2011? ένας αριθμός είναι..

Σε λίγη ώρα θα αλλάξει ο χρόνος.
Δεν νιώθω καμία διαφορά,μόνο μια πίεση απ'όλους να γιορτάσουν κάτι απροσδιόριστο,χωρίς να το θέλουν.

Μια υποκρισία,κάτι ψεύτικο,ένα ψέμα,όλα ένα δημιούργημα του μυαλού,μήπως μας παρηγορήσει η ιδέα της νέας αρχής.

Μαλακίες.Κανένας δεν το τηρεί εξάλλου.

Δεν θα 'λεγα πως νιώθω μοναξιά,αυτό που λένε πολλοί πως παθαίνουν στις "γιορτες",περισσότερο αυτή τη γνωστή αδιαφορία,το βλέπω απλά σαν υποχρέωση να ευχηθώ(αν και σε ελάχιστα άτομα πράγματι εύχομαι ένα καλύτερο αύριο αν θες),να στείλω ένα μήνυμα από 'δω κι από'κει,καληνύχτα,αλλάζω το μηδέν με το ένα και αυτό ηταν.

Υποκρισία.................................................................


Ωστόσο,επειδή μάλλον υπάρχουν πολλοί που ίσως το βλέπουν έτσι ή παρομοίως,καλή χρονιά,χωρίς εισαγωγικά..

Σπασμένα είδωλα

Σε μια στιγμή τα πάντα βρέθηκαν μπροστά μου,σαν κομμάτια σπασμένου καθρέφτη.
Οι ωραίες στιγμές,οι άσχημες στιγμές,εσύ,άτομα που μου ήταν παλιότερα σημαντικά,τα λάθη μου,τα κατορθώματά μου,όλα ήταν εκεί.

Και κοίταζα και το μόνο που δεν έβλεπα ήμουν εγώ.

Πείραμα -

Το πήρα απόφαση.Θα ξαναπροσπαθήσω να εξαντλήσω όλα τα αποθέματα ειλικρίνειας εκεί που "πρεπει" (σύμφωνα με τη συνείδηση μου),και θα δω και πάλι πως αντιδρούμε μπροστά στην αλήθεια,με την εκπληξη,τον φόβο και την αδιαφορία εν τέλη.


Θα΄θελα να με διαψεύσει κάποιος...

Aμνησία.

Έκανα τις προάλλες μια συζήτηση,αν όντως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε κάποιον που μας ήταν σημαντικός,μαζί με τις όποιες καταστάσεις που σχετίζονται με αυτόν.

Ο φίλος με τον οποίο μιλούσαμε,μια με περίεργο τρόπο ρομαντική ψυχή,υποστήριζε ότι δεν γίνεται να ξεχάσεις κάτι που σου προκάλεσε έντονα συναισθήματα.

..Δεν μπορεσα να συμφωνήσω.
Mπορεί να μην ξεχνάς ότι κάτι υπήρξε,αλλά το τι αισθανόσουν,με τον χρόνο περνάει..
Άλλωστε ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός (Τρύπες),σου δημιουργεί μια απάθεια απέναντι σε όλα που κάποτε ήταν η σταθερά και σημείο αναφοράς στη ζωή σου.

Τα βάζουμε όλα υποσυνείδητα στο κουτί με τις αναμνήσεις ,και κάθε τόσο προσθέτουμε και άλλα...

Και σπάνια ξεθάβουμε κάτι από 'κει.Απλά το κρατάμε λόγω εγωισμού.

Α,καλές γιορτές σε όλους!!

Λογική ...

Πρέπει να σκέφτεσαι πριν πράξεις.
Τι είναι αυτά?
Με ποιό δικαίωμα να φυλακίσεις τις ίδιες σου τις επιθυμίες?
Από τη στιγμή που αμφιβάλλουμε χάνουμε το αυθόρμητο.

Και όταν πράττουμε αυθόρμητα δεν έχουμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω.
Όμως για αυτό δεν είναι όλα?
Να δοκιμάζεις και γεύεσαι,γλυκές γεύσεις,πικρές,ό,τι τύχει τη κάθε φορά.

..Το θέμα είναι να τολμάς να δοκιμάζεις...

Regrets.

Ξέρω ότι είναι λίγο αργά.

Νιώθω τύψεις.Για κάποιο παράξενο λόγο.
Όχι,ξέρω γιατί.
Για την ευκαιρία που έχασα.Εσένα που έχασα.

Και πάλι δεν είμαι ειλικρινής.

Δεν μετανιώνω που έχασα εσένα.Μετανιώνω που δεν κέρδισα το παιχνίδι.

Έτσι είναι.Θα'θελα να μου δώσεις λίγη σημασία όταν σε κοιτάζω (ίσως μόνο τα μάτια σου να με τράβηξαν κάποτε κοντά σου) και να καταφέρω αυτη τη φορά να σε νικήσω. -Δεν περίμενα ποτέ να έχεις τόση δύναμη,ξεγελάστηκα. -

Δεν είναι άκαρδο,κατάλαβέ το.
Ξαφνικά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι το τι θα γινόταν αν ...

Αν τι?
Μακάρι να κέρδιζα αυτό το παιχνίδι,να μπορούσα να νιώσω τύψεις πιο ξεκάθαρες.
Να γίνω κακιά,όπως θες.

Αρκεί να κέρδιζα..

E,όπως εγωισμός .

Είμαστε εγωιστές.Όλοι μας.Ανεξαιρέτως.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το δείχνουμε ξεκάθαρα.Ειδικά όταν πρόκειται για τα συναισθηματά μας..

Ζητάμε από τους άλλους να μας αγαπούν,να μας δίνουν,να μας ολοκληρώνουν ως άτομα.
Μόνο με τον εγωισμό μας είμαστε λειψοί ' -ανίκανοι να ευχαριστηθούμε κάτι,ζητώντας όλο και περισσότερα από μια σχέση - .

Δεν γίνεται να μας αγαπήσει ο καθένας.Δεν ξέρω αν είναι απλό ή όχι να αγαπάς - ούτε καν να προσδιορίσω τι είναι η αγάπη μπορώ - αλλά αποδέχομαι το γεγονός ότι πολλές φορές κάποια άτομα δεν είναι γραφτο να συνυπαρξουν.

Μας εξιτάρει το γεγονός ότι ο άλλος είναι διαφορετικός,κυνηγάμε χίμαιρες,βυθισμένοι στη ρομαντική πλάνη ότι "τα αντίθετα έλκονται".Ναι,έλκονται,αλλά δεν αντέχουν μαζί.

Πρέπει να βρεις κοινό άξονα με το άτομο που θες στη ζωή σου.Να κάνεις και εσύ υποχωρήσεις,μην ζητάς να αλλάξει μόνο ο άλλος. Μην κοιτάς έτσι.Ξέρω τι σκέφτεσαι.Πως δεν θες να αλλάξεις για κανέναν.

Τι εγωιστικό και αυτό.

Πως ζητάς να σ'αγαπάνε όταν ουσιαστικά δεν θες το ίδιο το άτομο αλλά αυτό που θα μπορούσε να είναι?
Γιατί όλοι έχουμε τόσο μεγάλες απαιτήσεις μεταξύ μας?

Όποιος μίλησε για "αμοιβαία υποχώρηση" είχε δίκιο.Εν μέρη ίσως.

Τι εγωιστικά όντα.
Πάντα θα ζητάμε το τέλειο ξεχνώντας ότι έχουμε το καλό,και ότι τέλειο δεν υπάρχει......

Back.

Λόγω τεχνικών προβλημάτων(ή απλά ανικανότητάς μου να διατηρήσω ανέπαφη κάθε ηλεκτρονική συσκευή) έχω πολύ καιρό να γράψω εδώ..

..Αν έλεγα πως έχω να πω κάτι σπουδαίο και καινούργιο θα έλεγα ψέματα.Τι να αλλάξει σε ένα μήνα?
Κάποιες ανακατατάξεις έκανα.

Όπως και να'χει,no news,good news?

Ή απλά άλλη μια δικαιολογία να θέσουμε τη ρουτίνα ως κάτι "καλό" ?

Παράπονα

Έχω σκάσει.Όλη την ώρα κάνω άσχετες μεταξύ τους σκέψεις όπως με τι τραγούδι θα "αποχαιρετίσω" τον κόσμο,αν ταιριάζει τελικά το γιαούρτι με το σολωμό,αν θα χιονίσει τελικά φέτος(ναι,σιγά το χίονι,αλλά τέλος παντων),αν τελικά ο γείτονας είναι πιο συμπαθητικός απ'ό,τι φαίνεται,ότι είναι κρίμα που τελίωσε το lost και δεν έχω πλέον κάτι να βλέπω(για τηλεόραση ούτε συζητηση),αν τελικά θέλω να μετακομίσω,ή να φύγω για εξωτερικό..

Και από την άλλη,όταν έχω κάποια ιδέα που θα ήταν άξια αναφοράς,μόλις πάω να γράψω κάτι σχετικό,απλά όλη η ουσία χάνεται.Δεν μου βγαίνει.Και είναι κ αυτό κάτι που με απασχολεί.Έχω χάσει την ικανότητα να εκφράζομαι.Καλά,προφορικά πάντα είχα ένα θέμα,κάνω πολλούς συνειρμούς και βγαίνει μια σαλάτα από σκέψεις - φράσεις,αλλά γραπτά δεν είχα ποτέ ιδιαίτερο πρόβλημα.Αφού είναι κ πιο έυκολο να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά έτσι.Υποτίθεται.Αλλά τώρα,τι είναι αυτό που με'χει πιάσει?

Άλλος κόσμος ρε παιδί μου!
Α,για να μην αναφέρω ότι οι πρώτες μου προσπάθειες στη φωτογραφία ήταν επιεικώς απαράδεκτες (δεν μπόρεσα να τις ξαναδω μετά τη πρώτη ματιά).
Από τότε που με θυμάμαι έψαχνα να βρω ένα ταλέντο μου.Τώρα όσο έιμαι,να με βομβαρδίζουν με αηδίες,να μαθαίνω διάφορα για αυτό που νόμιζα ότι θέλω να ασκήσω ως επάγγελμα,αλλά βλέποντας πως τελικά η Ελλάδα δεν έχει τις απαραίτητες υποδομές,και συνεχίζω να ψάχνω.

Πάντα άκουγα το γνωστό "ο καθένας έχει κάποια ταλέντα,απλά πρέπει να τα ανακαλύψει" και λοιπα,κ είχα ελπίδες.Τελευταία έχω αρχίσει να αποδέχομαι το γεγονός πως δν έχω κάτι το ιδιαίτερο όπως θα ήθελα.
Με ενοχλεί εξαιρετικά αυτό,"πονάει",αν θες,αλλά τι να κάνει κανείς?
Προσπαθείς να συνεχίσεις βελτιώνοντας το μέτριο..

Εντάξει,δεν είναι τόσο άσχημα βέβαια,έχοντας αυτό τον κυκλοθυμικό εαυτό(αν και θεωρώ πως έιμαστε "πολλοι" εκει μέσα,απλά το αφήνω για άλλη ανάρτηση),την με τη καλή έννοια αδιαφορία,και αυτή τη τάση να χάνομαι σε συνειρμούς,πάντα έβρισκα τρόπο να τη βγάζω καθαρή.Τι να πω!

On.

Μουσική,μουσική,μουσική,μουσική!

Τι θα ήταν όλα χωρίς μουσική?

Μια μελωδία μπορεί να θυμίσει,να μαγέψει,να ξυπνήσει,να ηρεμήσει,να αγριέψει,να μιλήσει χωρίς να πει τίποτα....

Μακάρι όλες οι καταστάσεις στη ζωή να είχαν κ το ανάλογο soundtrack..

Πίσω,κάπου,κάποτε

Βρέχει.

Θυμάσαι πόσο μας άρεσε η βροχή?
Έβγαζε αυτό το χαμένο εγώ σου.Τον άνθρωπο που ήταν ο λόγος που δεν έφευγα μακριά.
Ελάχιστες στιγμές,ελάχιστες φορές φανερωνόταν,κι όμως εγώ περίμενα.

Δεν είναι αστείο?Πράγματι μερικές φορές τυφλωνόμαστε.Συνειδητοποιούμε,αλλά δεν θέλουμε να δούμε.

Ξέρεις πως είναι τα βράδια.Σε γυρνάνε στα παλιά,δεν θα απολογηθώ για αυτό.

Θέλω όμως να πω..ότι περίμενα τη βροχή για να γνωρίσω μια άγνωστη πτυχή σου,ένα μέρος σου που δεν χόρτασα ποτέ.
Και τώρα απλά θυμάμαι.Που και που.

Όταν βρέχει.

Mια σταγόνα ελευθερίας

Και είπα να αφήσω πίσω μου ό,τι μου κάνει κακό.Και ειδικότερα ένα άτομο που δεν θα 'πρεπε να γνωρίσω ποτέ.

Στην αρχή ένιωθα ελεύθερη,ξανά ικανή να φτάσω τα πάντα,να ασχοληθώ με αυτά που πάντα ήθελα αλλά δεν έκανα ποτέ.Πίστευα πως το καινούργιο μου εγώ θα ήταν πιο ελεύθερο,πιο χαρούμενο,πιο δραστήριο.

Κι όντως έτσι ήταν.Για λίγο.Χαμογελούσα συνεχώς,δεν με ένοιαζε τίποτα,άκουγα μόνο μουσική με εύθυμο τόνο.Ήμουν πολύ καλά.Είχα λυθεί από τα δεσμά μου,έστω κι αν μου είχαν μείνει κάποια σημάδια..αυτά θα έμπαιναν σιγά σιγά στο κουτί με τις αναμνήσεις.Κανένα πρόβλημα.

Τώρα όμως είναι αλλιώς.Ο ενθουσιασμός πέρασε,δεν μιλάω πολύ,ακόμα ακούω την ίδια μουσική,και ακόμη δεν με νοιάζει τίποτα.Διαφορετικά όμως.Πραγματικά αδιαφορώ για τα πάντα.Αρχικά νόμιζα πως είναι απλά ανία,πλήξη,αλλά έγινε και αδιαφορία προς τον εαυτό μου στη συνέχεια.

Δεν με πειράζει.Δεν με νοιάζει.Αδιαφορώ.

Eγκλήματα

Τη σκότωσα.

Όχι στ'αλήθεια.Στο μυαλό μου.
Εκείνη τη μέρα δεν άντεξα.

Πήρα ό,τι βρήκα μπροστά μου και τη χτύπησα.Με μανία,με μίσος,οργή.

Οργή.Οργή για όλα όσα έλεγε,για όλες τις προσβολές,για όλες τις ειρωνείες,για όλα.

Χτυπούσα,το μυαλό μου οργίαζε,με λύσσα πρόσθετα κι άλλες πληγές στο ευθραυστο σουλούπι της.

Ένιωθα σαν τρελή,ήμουν τρελή.Μ'άρεσε,ποιές θα ήταν οι συνέπειες αν το έκανα και στη πραγματικότητα?

Μια ζωή σε κάποιο ίδρυμα.Μια ανόητη διάγνωση,κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα.
Κι όμως,θα λυτρωνόμουν.

Ίσως έφευγα κάποια στιγμή κιόλας.Ίσως ξεκινούσα(ή μάλλον συνέχιζα) μια ζωή που είχα αφήσει πίσω.Με ένα παράσημο όμως.Εγώ,η δολοφόνος.

Η εκδικητική,η τρελή,η ψυχικά διαταραγμένη.

Δεν θα υπήρχε όμως αυτή.Να μου λέει τι κάνω λάθος,τι δεν κάνω,τι πιστεύω,τι νιώθω.
Θα την είχα βγάλει από τη μέση.

Πίσω από τη πλάτη μου θα λέγονταν διάφορα,περί της σημασίας της οικογένειας,της ανατροφής,της τρέλας μου.

Θα με φοβόντουσαν.Ναι,θα με φοβόντουσαν και θα με λυπούνταν ταυτοχρόνως.

Αλλά εκείνη δεν θα ήταν πια εκεί.Να σχολιάσει,να βγάλει το εύκολο συμπέρασμά της.

Γιατί τη σκότωσα.Δεν έχει σημασία πως.
Δεν κατάλαβα ποτέ τη σχέση που θα μπορούσε να έχει μαζί μου.

Και τι με νοιάζουν οι δεσμοί αίματος.

Εγώ είμαι δολοφόνος,τρελή,και εκείνη δεν μπορεί να πει τίποτα.


Ένα παραλήρημα.

By chance two separate glances meet ,And I am you and what I see is me.

Πως γίνεται ένα βλέμμα να έχει τόση δύναμη...?

Και να το καταλαβαίνεις τόσο αργά?
Όταν έχεις ήδη "ξυπνήσει".

Bad Reputation

Και ναι!

Τα κατάφερα!

Έμαθα ότι πολλοί θεωρούν τη συμπεριφορά μου απαξιωτική κ υποτιμητική.
Επισήμως λοιπόν γίνομαι αυτό που δεν ήθελα.


Το νιώθω σχεδόν εντάξει όμως.Κι αν όχι εντάξει,τουλάχιστον δεν με ενοχλεί προς το παρόν.

Μήπως αυτό είναι το χειρότερο?

Μια χαρά είναι.............................

Life doesn't imitate art, it imitates bad television .

Νιώθω να απαλάσσομαι από τη μελό φάση που περνούσα και να γυρνάω σε φυσιολογικά επίπεδα (όχι,δεν ξέρω ποιά ακριβώς είναι αυτά).


Επίσης,εδώ και τρεις μέρες βλέπω μόνο ταινίες (ειδικότερα αυτές που δεν είχα δει ποτέ) του Woody Allen.(και έχω εκστασιαστεί).


Να ανησυχήσω?


Υ.Γ: δεν έχω ιδέα αν αυτά τα δύο γεγονότα συνδέονται με κάποιον τρόπο.. !

Repeat

Play.

..Kαι ξαφνικά η καθημερινότητα δεν είναι πια συνηθισμένη.Κι αν είναι συνηθισμένη,δεν είναι αδιάφορη.Και αν είναι αδιάφορη,υπάρχουν στιγμές που τη γεμίζουν.

Μια πράξη μας,μια γνωριμία,ένα μας λάθος,μια αμφιβολία(που δηλητηριάζει τα πάντα,χωρίς να σκοτώνει τίποτα όπως είπε ο Νίτσε)αλλάζουν τη ροή των πραγμάτων.

Εκεί είναι που το πράγμα αποκτά ενδιαφέρον.Όταν βλέπεις κάτι έξω από τα συνηθισμένα,όπως σε μια ταινία που ξεφεύγει από τα δεδομένα.Εκεί το ζεις,ανησυχείς,χαίρεσαι,προσπαθείς να πάρεις τα ηνία στα χέρια σου.
Το ένστικτο σου επιτάσσει να ελέγξεις την κατάσταση,να βελτιώσεις το σενάριο.

Στη προσπάθεια αυτή,κάνεις το τραγικό λάθος να θες να προσαρμόσεις το καινούργιο στο παλιό και καθημερινό.

Τελικώς,με κάποιον τρόπο,πιο εύκολα απ'ό,τι νόμιζες,καταστρέφεις ό,τι είχες και επανέρχεσαι στην αρχική σου κατάσταση.
Την αδιάφορη,καθημερινή.

Μέχρι που μια πράξη μας,μια γνωριμία,ένα λάθος....
Ξανά από την αρχή.

Ίδια κατάληξη,ίδιο λάθος.


Μια συνεχής επανάληψη.

Μήπως όντως κάνουμε πάντα τα ίδια λάθη?

Eσωτερικός Διάλογος

Για ποιό μέλλον μου λέγατε πάντα?

Δεν βλέπω τίποτα να με τράβαει να προσπαθήσω.Ώρες ώρες σαν κι αυτή βλέπω ότι τίποτα δεν με κρατά κόντα στα ίχνη της καθημερινότητάς που υποτίθεται έχω χτίσει.

Γιατί?

Γιατί τελικά δεν κατάφερα τίποτα.Μπορώ να τα τινάξω όλα στον αέρα και δεν θα με ακολουθήσει κανείς.

Για ποιές σχέσεις μου μιλάς?
Πάντα πλησίαζα τους άλλους,νόμιζα ότι κατάφερα να δεθώ με κάποια ελάχιστα άτομα στη ζωή μου,κι όμως ,τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει.

Τίποτα δεν είναι αμοιβαίο εδώ.Ο καθένας παίζει ένα παιχνίδι εξουσίας και συμφέροντος πάνω στον άλλο.
Όταν τα έλεγε ο Νίτσε εσύ τον θεωρούσες μισάνθρωπο και υπερβολικό.

Κι όμως ισχύει.Όσο και να αγαπάμε κάποιον η έννοια του "τα δίνω όλα σε κάποιον" δεν υπάρχει.Σε όλα τα είδη σχέσεων πάντα υπάρχει κάτι που αναζητάμε στον άλλο.
Πάντα κάτι θα θέλουμε.

Δεν υπάρχει κάτι που να γίνεται αφιλοκερδώς.Η ανθρώπινη φύση είναι έτσι.
Δεν θα έλεγα άπληστη,ούτε εγωιστική.
Απλά έχουμε την ανάγκη να εκτιμούν κάτι σε εμάς.

Μην μου λές πως έχω την ελευθερία της επιλογής.Είναι βάσανο για 'μένα.Άλλωστε πρέπει να διαλέξω.Μην με λες αναποφάσιστη.Δεν είμαι.Είμαι ανήσυχη.

Για τί?
Για όλα.

Γιατί το αύριο έρχεται πάντα νωρίς,και γιατί όταν είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι για να προλάβεις,εμφανίζεται μπροστά σου το χθες.

Και τι θες να κάνω τώρα?
Σκέφτομαι.

Τι?

Διάφορα,ξέρεις.Τα πάντα.

Αν βρήκα λύσεις?

Πολλές.Το θέμα είναι αν τολμάω.

Τολμάω?

Eδώ

Εδώ.

Είμαι εδώ,ανάμεσα σε ήχους τζαζ,να ταξιδεύω αλλού,σε μέρη γνώριμα μα τόσο άγνωστα.

Εδώ,να εύχομαι να βρέξει για να ταιριάξει η μουντάδα της ψυχής με αυτή του άγνωστου κόσμου τριγύρω.

Εδώ,να περιμένω κάτι μα να μην εχω ιδέα τι.

Εδώ,να ονειρεύομαι πράγματα που δεν θέλω.

Εδώ,να λέω,να γκρινιάζω,να κοιτάζω και να βλέπω.

Εδώ,να παρακαλάω κάποιος να μπορέσει να αλλάξει κάτι,να με βοηθήσει να αλλάξω,δεν ξέρω τι.

Εδώ,να θέλω να σου πω κάτι,αλλά να ξέρω πως αυτό δεν λέγεται με λόγια.

Εσύ?

Nυχτερινές ιστορίες

Τη φοβάμαι τη μέρα.

Μόλις πέσει το σκοτάδι όλα είναι αλλιώς.

|Τι φοβάμαι τη νύχτα?
Φοβάμαι τις αναμνήσεις που μου φέρνει,τι σκέψεις,το ερέθισμα που δίνει στον ψυχικό μου κόσμο.
Το βράδυ όλοι είναι αλλιώς.Κάποια βράδια είχα δει ποιός είσαι.

Μου είχες μιλήσει,με είχες δει αλλιώς.

Μα μόλις έρθει η μέρα όλα είναι μουντά και κρύα.
Όλα είναι απόμακρα.

Δεν μου αρέσει η μέρα,δεν μου αρέσει το φως.
Τα δείχνουν όλα όπως είναι,και αυτό ειναι που φοβάμαι.

Ξέρω πώς έχουν τα πράγματα,αλλά δεν θέλω να το πιστέψω.

Θέλω να μην με βλέπουν,θέλω να ονειροπολώ,θέλω να νιώθω αυτή τη μελωδικότητα στον αέρα.
Θέλω να είσαι πάντα όπως ήσουν τα βράδια.

Μου αρέσει το σκοτάδι.
Κρύβεσαι,χάνεσαι,τίποτα δεν είναι σίγουρο,και σίγουρα τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Παραλογισμός.

Mην Δίνεις Σημασία!

Το ξέρω.δεν γίνεται,δεν είναι εύκολο.

Είναι άτομα τα οποία μπορούν εύκολα να τινάξουν τα πάντα στον αέρα,κι ας είναι εις βάρος τους.
Άλλα που πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα,φοβούμενοι στο πώς θα αντιδράσουν οι άλλοι.

Και αναρωτιέμαι αν έχω όντως τάσεις αυτοκαταστροφής,την ώρα που δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι δεν μπορούν απλά να αγνοήσουν τα πάντα και να κάνουν κάτι διαφορετικό.

Άδικα διαφωνώ μαζί τους.
Μήπως και εγώ δεν φοβάμαι ?

..αλλά δεν φοβάμαι τους άλλους,δεν φοβάμαι να αδιαφορήσω.
Δεν ξέρω αν είναι αναισθησία αυτό.

Δεν με ενδιαφέρουν οι άλλοι.
'Οχι όλοι,αλλά οι περισσότεροι.

Κι εσύ μου λες πως δεν μπορείς να τα παρατήσεις όλα,οι άλλοι περίμενουν πράγματα από εσένα.

Και δειλιάζεις και με παρασύρεις μαζί σου.

Δεν φταίω,κι όμως θα υποστώ τα χειρότερα.

Γιατί δίνεις σημασία?

Γιατί δίνουμε σημασία?

Γράμμα σ' έναν άγνωστο

Σε ξέρω.


Ήσουν εκέι όταν κοιμόμουν.Ήσουν εκεί όταν ξύπνησα.Όταν συνειδητοποιήσα.

Ήσουν εκεί όταν ξαναχαμογέλασα,όταν θυμήθηκα,όταν ξέχασα,όταν ευχήθηκα και ήλπισα.

Ήσουν εκεί όταν ανοίχτηκα,όταν χάρηκα,όταν σε απέκτησα,όταν σε έχασα.
Ήσουν εκεί όταν γύρισα,όταν κατάλαβα πως δεν έιχα λόγο να το κάνω.

Ήσουν εκεί όταν θύμωσα,όταν ξέσπασα,όταν τρόμαξα,όταν έκλαψα.
Ήσουν εκεί όταν υποχώρησα,όταν συγχώρεσα,όταν ηρέμησα.

Ήσουν εκεί όταν σιώπησα,όταν ξαναπροσπάθησα.
Ήσουν εκεί όταν γέλασα,όταν πάτησα κάποια από τα "φοβάμαι" μου.

Ήσουν όμως εκεί?

Θα είσαι εκεί όταν σου πω όλα αυτά?

Δεν σε ξέρω.

Xάος ή Xάος?

Κάτω από στιβάδες φωτοτυπιών,βιβλίων κ τετραδίων,ψάχνοντας για ένα χαμένο post-it,ήσουν εκεί.


Πως?

Άλλο έψαχνα,άλλο βρήκα.
Κάτι ξεχασμένο.


Μπορούμε να τακτοποιήσουμε τη ζωή μας όπως τακτοποιούμε το γραφείο μας?

Γίνεται να σε πετάξω όπως τα χαρτιά που δεν χρειάζομαι?
Ή να σε κρατήσω,μέσα σε μια σελίδα ημερολογίου?


Αξίζει η όλη γραφειοκρατία?

Αξίζει να κρατάμε παλιές σελίδες,λέξεις και ονόματα?


Μήπως όμως όταν "συμαζέψουμε",χάσουμε αυτά που ξέραμε,αυτά που ήταν ένα κομμάτι της ρουτίνας της ζωής?

Eξέλιξη

Σήμερα κατάλαβα ότι ο ενθουσιασμός περνάει.

Δεν χρειαζόταν να ειπωθεί κάτι.
Το είδα.

Δεν πίστευα ότι θα έχανες αυτό το βλέμμα.

Κι όμως,πως γίνεται απο τη μία στιγμή στην άλλη να χάσεις αυτό που νόμιζες ότι είχες,έστω και λίγο?

Kαταθέσεις

Είμαι ένα δειλό άτομο.Τίποτα το πρωτότυπο,τίποτα το παράξενο,τίποτα το κακό.
Είμαι ανασφαλής.
Είμαι η κλασική περίπτωση ανθρώπου που θέλει πάντα κάτι πολύ,και μόλις φτάσει στη πηγή,δεν θα πάει να πιεί νερό,θα φοβηθεί και θα φύγει.

Ένας ανθρώπινος μαλάκας.

Πάλι τα ίδια.Πάλι μου κόστισε.

Μαλάκας.Εντελώς.

H ησυχία προκαλεί ανησυχία

Σήμερα όλα είναι ήσυχα.
Περιμένω κάτι να με βγάλει από την κυριακάτικη μουντάδα,τη θολούρα που σου προκαλεί το παραπέτασμα της καθημερινότητας.

Σήμερα είναι όλα ήσυχα.
Είναι καλό αυτό?

Δεν τη θέλω την αδιάφορη ησύχια που με περιβάλλει.
..Ούτε την ενοχλητική φασαρία κενών ανθρώπινων μυαλών,κοιμισμένα από την ανασφάλεια.

Θέλω,θέλω,θέλω να με βγάλει κάποιος από 'δώ.
Ξέρω πως γίνεται,δεν είναι θέμα μελό ταινίας,οι ανθρωποι ξυπνούν,και όταν βγαίνουν από τον λήθαργο αναζητούν την επιβεβαίωση ότι κάνουν το σωστό.

Σήμερα όλα είναι ήσυχα.
Αύριο όμως?

Σύννεφα και Γη

Και τι κάνεις όταν θες να αφήσεις τον ενθουσιασμό να σε κατακλύσει,και από την άλλη το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού σου σε προειδοποιεί ήδη για την (αναμενόμενη) απότομη προσγείωση σου?

Παρανοϊκές καταστάσεις

Είναι μερικές φορές που αναρωτιέσαι τι ζείς,αν το ζείς αυτή τη δεδομένη στιγμή.

Είναι μερικές φορές που σου τυχαίνουν πράγματα που δεν ξέρεις αν είναι αληθινά ή απλά ένας εφιάλτης.


Είναι φορές που πραγματικά πιστεύεις ότι το σύννεφο της κακοτυχίας έχει κάτσει αποπάνω σου και σε ακολουθεί ό,τι και να κάνεις.


Τι προτιμάς?
Την ανοία ή το θέατρο του παραλόγου?

Αφού ό,τι και να κάνεις,πάλι στην ίδια παράλογη παράσταση θα παίξεις .

Kαι τώρα?

Και τώρα τί?

Τι περιμένεις?
Τι σκέφτεσαι?
Τι θυμάσαι και τι ξεχνάς?

Τι νιώθεις?
Τι ελπίζεις?
Τι μισείς?
Τι ακούς?


Τι λείπει?



Όλα και τίποτα.

Mία λέξη ίση με

Να .

Με μία λέξη όλα σταματούν.
Συνειδητοποιείς επιτέλους.

"Ξυπνάς".


Κι όμως,τώρα που γύρισες στον ίσως πιο έξυπνο εαυτό σου,αντέχεις την πραγματικότητα?


Γιατί οι λέξεις έχουν τόσο μεγάλη δύναμη?
Γιατί μερικές φράσεις τραβούν με βία από μέσα σου ό,τι είχες χτίσει?

Γιατί,γιατί δίνουμε τόση εξουσία σε ένα σύνολο γραμματικής και συντακτικού?

Μου λες πως ένα βλέμμα έχει μεγαλύτερη δύναμη.

Τότε γιατί προτιμάς να μιλάς?

Βασικά,γιατί προτιμάμε να μας τσακίσει κάτι απρόσωπο?

Kενά

Δεν χρειάζεται πάντα να πούμε κάτι.

Δυστυχώς ή ευτυχώς η σιωπή ή κάποια αδιάφορη φράση τα λένε όλα.

Και περιμένεις τι?

Να ειπωθεί κάτι?
..Μήπως καμιά φορά είναι μάταιο?

Μήπως καμιά φορά η σιωπή σημαίνει την αντίστροφη μέτρηση?
Και η τυπικότητα επίσης?

Μήπως θα έπρεπε να λέμε τι είναι αυτό που θέλουμε να ακούσουμε?


Να ξέρει κ ο άλλος αν είναι ικανός να το διατυπώσει ρε παιδί μου.

Ή μήπως σε μια οποιαδήποτε σχέση συνεπάγεται ότι θα προσπαθήσει ο καθένας να προσαρμοστεί?

Παραβλέψεις.

Πάλι ξεχάστηκα.

Πάλι έριξα τον υποτιθέμενο εγωισμό μου.
Πάλι θα φάω τα μούτρα μου.

..Μα όλα γύρω από αυτό δεν γυρνάνε?

Aλήθειες

Τελικά όλοι θέλουμε να μάθουμε τη αλήθεια.

Μπορούμε να την αντέξουμε όμως?



Η περιέργειά μας υπερσχύει.

Ο εγωισμός επίσης.

:@

Μερικοί άνθρωποι απλά δεν νιώθουν.

Είναι χαμένοι και σε σέρνουν μαζί τους,άθελά τους ή επίτηδες,κανείς δεν ξέρει.

Το θέμα είναι απλά ότι ενώ δεν αξίζει ,εσύ τους αφήνεις να σε παρασύρουν μαζί..


Στοπ!

Παιχνίδι δίχως νόημα

Αν το καλοσκεφτείς,είναι μερικά πράγματα για τα οποία προσπαθούμε ενώ δεν έχουν νόημα.

Περιμένεις,περιμένεις,αλλά κατάβάθος ξέρεις ότι δεν θα αλλάξει κάτι.

Χωρίς λόγο και αιτία.

Πιστεύω στον αυθορμητισμό με όρια.Δίνει σασπενς και ξυπνάει καταστάσεις.

Αλλά σε μερικές περιπτώσεις,δεν αξίζει.
Παίζεις σε ένα παιχνίδι προ πολλού χαμένο.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις,είναι να ελπίζεις ότι θα ξεκινήσεις καινούργια παρτίδα κάποια στιγμή.Με τα ίδια λάθη,την ίδια κατάληξη.

Παιχνίδι δίχως νόημα.

Η ζήλια είναι ό,τι το χειρότερο.
Από τα συναισθήματα που κρυβουν απωθημένα.
Το καλύτερο είναι να βρεθείς τόσο κόντα ώστε να πονέσεις και να ξυπνήσεις .

1η ανάρτηση χώρις ιδέες

Δεν ξέρω γιατί δημιούργησα αυτό το blog.


Θα καταντήσω σαν όλους αυτούς που δοκιμάζουν να γράψουν και μετα από λίγο τα παρατάνε,από έλλειψη εμπνευσης και ενδιαφέροντος.

Ή μήπως είναι η ιδέα μου?

Γιατί κανείς δεν ξέρει τι θέλει?



όλοι κάπως έτσι δεν είναι?