Aυτός που δίνει από υποχρέωση, δίνει πράγματα χωρίς αξία .

Θα μπορούσα να αφήσω τον τίτλο και μόνο. Νομίζω ταιριάζει σε αυτές τις μέρες που υποτίθεται αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε λίγο άπληστοι με τα υλικά,όσο και να μην το θέλουμε. Από την άλλη, που κ που χρειάζεται να υπενθυμίζουμε την αγάπη μας σε εκείνους που πιστεύουμε ότι την αξίζουν με κάτι υλικό, έτσι, για να είμαστε κοντά τους ακόμη και όταν είμαστε μακριά. Αρκεί να το εννοούμε.


Καλές γιορτές σε όλους!

La Mer.

Όλο και ξανοίγομαι σε μέρη που δεν έχω ξαναπάει. Παρηγοριά το ότι έχω κοντά μου εσένα, αφού κάποιος άλλος με έμαθε να σε περιμένω. Καμιά φορά τα ταξίδια δεν διαρκούν αρκετά, και άλλες πιο πολύ απ'ό,τι θα έπρεπε. Θα ήθελα να αναζητώ έτσι για πάντα, αλλά το πάντα είναι μία λέξη ψεύτικη και υποκριτική. Όρκους δεν δίνω, τις υποσχέσεις μου μπορεί να μην τις κρατήσω. Ξέρω όμως ότι θα προσπαθήσω να είμαι περίεργη με ό,τι συμβαίνει γύρω μου, με τον εαυτό μου, με εσένα. Γιατί η παρατήρηση είναι που σε οδηγεί να εκτιμήσεις εκείνη την κρυμμένη ομορφιά που άλλοι παραβλέπουν ή δεν της δίνουν αρκετή αξία. Είσαι ένας από τους μικρούς αυτούς θησαυρούς, όπως βρέθηκαν και άλλοι τέτοιοι πιο παλιά, αλλά τώρα είναι σκονισμένοι στο υπόγειο. Μ'αρέσει, καμιά φορά, να κατεβαίνω και να ξανακοιτάω τι έχω βρει. Φοβάμαι μην σκονιστείς και 'συ και χάσεις την λάμψη σου. Αλλά πώς μπορεί ο χρυσός να αλλάξει την αξία του ;

Truly there would be reason to go mad were it not for music.

Πατάς τη βρεγμένη άσφαλτο όσο πιο ελαφρά μπορείς. Τα φώτα της - ξένης για 'σενα - πόλης δίνουν έναν περίεργα λευκό τόνο στα πράγματα. Προσπαθείς να βρεις τη μαγεία, αλλά κάπου στα μισά τη χάνεις. Κάθε νύχτα κυνηγάς το παραμύθι σε μέρη που στο φως του ήλιου φαίνονται άχρωμα και αδιάφορα. H μαγεία είναι μέσα σου. Είναι στα πράγματα που σου αρέσουν. Είναι στη μουσική.


Λίγη μαγεία..

Trapped dreams must die.

Ακούω αυτή τη μουσική που δεν με αφήνει να ξεχωρίσω το πραγματικό από το όνειρο. Βλέπω μόνο εφιάλτες τελευταία. Θα ήθελα να στο πω, αλλά ξέρω πως δεν θες να ακούσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί . Ανησυχώ για το μυαλό μου. Νιώθω πως το υποσυνείδητο γίνεται όλο και πιο δυνατό. Και είναι παράξενος ο κόσμος του αυτός, γεμάτος τέρατα και φόβους. Φόβους. Φοβάμαι τον φόβο. Νιώθω μίσος μεταξύ χαρακτήρων της φαντασίας μου.


Στο μυαλό μου επικρατεί πόλεμος.
Και το πιο τρομακτικό είναι, ότι όποιος και να κερδίσει,δεν θα είμαι εγώ.

Aναρωτήθηκες ποτέ τι είσαι ;

Σου θέτω ένα απλό ερώτημα. Ξέρεις τι σε ολοκληρώνει ;

Όχι. Φυσικά και θα απαντήσεις όχι. Και αν πεις ναι, σε λίγο θα καταλάβεις ότι η εξήγησή σου θα είναι κενή.

Κατά βάθος ξέρουμε ότι είμαστε καταδικασμένοι εξ αρχής. Το όπλο πάντα δείχνει εσένα. Δεν ξεφεύγεις από εκείνη τη τρομακτική ροή των πραγμάτων που αποκαλούμε ζωή .

Surprise .

Ο ίσως πιο αληθινός μου εαυτός έχει τάσεις απόδρασης. Ό,τι πνίγω καιρό αρχίζει και ξεφεύγει. Αλλάζω και γίνομαι όπως "οι άλλοι", εκείνοι που υποτιμούσα.

Aπόψε σε θυμήθηκα .

Λίγο. Ελάχιστα. Αλλά μου πέρασε για μια στιγμή η απέχθεια που μου είχες προκαλέσει.
Λες και αλλάξαμε και οι δύο, λες και είμαστε δύο καινούργια ανθρώπινα όντα, που ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο. Μια λήθη και όλα ξαναρχίζουν από την αρχή.

Για την ακρίβεια, δεν ξεκινά τίποτα πλέον, αλλά πάντα υπάρχει μια προοπτική, ένα σημείο απ'όπου μπορεί να ξεκινήσει μια φυσική εξέλιξη, που λογικά, θα οδηγήσει πάλι στα ίδια, αλλά μας αρέσει το ταξίδι τελικά, και όχι ο προορισμός.


Φυσικά και δεν πρόκειται να σε ξαναγνωρίσω. Θα μείνουμε με ό,τι αποκομίσαμε ο ένας από τον άλλο -που ήταν αρκετά ώστε να τα θυμόμαστε- ,απλά, ξεκάθαρα, και ξεχασμένα.

Διακρίνω μία απόσταση .

Αν μπορούσα να το πω έτσι. Κάτι αδιόρατο χτίζεται αναμεσά μας και φταίμε ασυνείδητα και οι δύο. Το θέλουμε όμως? Γιατί η καρδιά λέει όχι, αλλά το μυαλό είναι πάντα καχύποπτο. Είναι το υποσυνείδητο πάντα η πηγή του αρνητικού συναισθήματος? Και αν ναι, είναι πάντα εκείνο που υπερισχύει ή έιμαστε όλοι κατα βάθος αθεράπευτα ρομαντικοί?

Eξακολουθώ να πιστεύω ότι όλα είναι ένα όνειρο.

Καλό ή άσχημο. Αναρωτιέμαι αν το ζω αυτό. Και αν έχω ζήσει άλλα τόσα. Είναι περίεργο πως μας τα φέρνει η ζωή μερικές φορές. Ίσως κάποια πράγματα δεν ήταν γραφτό να γίνουν. Και όσα έγιναν είναι εδώ για να μας υπενθυμίζουν πόσο απρόβλεπτα είναι όλα, και πόσο λίγο μπορούμε να στηριχθούμε σε αυτά που έχουμε . Δεν είναι τα καλύτερα που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Όλα τα γεγονότα που πρόκειται να επηρεάσουν τη ροή της ζωής σου εμφανίζονται ξαφνικά. Άλλες φορές ως ανταμοιβή, άλλες ως τιμωρία. Άλλες απλά ως άτυχες στιγμές. Κι όμως, όσο ασαφές και αν είναι, συνεχίζουμε και παίζουμε αυτό το περίεργο παιχνίδι, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, χωρίς να το θέλουμε, χωρίς να του δίνουμε σημασία. Στεκόμαστε και περιμένουμε πως θα αντιδράσουμε, ούτε ξέροντας το πότε, ούτε το πως, και φυσικά, ούτε το γιατί .

Mοιράζοντας μια σκέψη.

Φοβάμαι, αλλά φοβάμαι μαζί σου. Γιατί εσύ τολμάς και αναγκάζομαι να τολμήσω και ΄γω. Ένα περίεργα ενδιαφέρον πρέπει .

Aναμονή .

Έπεται συνέχεια και φοβάμαι μην όλα ήταν απλά μια αυταπάτη. Μια καλοστημένη παγίδα όπου πρώτη φορά άφησα τον εαυτό μου να πέσει. Γιατί μόλις αντί για τη σκιά σου κοιτάξεις τον άλλο, τη πάτησες.

Sometimes lies were more dependable than the truth.

Tι κάνεις όταν δεν ξέρεις τι να πιστέψεις?


..Αν υπάρχει κάτι που να είναι αληθινό.

'Oταν πάντα έχεις δίκιο. Εν τέλη .

Για άλλη μια φορά καταβάθος ήξερα ότι δεν έπρεπε να χαρώ εύκολα. Θέλω απλά να φωνάξω ότι επιβεβαιώθηκα. Για άλλη μια φορά. Απογοητεύτηκα. Για άλλη μια φορά. Στενοχωρήθηκα. Για ακόμη μια φορά. Προδόθηκα . Για μία ακόμη γαμημένη φορά.

Catch me if you can .

Ό,τι και να έγινε, εγώ σε παρακολουθώ. Μέχρι να πάψει πια να με νοιάζει, έστω αυτό το λίγο που με απασχολείς τώρα . Γιατί δεν ξέρω τι κάνεις, δεν ξέρω τι ζεις, δεν ξέρω τι σκέφτεσαι. Και μου έχει λείψει λίγη ειλικρίνεια αυτές τις μέρες, γιατί πάντα είχες μικρές αλήθειες να πεις,και τώρα κανείς δεν μου λέει. Σε είχα προειδοποιήσει όμως, δεν αντέχω να βλέπω τους άλλους να αλλάζουν. Προς το καλύτερο .

Nόστος .

Με έπιασε ξαφνικά μια νοσταλγία για τα μέρη που πήγαινα όταν ήμουν μικρή. Κάτι σαν να γυρνάω ξαφνικά πίσω, θέλω να τα παρατήσω όλα και να πάω εκεί, να δω πως άλλαξαν τα πάντα,πόσο διαφορετικά τα θυμάμαι, πόσο διαφορετικά θα νιώσω όταν βρεθώ εκεί. Θυμάμαι μικρές λεπτομέρειες που μου έκαναν εντύπωση. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ακόμη κάτι που θα με κάνει να θυμάμαι. Δυστυχώς, όποτε λέμε ότι θα πάμε να δούμε τα μέρη που μας έλειψαν, δεν το κάνουμε ποτέ..

Μια στιγμή ελπίδας.

Κάθομαι και κοιτάζω τα πράγματα που μου αρέσουν. Προσπαθώ να δώσω ό,τι μπορώ, και σιγά σιγά τα καταφέρνω. Όταν όμως τα δίνουμε όλα, μήπως τα χάνουμε και όλα κάποια στιγμη?

There is an end .

Aλλά όχι ακόμη. Θα περιμένω. Να γίνει κάτι. Γιατί ξαφνικά θέλω να είμαι αισιόδοξη . Και φταις εσύ για αυτό. Μια αλλαγή που μπορεί να οδηγεί σε αποτυχημένες προσπάθειες, ή ανούσιες πράξεις, κενές ελπίδες, ανυπόφορο ρομαντισμό. Ξέρω ότι δεν είναι σημαντική η αλλαγή. Ακόμα. Γιατί δεν το πιστεύω. Έχει αλλάξει η αντίληψη , αλλά όχι το πιστεύω.  Σε χρειάζομαι για να βοηθήσεις κι άλλο.

O ορισμός της μιζέριας.

Το συζητούσαμε σήμερα. Αλλά ξαφνικά δεν με ένοιαζε. Σε κοιτούσα και ήλπιζα ότι θα κρατήσει για πολύ αυτό που ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω. Είχες αυτό το εκνευριστικό πολύξερο ύφος,αλλά δεν με ένοιαζε, επειδή ήσουν εσύ. Χαζό και μάλλον μελό, αλλά έχει κάποια λογική, κάτι το φυσιολογικό, κάτι το αγαπησιάρικο.

Fire, I'll take you to burn

Δεν λυπάμαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Έπρεπε να είχα γνωρίσει αυτό το άτομο πριν από 'σενα. Αλλά τότε από την άλλη δεν θα το εκτιμούσα. Γιατί τώρα ξεστομίζω λέξεις που σε εσένα δεν τολμούσα. Γιατί δεν ήθελες. Και από τη μία νιώθω σαν να πήρα εκδίκηση. Ίσως δεν είναι σωστό, αλλά κάτι μου λέει πως το άξιζες. Γιατί ποτέ δεν προσπάθησες αρκετά.

Changes.

Kαι κάπως έτσι φαίνεται να έχουν αλλάξει όλα. Προς το καλύτερο. Κι όμως δεν με αφήνω να χαρώ.

Mία αποτυχημένη παραίτηση .

Και έτσι ξαφνικά δεν με αφήνουν οι συνθήκες να παραιτηθώ. Νιώθω ότι τα αφησα όλα πίσω μου και νιώθω ωραία. Που και που και για λίγο, αλλά νιώθω καλά. Και καλύτερα και με τον εαυτό μου ίσως. Μάλλον δεν έκανα εγώ κάτι για αυτό, και ίσως πρέπει να μάθω να εκτιμάω και το τι μου προσφέρουν οι άλλοι. Όταν μου περάσει η καψυποψία βέβαια. Εκείνη είναι που δεν με αφήνει να πιστέψω και σε άλλα πράγματα, πιο ωραία, πιο σπάνια, πιο αληθινά.

?

Mακάρι να μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει.

'Oλα είναι εν τάξει.

Ίσως. Δεν ξέρω. Ποιός ξέρει. Καμιά φορά λέω να τα παρατήσω,αλλά πάντα κάτι με κρατάει στην αρχή, και ξανά τα ίδια. Ίσως έχω παρατήσει την ίδια την προσπάθεια για προσπάθεια και όλα μου φαίνονται βουνό. Ίσως και να προσπαθώ και να μην το καταλαβαίνω. Ίσως δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Ίσως κάποτε να με καταλάβω. Μπορεί να βοηθήσει. Λίγο. Για λίγο. Κάποια στιγμή.

It is easier to stay out than get out.

Είναι μερικές καταστάσεις που δεν μπορείς να τις εξηγήσεις ακόμη και στα πιο κοντινά σου πρόσωπα. Όταν τα λόγια δεν αρκούν, αναλαμβάνουν οι πράξεις. Αλλά πάλι υπάρχει ένα μελανό σημείο εδώ. Τι πράξεις? Και πώς?  ..Και είδα ξαφνικά το ιδανικό εγώ σου, ή μάλλον αυτό που θα ήθελα να είσαι, και κατάλαβα πως και οι πράξεις δεν αποσκοπούν σε κάτι, όταν αυτό το κάτι είναι αδύνατο. Γιατί πέρα από το δεν θέλω, υπάρχει το δεν μπορώ. Ή μάλλον το δεν μπόρεσα ποτέ. Και είναι κρίμα, γιατί είμαι ήδη μακριά και εσύ δεν κατάλαβες ποτέ.

H μέρα είναι άδεια.

Νιώθω την ήττα.

New Home .

Καινούργιος τόπος διαμονής. Περιμένα να νιώθω όσο πιο νοσταλγικά γίνεται για αυτά που άφησα πίσω. Κι όμως, το μόνο που νιώθω είναι πλήξη. Αναρωτιέμαι αν θα βρω ένα καινούργιο ενδιαφέρον εδώ. Ή ένα μέρος που να ξυπνά μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Προσπαθώ να κοιμηθώ για να περάσει η ώρα γρηγορότερα. Αλλά δεν τα καταφέρνω. Ο ίδιος μου ο εαυτός με προδίδει. Ή με προστατεύει.

Mια Διάγνωση.

Υπάρχουν στιγμές που ακούς μόνο την καρδιά σου να χτυπάει. Και νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ξέρεις οτι κάτι δεν πάει καλά. Για την ακρίβεια, είναι σαν ο οργανισμός σου να πολεμά ένα άγνωστο μικρόβιο. Το φόβο, την ανασφάλεια, τη λύπη, όλα μαζί που προσπαθούν να σε αρρωστήσουν. Και νοσείς. Ναι,νοσείς καιρό τώρα, γιατί οι χτύποι της καρδιάς σου δεν είναι η άμυνα, αλλά το σύμπτωμα, η στιγμή που τα όρια της αντοχής σου έχουν ξεπεραστεί και κάνεις αγώνα να συγκρατήσεις τον εαυτό σου, για να μην ξεσπάσει. Γιατί ξέρεις πως αν ξεσπάσει, έχεις ήδη ηττηθεί ..

H προσπάθεια μετράει .

Κι όμως, όχι.  Μου φαίνεται ότι το να το λέμε απλά μας καθησυχάζει, κάνει την αποτυχία πιο ανεκτή. Δεν είναι έτσι. Δεν μετράει η προσπάθεια, αλλά το πως και πόσο θα προσπαθήσεις. Αν έχεις προσπαθήσει με όλα τα μέσα, τότε ναι, έκανες κάτι. Το να πηγαίνεις εκ του ασφαλούς περιμένοντας το σύμπαν να συνομωτήσει, όχι, δεν θα καταφέρεις τίποτα και ποτέ (ΑΝ ξέρεις και τι θες ακριβώς ώστε να το πετύχεις). Γιατί το σύμπαν (αγαπητέ Κοέλο) δεν περιμένει να σε βοηθήσει, εσύ το προσαρμόζεις στα θέλω και τα μπορώ σου.

Despicable Me

 Αναρωτιέμαι αν ξέρει κανείς ποια είμαι πραγματικά, πέρα από τις τυπικότητες, πέρα από τις επιρροές του κάθε ατόμου. Ποιοί είμαστε κάτω από τον εκάστοτε εαυτό που δείχνουμε ανάλογα με τις περιστάσεις? 

Σημερινό πρόγραμμα: εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή

Μιζέρια. Αν μπορούσα να το χαρακτηρίσω έτσι. Κοιτάω το δώματιο με την απάθεια που κοιτάς κάτι που δεν βλέπεις ουσιαστικά. Παίζει και αυτό το τραγούδι στο repeat, και με κάνει να σκέφτομαι τα πράγματα που έχω να κάνω. Αλλά δεν έχω όρεξη να κάνω. Και αυτά που θέλω να κάνω, αλλά πάλι δεν πρόκειται να γίνουν. Μια αίσθηση παραίτησης, ενώ ξέρω ακριβώς τι θέλω, τελικά. Αλλά πώς να στο πω?

There's a good reason why nobody studies history. It just teaches you too much.

..Όπως εκείνο το άτομο που είναι τόσο καιρό στη ζωή σου αλλά δεν ξέρεις ακόμα γιατί. Ίσως αυτά τα άτομα μας περιβάλλουν για να μας μάθουν να αντέχουμε. Την απώλεια, την αδιαφορία, ακόμη και την αγάπη.  Δεν είναι τυχαίο ότι ο μοναδικός άνθρωπος που θα αφήσεις να σε πληγώσει είναι εκείνος που σε έμαθε να επουλώνεις τις πληγές σου. Εκεί συνειδητοποιείς ότι σε ξέρει καλύτερα απ'ο,τι θα έπρεπε. Ξέρεις ότι έδωσες περισσότερα απ'ό,τι θα έπρεπε. Και τον διώχνεις. Το τίμημα της καινούργιας σου γνώσης ; Μια πληγή που ανοίγει ξανά και ξάνα, τη ξεχνάς για λίγο και τη θυμάσαι πάλι ..

(Καχ)υποψίες .

Έχει κάτι νοσταλγικό η νύχτα. Ίσως φταίει το ότι έχω φύγει ήδη. Τίποτα δεν μου υπενθυμίζει τα παλιά όπως θα έπρεπε. Ξέρω ότι έκανα ένα λάθος ακόμη σήμερα. Κρατάω άθελα μου κάτι που απλά, δεν μου ταιριάζει. Όχι πως νιώθω να μου αρέσει τίποτα τελευταία. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, ξεχνάς πιο εύκολα...


Να ξεχάσω? Μισώ τους ανθρώπους που ξεχνούν. Μου φαίνεται ότι είναι ακόμη πιο αδιάφοροι από 'μένα. Και για να είμαι ειλικρινής, τους ζηλεύω.

Game over .

Δοκιμάζω τους φόβους μου. Μαζοχιστική τάση, αλλά για κάποιο λόγο πιστεύω ότι όσο πιο πολύ εκθέτω τον εαυτό μου σε αρνητικές καταστάσεις, τόσο πιο δυνατή γίνομαι. Κάτι του στυλ "ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό". Αλλά δεν ειναι έτσι. Απλά γίνομαι πιο αδιάφορη. Και αυτό δεν είναι μορφή δύναμης, είναι μορφή άμυνας. Και η άμυνα δείχνει αδυναμία,έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανάγκη για ασφάλεια και σιγουριά που δεν μπορείς να εξασφαλίσεις ο ίδιος στον εαυτό σου. Γιατί ποτέ δεν νιώθεις αρκετά δυνατός. Γιατί πάντα κάνεις πίσω .

Eρωτήσεις που δεν απαντήθηκαν ποτέ .

Τι θέλεις? Πες μου ,δεν γίνεται άλλο να μαντεύω, ούτε να προσπαθώ ανούσια να σε κάνω να θες τα ίδια πράγματα με 'μενα. Δεν είναι δύσκολο, όλοι ξέρουμε τι θέλουμε, απλά δεν το λέμε ποτέ. Δεν μπορώ άλλο έτσι. Πρέπει να αλλάξει κάτι, κι ας σημαίνει στο τέλος ότι όλα τελείωσαν. Ποιά όλα να μου πεις .
Κάτι πρέπει όμως να γίνει. Να ξέρω. Να μάθω να ελπίζω σε άλλες χίμαιρες .

Aνθρωπιά.

Μου φαίνεται ότι έχουμε χάσει την ταυτότητά μας. Έχουμε αποκτήσει τη κρύα τυπικοτητα και έχουμε χάσει τον αυθορμητισμό .


Δεν νιώθω πουθενά το οικείο ξαφνικά. Όλα είναι περίεργα και ξένα. Το καινούργιο το φοβάμαι,το παλιό το ξεχνάω.

Eκ της κολάσεως .

Μία ζωή μου λέει ότι θα τιμωρηθώ για την άθλια συμπεριφορά μου. Δεν διαφωνώ,δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Κάνει όμως ένα τεράστιο λάθος. Ήδη τιμωρούμαι. Ολόκληρη η ζωή μου είναι μία τιμωρία. Η απόφαση έχει ήδη παρθεί .

Tελευταία λόγια

Πως κλείνεις μια μάταιη ιστορία?

..Και πως ξέρεις ότι δεν κάνεις λάθος?


Θα ήθελα να ημουν σίγουρη ότι ακολουθώ το σωστό μονοπάτι,μόνο που έχω την αίσθηση ότι τελικά όλα τα μονοπάτια οδηγούν στο ίδιο ακριβώς αδιέξοδο.

Aυταπάτες .

Πίστευα ότι θα μου έλειπες, τελικά όμως μου λείπουν αυτά που δεν είπα, ή έκανα. Έτσι είναι τα ταξίδια. Όλα τα ταξίδια, όλοι οι αποχαιρετισμοί. Καταλαβαίνεις την απώλεια -αν μπορώ να τη χαρακτηρίσω έτσι- ξαφνικά, όταν έχεις πιο πολύ ανάγκη τη συνήθεια. Ή την επιβεβαίωση,την σταθερά. Επίσης, πάντα σε ένα "αντίο" ο ένας λυπάται περισσότερο,και ο άλλος ξέρει να το ξεπερνά. Δεν ξέρω ποιά είναι η καλύτερη πλευρά. Ο ένας μένει πίσω, και ο άλλος νιώθει ότι υπερβάλλει στο πως νομίζει ότι νιώθει.

Τι κάνεις όμως όταν εσύ λες το αντίο και είσαι αυτός που επηρεάζεται περισσότερο ;

Nα μου λες να κάνω πίσω και εγώ να κοιτάω μπροστά .

Ήμουν σίγουρη ότι έχω να γράψω κάτι αξιόλογο. Για κάποιο λόγο ξεχνάω τον τρόπο.

(R)Evolution .

Και έτσι απλά όλα έγιναν όπως πριν. Για λίγο.
Φοβάμαι ότι δεν θα εξελιχθούμε ποτέ.

Lasciate ogne speranza, voi ch'entrate.

Δεν κοιμήθηκα καθόλου σήμερα. Από το βράδυ έχω ένα άσχημο προαίσθημα,από αυτά που συνήθως δεν σημαίνουν κάτι,αλλά για την υπόλοιπη μέρα σε βάζουν σε σκέψη. Είναι παράξενο,πως το μυαλό "κολλάει"σε ιδέες που δεν καταλαβαίνεις.

Όπως όταν ξυπνάς και νομίζεις ότι το όνειρο είναι αλήθεια,πράγμα που σου δίνει μια ελπίδα,ότι ίσως υπάρχει και μια άλλη,διαφορετική πραγματικότητα.

No sleep .

Nιώθω ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ.
Από τα πάντα. Με τα πάντα. Ξέρω πως προσπαθώ αδίκως να φτιάξω τα πράγματα. Ξέρω επίσης πως και μετά την αποτυχία,θα συνεχίζω να προσπαθώ. Ξέρω πως πάντα όταν πέφτουμε σηκωνόμαστε. Και ξαναπέφτουμε. Και σηκωνόμαστε ξανά. Γιατί έτσι κάνουμε,ενστικτωδώς,παράλογα,δεν τα παρατάμε ποτέ.


Ναι,νομίζω πως πάντα υπάρχει η ελπίδα.Ακόμη και τη τελευταία στιγμή.


Το πρόβλημα είναι αν μας προσφέρει τίποτα ουσιαστικό,πέρα από τη παράταση ενός άδειου ταξιδιού .

Here we are now, entertain us.

Ήμουν έξω με αυτούς που αποκαλώ φίλους μου. Υποτίθεται. Δεν μου προκαλούν και πολύ το ενδιαφέρον,αλλά με κάνουν να γελάω. Που και που. Και καθόμουν δίπλα σε αυτό το άτομο που πάντα θες να δεις καθαρά φιλικά αλλά δεν γίνεται. Χρόνια τώρα,σαν παιχνίδι μου φαίνεται, και αναρωτιέμαι αν μόνο εγώ έχω απελπιστεί. Είναι παράξενο πως τα άτομα που θες να πλησιάσεις περισσότερο είναι και τα πιο απρόσιτα. Ίσως βέβαια ισχύει το αντίστροφο.

Όπως και να έχει, μου φαίνεται τόσο παιδικό αυτό το κρυφτό,και όμως βλέπω να συμβαίνει στους πάντες. Μόνο που συνήθως δεν έχει την ίδια κατάληξη με τις ταινίες. Αυτά τα άτομα που έλκονται πάντα πάσχουν στο ότι ο ένας νιώθει διαφορετικά από τον άλλο. Ή έτσι νομίζει. Ή απλά δεν ξέρει τι γίνεται και το αφήνει στη μοίρα του. Ως πότε όμως θα υποκρινόμαστε ; Δεν νομίζω πως έχει νόημα να ζηλεύεις,να στενοχωριέσαι χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος. Να ξεχνιέσαι που και που με κάτι περιστασιακό,αλλά πάντα να έχεις αυτό το "αγκάθι" να σε ενοχλεί,μέχρι να χαθήτε με τον άλλο. Χωρίς να σου έχει φύγει και το απωθημένο κιόλας.

Γονική Παροχή .

Δεν ένιωσα ποτέ ότι έχω οικογένεια. Και δεν μπορώ να πω πως δεν νοιαζόταν κανείς για 'μένα. Νοιάζονταν (νοιάζονται) με τον λάθος τρόπο. Η εκνευριστική εμμονή ότι "αφού σου παρέχουμε στέγη,φαγητό και ό,τι απαραίτητο,σ'αγαπάμε". Όχι ρε μαλάκα,αυτό δεν δείχνει στον άλλο αγάπη,απλά του δημιουργεί την ανάγκη να στο ξεπληρώσει!

Όχι μόνο δεν ένιωσα κανέναν κοντά μου - παρά ελάχιστες στιγμές - ,αλλά πρόσεξα κάποια στιγμή ότι απλά οδηγούμαι στο να κάνω τα ίδια λάθη με εκείνους,από εκείνους.

Η όποια αντίδραση μου (ήταν πάντα πολλές) επέφερε σχόλια,προσβολές,σαρκασμό,ειρωνεία. Και ήταν το χειρότερο,η αφορμή για την έναρξη αδιαφορίας μου προς αυτούς,ως άμυνα,που ποτέ δεν πέτυχε εντελώς δυστυχώς.

Συζήτηση με τους γονείς μου; Ποτέ . Πάντα έβγαζαν τα συμπεράσματά τους και έμεναν απόλυτοι σε αυτά. Ποτέ δεν προσπάθησαν να με καταλάβουν. Ποτέ δεν μπόρεσαν να δουν ότι δεν είμαι σαν αυτούς,πως έχω άλλες πεποιθήσεις,άλλους φόβους,άλλα όνειρα.

Και όταν έιπα αυτό το "άντε γαμηθείτε όλοι" και άρχισα να παίρνω πρωτοβουλίες,πάλι έκανα λάθος.Για 'κεινους.


Μεχρι σήμερα οδεύω προς την αποτυχία. Για εκείνους.

Βέβαια εγώ το μόνο που βλέπω πλεόν είναι δύο ανθρώπους που τα έκαναν σκάτα με την δικιά τους ζωή και ζουν μέσα στο κόμπλεξ και το γαμώτο. Ειδικά αυτή που με γέννησε,όπως τόσο χαρακτηριστικά λένε όλες,ακόμη δεν το έχει παραδεχτεί..

Οι σχέσεις μας τυπικές και ψυχρές,και βοήθησα και εγώ σε αυτό.


Τα γράφω όλα αυτά γιατί θυμήθηκα πριν χρόνια μια φίλη μου να λέει ξαφνικά πόσο πολύ θέλει να φύγει από το σπίτι (πολλά χρόνια πριν),και σκέφτομαι πως όταν τέτοια προβλήματα ξεκινούν από την υποτιθέμενη οικογένεια,είναι λογικό να είμαστε πιο αποξενωμένοι και έξω ,πιο καχύποπτοι,πιο μισάνθρωποι .

You know my methods, Watson.

Eιλικρινά.Δεν είναι ότι δεν το περίμενε κανείς.Πάντα έτσι θα είναι ,το χρυσό κλουβί παραμένει κλουβί.
Kαι τι να κάνω? Να κάθομαι να κοιτάω έξω μήπως κάποιος μου ανοίξει?


Ή μήπως έχουμε βγει ήδη από τη φυλακή μας και κυνηγάμε οι ίδιοι τον περιορισμό?
Ίσως δεν αντέχουμε την ελευθερία.

Viva La Muerte!

Η ιδέα του θανάτου σε κυνηγάει παντού.Για την ακρίβεια,ο αυτόχειρας θάνατος είναι ο πιο ιδανικός. Ελέγχεις το τέλος. Μόλις σου μπει η ιδέα είσαι καταδικασμένος. Ή τολμάς ή χάνεσαι μέσα στην εικόνα του.
Κάνεις σχέδια,αναρωτιέσαι ποιός θα μπορούσε άξια να ειδοποιηθεί πρώτος,τι θα γράψεις στο αποχαιρετιστήριο γράμμα σου...

Κι όμως,ποιό το νόημα να γράψεις τα πάντα χωρίς να δεις καμία αντίδραση? Είναι δειλία να αποσύρεσαι? Ή απόδειξη μεγάλου θάρρους?


Μερικές φορές μου φαίνεται πως είναι απλά αδιαφορία. Για τα πάντα .

Mετά την αλήθεια .

Τι συμβαίνει όταν έχεις πει ό,τι είχες να πεις?

Πως συνεχίζεις? Έχει νόημα να βρίσκεις και άλλες αλήθειες?


Ίσως τελικά δεν μιλάμε τόσο μεταξύ μας γιατί μόλις αποκαλύψουμε τα περισσότερα το ενδιαφέρον χάνεται.Το παιχνίδι γίνεται παλιό και αναμενόμενο. Από την άλλη έχουμε αυτή τη γαμημένη ανάγκη να εκφραστούμε,έστω μόνο στα άτομα που θεωρούμε ξεχωριστά για τον ένα ή τον άλλο λόγο.

Υπάρχει φυσικά και η άποψη ότι ποτέ δεν μπορεί κάποιος να σε γνωρίζει ολότελα,και είναι σωστή,αλλά από ένα σημείο και μετά,δεν θες να μάθεις κάτι παραπάνω για τον άλλο,δεν έχει ..ενδιαφερον.

Όταν στέκεσαι μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση και είσαι το "θύμα",τι κάνεις? Συνεχίζεις να εκθέτεις τον απογυμνωμένο εαυτό σου σε κάποιον που μάλλον πλήττει,ή κρύβεσαι ξανά?

Tο πρελούδιο της αποτυχίας .

Σε κοιτούσα και μου ερχόντουσαν χιλιάδες λέξεις στο μυαλό.Έκανες τις γνωστές γκριμάτσες,αυτές που κάνεις όταν δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις,με το βλέμμα χαμηλά -κάποια ενοχή ίσως?- περιμένοντας να ακούσεις κάτι,ξέροντας ακριβώς τι θα απαντήσεις.

Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να είμαστε ξεκάθαροι,πάντα θα κρυβόμαστε.

Πάντα θα διαλέγουμε τις λάθος λέξεις.

But remember! when it comes to friends, it's not how much time you spend with them, just how you spend it!

Αν έχω φίλους?

Μάλλον εξαρτάται από το τι έχουν να κάνουν,τι χρειάζονται,αν μπορώ και εγώ τη χρονική στιγμή που θα με αναζητήσουν πάλι..

'Oταν θα είμαι εδώ.

Είναι σαν να τελείωσαν όλα.Δεν μου φαίνεται πως υπάρχουν λύσεις.Δεν μπορώ καν να σκεφτώ.Σαν το μόνο που μου έχει μείνει να είναι οι αναμνήσεις και τα σημάδια των ευκαιριών που έχασα.

Δεν αντέχω άλλο.Με έχει πιάσει ένας ανυπόφορος κυνισμός,και το χειρότερο είναι,πως έχει κάποια λογική.

Ψύχωση.

Θέλω να βγω από 'δω και να αλλάξω τελείως.Θέλω να σκοτώσω και να μισήσω θανάσιμα.Θέλω να σου επιτεθώ.Θέλω να βγω ουρλιάζοντας στους δρόμους.Να βάλω φωτιά σε ό,τι απεχθάνομαι και να γελάω.
Να γελάω με όλα αυτά που μισώ.


Να γίνω μια άλλη,πιο δυνατή,πιο ανεξάρτητη,πιο μισητή,πιο ..σημαντική.

Kάτι.

ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ.

Et cetera.

Ξέχασα να πω τόσα πράγματα,Πάντα το παθαίνω.Έχω τόσα να πω και δεν τα λέω ποτέ.Στο μυαλό μου φαίνεται να έχουν καλύτερη θέση.

Έχασα ευκαιρίες έτσι,και ακόμη χάνω,γιατί δεν μου βγαίνει,ή απλά δεν τολμάω.Όχι πως είναι τόσο βαρύγδουπα πράγματα ή σκέψεις.Όλα είναι τόσο απλά,αλλά όταν πάω να τα εκφράσω μου βγαίνουν περίπλοκα.Όπως τώρα.Όπως τότε,που έπρεπε απλά να πω δυό λέξεις και όλα θα ήταν τελείως διαφορετικά αυτή τη στιγμή.


Τι άλλο?Θα 'θελα πολύ να γράψω αυτά που δεν είπα ποτέ,αλλά θα γινόμουν κουραστική.Και θα με έπνιγε το γαμώτο που δεν τα 'πα όταν έπρεπε και ήθελα.


Στο τέλος ίσως έχουν όλα την ίδια κατάληξη,είτε πεις,είτε δεν πεις ..

Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde .

Δεν είμαι αυτό που θα ήθελα να είμαι,αλλά ούτε θέλω να είμαι αλλιώς.

Πάντα με έκριναν λάθος.Ίσως λόγω της συνήθειάς μου να μην θέλω να εξηγώ.Γιατί να το κάνω άλλωστε?
Η δικαιολογία που έδινα στον εαυτό μου? Τα οικογενειακά,όλες μου οι εμπειρίες,ακόμη και το ζώδιο μου,προστάτες μιας ψυχής σε συγχυση.

Εξακολουθώ να μην μπορώ να με καταλάβω,όπως και όλοι γύρω μου,γεγονός που με οδηγεί στην πλήρη απάθεια,αλλά και στην έντονη αποφασιστικότητα,δυστυχώς πάντα την λάθος χρονική στιγμή.

Σαν να έχω προγραμματιστεί να δρω στα πλαίσια ενός άλλου συστήματος,σαν χαλασμένο ρολόι άλλης εποχής,που συνεχίζει να δουλεύει με τους δικούς του ρυθμούς,-καταβάλοντας αξιότιμες προσπάθειες-χωρίς κανείς να του δίνει σημασία γιατί πιστεύει πως δεν έχει τίποτα να προσφέρει,μόνο να καταλαμβάνει περιττό χώρο.

'Oρκοι αιώνιας απάτης .

Αγαπάμε τον άλλο ή τον εαυτό που δείχνουμε όταν είμαστε μαζί του ?

..Kολοκυθόπιτα

Πας να διεκδικήσεις αυτό που θες.Επιμένεις,πονάς,υπομένεις τα πάντα,και τελικά τα καταφέρνεις.


Ηθικόν δίδαγμα : διεκδίκησε!


...κι ας πετάξεις το βραβείο στα σκουπίδια μετά.

Mαύρο πρόβατο

Σκοτάδι,αλλά είναι μέρα.Θες να μην βλέπεις.
Ένας τίτλος που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έχεις στο μυαλό σου.

Μουσική που μάλλον σε εκφράζει.Δίπλα σου γράμματα που έλαβες χρόνια πριν,αλλά ήθελες να θυμηθείς.

Μια απογοήτευση.Τέσσερις λέξεις και νιώθεις ένα τίποτα.Και μετά θυμό.Και μετά αδιαφορία.


Πώς γίνεται τα άτομα που πλησιάζεις πιο πολύ να απομακρύνονται τόσο γρήγορα?

Σε όλα αυτά που δεν κερδίσαμε ποτέ .

Μ'αρέσει.Αυτό το τραγικό που μας διακατέχει κάθε φορά που σκεφτόμαστε προσωπικά.Ξύπνησα με ενοχλητικές σκέψεις στο μυαλό,τις έδιωξα όμως κάνοντας κάτι επιφανειακό και αδιάφορο.Βρέχει όμως,και όπως και να το κάνεις,ξανασκέφτομαι αυτά που πέρασαν αλλά δεν άγγιξαν.Μια ομπρέλα και ένα παγκάκι μου μένουν,λες και είναι οι δύο εικόνες με τη μεγαλύτερη σημασία για 'μένα αυτή τη στιγμή.


Δεν ξέρω τι κάνω,δεν ξέρω σε τι αποσκοπεί η ύπαρξή μου,αλλά κάτι πάει να γίνει.Το 'νιωσα σήμερα που κοίταξα έξω τον συννεφιασμένο ουρανό.Ίσως κάτι έχει πάρει πλεόν τον δρόμο του και δεν το 'χουμε καταλάβει.Εμείς,αυτοί που μπλεκόμαστε σε αυτές τις σύντομες ιστορίες,χωρίς κάποιο σημαντικό τέλος ή αρχή.

Tέλος μιας εποχής .

Να 'μαι έξω και να κάθομαι με τους άλλους,χωρίς να λέμε τίποτα,απλά να έχουμε κάτσει,ή ξαπλώσει κάτω,να κοιτάμε μαζί τα αστερια,ή να προσπαθούμε να τα βρούμε,να μην μας νοιάζει αυτή η σιωπή.

Εκεί,σιωπηλά μαζί,καθημερινά,αληθινά.

Και μετά χαθήκαμε,απομακρυνθήκαμε,νιώθαμε την ανάγκη να λέμε κάτι μέσα στη σιωπή και αυτό μας χώριζε ακόμη περισσότερο.Όλοι είχαμε καινούργιες,πιο ψεύτικες,πιο υποκριτικές,πιο βαρετές,πιο ηχηρές ασχολίες.

Συναντηθήκαμε όμως.Μετά από καιρό.
Καποια πράγματα δεν αλλάζουν .Μπορεί να χαλάνε για λίγο,αλλά κάποια πράγματα μένουν σταθερά.
..Και μου φάνηκε σαν να 'δα περισσότερα αστέρια απόψε .

Xωρίς εξηγήσεις .

Έτσι απλά.Να κάνεις ό,τι θες,να λες και να νιώθεις ό,τι θες.
Ωραία δεν θα ήταν?Κάθεσαι όμως και κοιτάζεις,περιμένεις,παρακολουθείς τους άλλους.

Κάθε φορά που κάνεις ένα βήμα μπροστά,οι άλλοι κάνουν άλλα δύο και σε προσπερνάνε.Ξεκινάς κάτι και το συνεχίζουν.

Ναι,νιώθεις μόνος σου.Μερικές φορές.Άλλες λες ότι δεν σε νοιάζει.Και μαγκιά σου.Πόσοι αντέχουν μόνοι άλλωστε?Χωρίς τα υποκατάστατα που όλοι ψάχνουμε?

Ίσως το επιδιώκεις κιόλας.Την ανεξαρτησία.Τη στασιμότητα.
Από ανασφάλεια?Μπορεί.Από χαρακτήρα?Επίσης.

Και μια ερώτηση.Γιατί δεν αφήνεις τους άλλους να περιμένουν μαζί σου?Χωρίς δεσμεύσεις,χωρίς πρέπει και θέλω,απλά,έτσι,να σου δίνεται η ψευδαίσθηση της συντροφιάς.Μήπως και πέρασει ο χρόνος πιο γρήγορα.


Τι περιμένεις?

Lucy in the Sky with Diamonds

Σε μεθάει η μουσική.Νιώθεις τις χορδές της κιθάρας που πάλλονται να κάνουν το ίδιο στα σωθικά σου.Είσαι σε έκσταση.Βλέπεις μπροστά σου σκηνές από ξεπεσμένους καλλιτέχνες να μεθούν,να μαστουρώνουν,να χάνονται.Αυτό θες να κάνεις και εσύ.Το προσπαθείς όμως,έχεις δίπλα σου ένα μπουκάλι με κάτι που περιέχει αλκοολ,έτσι για να λες ότι βυθίστηκες σε αυτή τη ψυχεδέλεια που όλοι θέλουμε να ζήσουμε αλλά ποτέ δεν μας βγαίνει.

Σκέφτεσαι.Σκέφτεσαι?Δεν ξέρεις καν.Μονάχα ακούς,εκείνο το σόλο,αυτή τη κιθάρα,να πονάει,να πονάς και 'συ μαζί,να ακούς,να ακούς...

..Tη φθηνότερη τελετή που υπάρχει.*

Συμπτώσεις,συμπτώσεις,συνέχεια περίεργα γεγονότα που συνδέονται και έχουν αρχίσει να με κάνουν να αμφιβάλλω για αυτά που πιστεύω.


Για τη ακρίβεια,δεν ξέρω αν πιστεύω σε τίποτα πια.


Δεν με ενδιαφέρει τίποτα,δεν ασχολούμαι με τίποτα,ένα τίποτα,τίποτα η λέξη που με γεμίζει τις τελευταίες μέρες.


Είναι σαν να βλέπεις τα πάντα γύρω σου να πεθαίνουν σιγά σιγά,να λιώνουν μέσ'τα χέρια σου και εσύ να προσπαθείς να κρατήσεις τη σκόνη,κι ας ξέρεις πως αυτό είναι αδύνατον.

Χάνεται η γύρω πραγματικότητα,χάνεται και η συνείδησή μου,ένα περίεργο συναίσθημα,σαν να πέφτεις σε λήθαργο και να μην ξέρεις καν αν θες να ξυπνήσεις.


*...ζήτησε ο Φράνσις Σκοτ Φιτζεραλντ για τη κηδεία του.Ίσως ήξερε κάτι παραπάνω και το θεώρησε άνευ σημασίας..

Εμείς ακόμη και την επίγεια αυτοκαταστροφή μας τη παρουσιάζουμε θεαματικά,γιατί,ίσως,τελικά, θέλουμε να ξυπνήσουμε.

M'αρέσει να βλέπω κάποιους που είναι αλλιώς.

Kάτι με τραβάει στο αλλιώτικο.Όχι πως μου αρέσει πάντα.Ίσως το σνομπάρω κιόλας.Ίσως ζηλεύω.Μερικές φορές μου φαίνεται γελοίο.


Aλλά και πάλι.Το διαφορετικό,είτε όμορφο έιτε άσχημο έιναι ενδιαφέρον.

Kοινότυπο,αλλά είναι καιρός να ξεφύγουμε από τη μάζα...

Kαι τελικά?

Τους ξέρω όλους,μα δεν με ξέρει κανείς.

Xαρμόσυνα νέα (?)

Δεν το πιστεύω ακόμη!
Κι όμως,3 λέξεις κ είδα τα 4 προηγούμενα χρόνια να περνούν από μπροστά μου τόσο γρήγορα.Χάθηκα,δεν ήξερα τι να κάνω,αλλά κατάλαβα ότι μόλις έιχα ακούσει αυτό που ήθελα τόσο καιρό.


Αυτά πριν μέρες.Τώρα αναρωτιέμαι.Πόσο κωμικοτραγικό είναι,να περιμένεις κάτι,και απλά να έρχεται,χμ,αργά.

....

Aν μπορώ να σ'αγαπάω?
Να σε νιώθω μπορώ καλύτερα..

Δεν βγάζει νόημα,αλλά..

Ερωτεύτηκα!!


Γράφω με κόκκινα γράμματα(το θεωρώ από τα πιο έντονα χρώματα),χαμογελάω σαν ηλίθια και νιώθω κάτι περίεργο που δεν μπορώ να περιγράψω!


Ποιόν? Κανένα! Μια ιδέα,μια εικόνα,κάτι μου άρεσε σήμερα τόσο πολύ που δεν ξέρω,έχω την ανάγκη να το εκφράσω! Έρωτας δεν είναι και αυτό? Μια εικόνα,κάτι,να σου αλλάζει για λίγο έστω τη κοσμοθεωρία?

Για να λέω ότι "έγραψα".

Δεν μου αρέσουν οι συμπτώσεις. Σε πάνε πίσω στα παλιά.

Βρίσκομαι σε πλήρη σύγχιση.
Το βράδυ αυτό μου θυμίζει χειμώνα και καλοκαίρι μαζί.Μάλλον καλοκαίρι,να κοιτάζω τον ουρανό και να αναρωτιέμαι γιατί στη πόλη που μένω φαίνονται ελάχιστα αστέρια.
Έχω σκεφτεί να φύγω,αλλά δεν μου φαίνεται πως μπορώ.Γυρνάω στο παρελθόν και φεύγω πάντα τις πιο παράξενες στιγμές. Πώς να σβήσεις εύκολα αυτά που σε διαμόρφωσαν?

Βρέχει.Μου θυμίζει εκείνα τα βράδυα του χειμώνα.Που πήγαν αυτά?


Πρώτη φορά κάνω σχέδια για το μέλλον.Που είσαι να με δεις να ελπίζω?

Γιατί μάλλον κάπου κάναμε λάθος.

Μου το 'πε λίγο χοντροκομμένα,αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να το αμφισβητήσω.
"Αξίζει να γαμηθείς στη προσπάθεια για αυτό που θες,ή μάλλον αυτό που νομίζεις ότι θες".

Δεν λέω,μπορεί να είχε δίκιο.Κατά πάσα πιθανότητα είχε.Πάντα ήταν κυνικός αλλά σωστός.Και πάντα την έβγαζε καθαρή.Άρα κάτι ήξερε .

Δεν νομίζω όμως πως προσπάθησα ποτέ αρκετά. Όχι για τα σωστά πράγματα τουλάχιστον .

Δεν παραιτήθηκα ποτέ,απλά δεν μπορέσα να του μοιάσω στη μαγκιά.
Γιατί χρειάζεται εκεί έξω .

Don't turn away. Get in front of it.

Δεν είμαστε ελεύθεροι,κι όμως συνεχίζω να βλέπω γύρω μου άτομα που επιμένουν ότι είναι.

Δεν έχουμε καμία επιλογή.Όλα είναι δημιουργήματα της κοινωνίας στην οποία ζούμε.Μπορείς να έχεις μια μικρή απόκλιση από τη μάζα,συνεχίζεις όμως να είσαι μέρος μιας καλοδουλεμένης παράστασης.

Όχι,ούτε ο χαρακτήρας σου είναι δικό σου δημιούργημα.Είναι αποτέλεσμα των εμπειριών που δεν διάλεξες εσύ.

Ποιές απόψεις? Δεν έχεις τίποτα δικό σου! Όλα είναι μια σαλάτα από αυτά που έχεις ακούσει ή διαβάσει.

Να αντισταθείς? Πώς? Αφού ήδη είναι αργά.

Πνίγομαι.

Aναγνώριση-

Η καρδιά δεν είναι πηγή συναισθημάτων.Είναι ένα όργανο του σώματος.Ο εγκέφαλος μάλλον έχει κάποια βλάβη,γιατί τόσο καιρό τη συνδέουμε με την αγάπη,τον έρωτα,και όλες αυτές τις έννοιες που δεν είμαστε ικανοί να ορίσουμε.

Kαι ήταν ψηλά,μακριά τα ιδανικά μας..

Συνειδητοποίησα ξαφνικά πως έχω καιρό να γράψω εδώ.Έχω γεμίσει τετράδια και βιβλία με ιδέες,σκέψεις και απλές σημειώσεις,νιώθω ξαφνικά πιο δημιουργική από πριν,με τη ζωή μου να κυλά ακόμη αδιάφορα.


Δεν ξέρω.Εδώ δεν μου βγαίνει τίποτα όπως το θέλω.Το χάρτι είναι άλλη φάση,το νιώθεις περισσότερο ρε παιδί μου,κολλάς,σταματάς,ακούς και αυτόν τον ήχο όταν σέρνεις το χέρι σου πάνω του,καμία σχέση με το να πληκτρολογείς.Αλλά για κάποιο λόγο το κάνω.Ίσως γιατί ελπίζω μια μέρα να γράφω και εδώ καλύτερα χωρίς μεγάλη σκέψη.Ίσως γιατί το χαρτί δεν μου φτάνει μέσα στην άπληστη ανάγκη μου να πω...κάτι.Απλά.

Θυμάμαι παλιά που τα έβλεπα όλα αρνητικά και συχνά με κατηγορούσαν για αυτό.Ξαφνικά όμως(αν και συνεχίζουν να μου φαίνονται όλα άδεια)βλέπω τα πράγματα πιο ελπιδοφόρα.


Και σκεφτόμουν,η ελπίδα πεθαίνει τελευταια,βοηθάει και λοιπά,αλλά χωρίς αυτή είμαστε απαλλαγμένοι απο το ψεύτικο.Τελικά δεν υπάρχει λύση,γιατί δεν θα ξεκαθαρίσουμε ποτέ αν θέλουμε την αλήθεια ή την ελπίδα που μας βοηθάει λίγες μόνο φορές να την αλλάξουμε.

Fool In The Rain.

Έβρεχε σήμερα.Λίγο,όχι πολύ.
Παράξενο το ότι σε είδα,όχι πως έχει κάτι εξαιρετικό η μέρα,αλλά δεν περιμένα να εμφανιστείς.
Όχι πως το 'θελες,αλλά σε είδα και με είδες.

Την ώρα που γύριζα ακούγοντας Τζόπλιν,προσπαθώντας και εγώ να πιάσω τα τόσο μελωδικά ουρλιαχτά της (γαμώτο,τι φωνή..)και ψάχνοντας για άλλη μια φορά τα κλειδιά μου στο χαος που επικρατεί στη τσάντα μου,συνειδητοποίησα ότι το βλέμμα σου δεν είχε τη γνωστή σου αδιαφορία.Έιχε κάτι παράξενο,κάτι λυπητερό,ήταν γεμάτο... ενοχές.Ενοχές!Ενοχές! Το είδα,δεν μπορεί να έκανα λάθος,είχες κάτι αξιολύπητο στο πρόσωπό σου,κάτι σαν συγγνώμη..

Για μια στιγμή,ήταν σαν να θυμήθηκες,και όλα να αποτυπώθηκαν πάνω σου.Δεν ήξερα ότι γίνεται αυτό.

Ελπίζω να μην το φαντάστηκα.......

Που πας?

Μια ζωή θα φεύγω.

Όλοι αυτό κάνουμε,ο ένας ζητάμε τον άλλο,αλλά τους εγκαταλείπουμε και μας εγκαταλείπουν την πιο ακατάλληλη στιγμή. Γιατί το κάνουμε αυτό? Tι φοβόμαστε? Βαριόμαστε τόσο πολύ να είμαστε κοντά σε κάποιον για καιρό?
Ή απλά ψάχνουμε κάτι ιδανικό χωρίς καν να υπάρχει?

Παλιά αρχή

Ορίστε,όλα ξεχάστηκαν,όλα πέρασαν,και εδώ,αυτή τη στιγμή έχω τη δυνατότητα να ξεκινήσω κάτι το καινούργιο.

Σκέφτηκα τι ευχή έπρεπε να κάνω όταν μου το ζήτησες.
Θα 'θελα για μια φορά να μην σε αναζητώ εγώ,αλλά εσύ,να θες να με βρεις.
Έτσι απλά.