάζεται. Σε κοιτώ στα χείλη. Περιμένω. Περιμένω. Περιμένω.

Who Did That To You

Στάλα στάλα η ψυχή σου φεύγει.
Θες να κοιμηθείς. Από περιέργεια ανοίγεις τα μάτια κανα δυο φορές.
Ο κόσμος είναι άσχημος, το απόλυτο μαύρο μάλλον παρηγοριά.

Βρέθηκες καταλάθος εδώ. Κι όμως τώρα θες να συνεχίσεις.
Μέσα στη ζαλάδα όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα.
Μένουν λίγα πράγματα, και για πρώτη φορά αρκεί μόνο να τα σκέφτεσαι.

Επιτέλους ξεκουράζεσαι.

16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Δρομείς της Ερήμου/Desert Runners

Βρίσκομαι σε ένα από τα μέρη όπου γίνεται η απευθείας μετάδοση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, πράγμα που εκμεταλλεύτηκα.
Η πρώτη προβολή λοιπόν σήμερα, οι "Δρομείς της ερήμου" έδειχνε την διαδρομή 4 -διαφορετικών σε πολλά επίπεδα ανθρώπων- στην προσπάθειά τους να τερματίσουν στην πιο δύσκολη σειρά υπερμαραθωνίων του κόσμου,περνώντας από 4 ερήμους του κόσμου.


Δεν μπορώ να πω πως γίνεται να ταυτιστώ με κάτι τέτοιο. Δεν έχει τύχει να υπάρξω άνθρωπος της περιπέτειας, των ορίων. Αυτό μου έκανε εντύπωση όμως είναι η θέληση.
Που βρίσκει ο άνθρωπος την δύναμη να συνεχίσει να προχωρά ακόμη και όταν ξέρει ότι το σώμα του δεν μπορεί να συνεχίσει? Και πως είναι άραγε το συναίσθημα της επιτυχίας αργότερα?

Πως προχωράς? Πως νικάς τον ίδιο σου τον εαυτό?

As long there's you.

Όταν αγαπάς κρίνεις? Ή κρίνεις επειδή αγαπάς?

Ίσως να φταίει που έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Ίσως όντως το βλέπω ρομαντικά. Δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να είναι επικριτικός στον έρωτα. Για ΄μένα απλά δεν νοιάζεται αρκετά. Έρωτας ή/και αγάπη δεν σημαίνει άφεση αμαρτιών. Απλά παράβλεψη λεπτομεριών που μας εκνευρίζουν σε άλλους. Το άτομο που μας ενδιαφέρει κρίνεται σε σημαντικά πράγματα και μόνο, που απειλούν την ροζ μας φούσκα.

Το να είναι ο άλλος συνεχώς κάτω από τον μεγενθυτικό σου φακό απλά τον απομακρύνει και τον κάνει να νιώθει πιο μικρός. Τον υποτιμά.
Υποτίθεται ότι τον άλλο πάντα τον βλέπεις λιγάκι καλύτερο απ' ό,τι είναι..
Και αυτή άλλωστε είναι η μαγεία αυτού του συναισθήματος.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω, απλά όταν μου λες για πραγματα που ίσως δεν με ενδιαφέρουν ή μπορεί να θεωρώ ανόητα, δεν με νοιάζει. Είσαι εσύ.

A green light.

Μήπως όταν πεθαίνεις ακούς τους τελευταίους γνώριμους ήχους, τις τελευταίες γνώριμες φωνές?

Τῆς ἀγάπης

"Νά ῾ξερες πῶς λαχτάριζα τὸν ἐρχομό σου, Ἀγάπη
ποὺ ἴσαμε τὰ σήμερα δὲ σ᾿ ἔχω νιώσει ἀκόμα,
μὰ ποὺ ἔνστικτα τὸ εἶναι μου σ᾿ ἀναζητοῦσεν, ὅπως
τὴ γόνιμη ἄξαφνη βροχὴ τὸ στεγνωμένο χῶμα!

Πόσες φορὲς ἀλίμονο! δὲ γιόρτασα, θαρρώντας
πὼς ἐπιτέλους ἔφτασες, Ἐσὺ πού ῾χες ἀργήσει:
Σὰ μυγδαλιά, ποὺ ἡλιόλουστες ἡμέρες τοῦ χειμῶνα
τὴ ξεγελᾶνε, βιάζονταν κι ἐμὲ ἡ ψυχὴ ν᾿ ἀνθίσει.

Μὰ δὲν ἐρχόσουνα ποτὲς καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα,
τ᾿ ἄνθια σωριάζονταν στὴ γῆς ἀπὸ τὸν κρύο ἀγέρα
κι εἶναι ἡ ψυχή μου πιὸ γυμνὴ παρὰ προτοῦ ν᾿ ἀνθίσει

καὶ σήμερα, ποὺ ἡ Νιότη μου γέρνει ἀργὰ στὴ δύση,
τοῦ ἐρχομοῦ σου σβήνεται κι ἡ τελευταία ἐλπίδα:
-Φοβᾶμαι πὼς ἐπέρασες, Ἀγάπη καὶ δὲν σ᾿ εἶδα!..."
                                                                                          

                                                                                     Κώστας Ουράνης.

Valentine's day review-

Μην αρχίζετε όλοι τα τύπου "εεε, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι καθαρά εμπορική", "εγώ γιορτάζω όλο το χρόνο, δεν χρειάζομαι μια μέρα να μου το θυμίζει" και άλλα τέτοια που θεωρητικά σας κάνουν πιο έξυπνους, πιο ψαγμένους, πιο εκτός συστήματος.


Ναι, οι γιορτές έχουν εμπορευματοποιηθεί ειλικρινά και τίμια. 
Είναι γιορτές όμως. Είναι ξεχωριστές υποτίθεται. Και ναι, ο έρωτας γιορτάζεται όλο τον χρόνο. Και η αγάπη. Και οτιδήποτε για το οποίο υπάρχει γιορτή. Αλλά έχουμε την ανάγκη να μας το θυμίζουν. Να το σκεφτόμαστε και λίγο αλλιώς. Λίγο πιο έντονα, λίγο πιο ρομαντικά. Έτσι κι αλλιώς έχουμε την ανάγκη να βγαίνουμε από την καθημερινότητά μας. Να αλλάζουμε για μια μέρα. Και όποιος λέει ότι γιορτάζει όλο το χρόνο, ε, ας πάρει και μερικές μέρες ρεπό, γιατί και αυτό κουραστικό είναι.

Η συμβολικότητα των πραγμάτων έχει εξίσου την ίδια αξία με την αληθινή πλευρά τους.

και όχι, δεν ήταν δώρο από εκείνον.

..άλλωστε το πρωί θα 'ναι πιο μουντά πάλι.

Never apologize for showing feeling, my friend. Remember that when you do so, you apologize for truth.

moi και μια φίλη. καλοκαίρι προφανώς.

Είναι περίεργο πως αλλάζουν τα δεδομένα από τη μια στιγμή στην άλλη.
Όταν πριν από μέρες μιλώντας με τους δικούς μου στο τηλέφωνο, έμαθα πως ένας φίλος του πατριού μου πεθαίνει. Μου ήρθε να κλάψω, αλλά έφτασα μόνο ένα βήμα πριν, φοβούμενη ότι η αντιδρασή μου θα ήταν υπερβολική.

Όταν το σκεφτόμουν αργότερα, θύμωσα με εμένα και τα πρέπει του κόσμου. Έχουμε μάθει να είμαστε σκληροί απέναντι στις καταστάσεις ή όντως σαν άνθρωποι είμαστε λιγότερο ευαίσθητοι από όσο νομίζουμε?

Αυτές τις μέρες βλέπω τους γύρω μου διαφορετικά. Ο κόσμος δεν μπορεί να είναι απαραίτητα κακός.

Απλά αναρωτιέμαι, πόσοι την εννοούν την καλοσύνη? Στο τέλος ποιοι μένουν στη ζωή σου?
Και δεν μιλώ για τις ανακατατάξεις που δεν ελέγχουμε. Λέω για εκείνους που θέλουν και μένουν. Για εκείνους που συγκινούνται με το καλό, και όχι μόνο με την άσχημη πλευρά των πραγμάτων.

Είναι ουτοπικό να πιστεύεις στην ανθρωπιά?
Ίσως είναι καιρός να δείχνουμε και τα θετικά μας συναισθήματα, όχι μόνο εκείνα που κάνουν εντύπωση...

I have been a stranger in a strange land.

Θέλω να νιώσω ότι έχω περπατήσει όλον τον κόσμο μαζί σου.

Να ξεθωριάσουν τα χρώματα στα πρόσωπά μας.

Ο κόσμος να μοιάζει μεγάλος και ο χρόνος μαζί σου πάντα μικρός. 

Θέλω να προχωράμε με το ίδιο βήμα.

Να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.

Το "σ'αγαπώ" να φαίνεται στους μικρούς καθρέφτες από φως στα μάτια μας.




Να γυρίσουμε στο ίδιο σπίτι και να ξεκουραστούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Υ.Γ : η παραπάνω ανάρτηση δημοσιεύθηκε για να τονιστεί το πως από το "εσύ" ( Un viaggiatore prudente non disprezza mai il suo paese. ) βρέθηκα στο "εμείς" ..

For thoughts are so great—aren't they, sir? They seem to lie upon us like a deep flood.

Είχα πιεί πολύ. Κι αν όχι πολύ, ήπια γρήγορα. Ο σκοπός μου είχε επιτευχθεί. Το πρωί ξύπνησα με άδειες, γκρι αναμνήσεις. Ένιωθα γαλήνια. Το μυαλό μου ήταν κενό. Ήταν ξεκούραστο. Ήταν μια ευχάριστη αίσθηση, γιατί την αναζητούσα. Είχα επιλέξει να μην θυμάμαι. 

Είναι επικίνδυνο να μπαίνεις σε διαδικασίες που πετυχαίνουν ένα μάλλον αφύσικο αποτέλεσμα.
Κι όμως, καμιά φορά το ζήτημα είναι ξεχνάμε και όχι να ξεχνιόμαστε.
Είναι λεπτή η γραμμή που χωρίζει την αυτοκαταστροφή από την απλή ανοησία. 

Ήθελα απλά να προλάβω το μυαλό μου από το να με βασανίζει όλο το βράδυ. Ήθελα το κενό. Χρειαζόμουν το κενό. Είμαι το κενό.
Ή είμαι απλά δειλή. Κουρασμένη. Παράλογη.

Πώς όμως σταματάς τις σκέψεις?
Όσο έχεις συνηθίσει σε αυτές δεν ξεφεύγεις εύκολα, και εν τέλει, ούτε το θες.
Σκέφτομαι, άρα αμφιβάλλω. Αμφιβάλλω, άρα αναζητώ.

Η καρδιά μου - πολύ υπερήφανη για να ρωτήσει τον εαυτό της : θ 'αγαπηθείς ;

Είναι περίεργο πόση μη αυτονόητο είναι να βρεις κάποιον που μπορείς να κοιμηθείς στην αγκαλιά του.
Και πως απλά αφήνεσαι.

Ή το πόση ένταση δημιουργεί η ανάγκη να δεις πως νιώθει ο άλλος.

Ή το πόσο δύσκολο είναι τελικά να πεις "σ 'αγαπάω", ενώ στο μυαλό σου το έχεις πει χίλιες φορές.

Games people play.

Είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι κάποιος σε κάνει να νιώθεις όμορφα. Όχι όμορφα από ευτυχία, αλλά από ηρεμία. Καμιά φορά το νιώθω και εγώ. Είναι πρωτόγνωρο.

Άλλες φορές στροβιλίζομαι ανάμεσα σε συναισθήματα που πνίγω και απλά κοιτάω εκείνο το πρόσωπο με τα σκληρά χαρακτηριστικά. Ακούω εκείνη τη φωνή που αισθάνομαι να τσακίζει κάτι μέσα μου. Κι όμως καταφέρνω και μαζεύω τα κομμάτια πριν πέσουν, γιατί ελπίζω σε εκείνη την αλλαγή που όχι μόνο θα σταματήσει τα λόγια, αλλά θα κάνει την έκφραση του προσώπου εκείνου του ατόμου μία από τις λιγοστές που έχω δει να βγάζουν αυτού του είδους τη ζεστασιά.

Η έλξη είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν έχει ποτέ την ίδια πηγή, και ποτέ τον ίδιο λόγο. Άλλες φορές σε αναστατώνει, άλλες σε μαγεύει. Σε κάνει ευτυχή, σε στενοχωρεί. Σε κάνει να τολμάς, αλλά και να φοβάσαι. 
Μα όποιος και να είναι ο λόγος που δημιουργείται, απλά έχει τον σκοπό της.