Till tired, he sleeps, and life's poor play is over.

Μέσα σε δύο μήνες η οικογένεια βρέθηκε και πάλι μαζί για έκεινον που απέμεινε. Η κηδεία μάλλον έιχε τη συνήθεια της πρώτης. Όλοι φαινόντουσαν πιο ήρεμοι, πιο σκεφτικοί.
Τέσσερα πρόσωπα εκεί (και 3 ζευγάρια μάτια γαλανά μάτια) μου θύμιζαν τον πέμπτο που ήταν μπροστά μας άχρωμος, σαν κοιμισμένος βαριά.

Σκεφτόμουν πως αυτά τα γαλανά του μάτια ακόμη και τον τελευταίο ήταν ανοιχτά, όσο και να κοιτούσαν χαμένα ήταν ήρεμα. Περίμεναν και ήθελαν να κλείσουν.

Είναι περίεργο για τους υπόλοιπους να πραγματοποιείται αυτή η ευχή, ακόμη και αργοπορημένα και ξαφνικά.

Well, I might not want you on my troubled times

Να ευχηθώ καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές?
Θα το ήθελα, αλλά για κάποιον λόγο δεν το νιώθω. Όχι πως δεν είμαι καλά, αλλά γυρίζοντας στην Αθήνα κάθε φορά μου δημιουργείται ένα περίεργο συναίσθημα, σαν να έχω αφήσει ανοιχτές υποθέσεις με τη πολη.

Μπορεί να είναι και έτσι. Απλά δεν ξέρω. Αν είναι κάτι να γίνει, θα γίνει, σωστά?
..Άλλωστε το να αρχίσεις πάλι να σκαλίζεις πράγματα που έχεις ξεχάσει είναι μάλλον ανόητο.



Καλή συνέχεια!

The wrecks of matter, and the crush of worlds.

Ασχημαίνει ο κόσμος ή απλά μου φάνηκε?

Great men are almost always bad men, even when they exercise influence and not authority.

Ένα ηθικό πρόβλημα που λίγο πολύ έχει (ελπίζω) προβληματίσει τον καθένα μας .

 Είναι συνετό ναακολουθείς μια τακτική του τύπου "οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος" ?

Δεν είναι λίγες οι φορές που το έχω συζητήσει αυτό, και πάντα έπαιρνα μια γνώμη σχετική με τον χαρακτήρα του συνομιλητή.


Ας πουμε πως τέτοιες τακτικές γίνονται πράξη και στη προσωπική, αλλά και στη δημόσια ζωή.
Ατομικά και προσωπικά, είναι καθαρά ζήτημα εκδίκησης .

Έχει όμως περισσότερο ενδιαφέρον να σκεφτόυμε τη δημόσια ζωή. Είναι πάντα επίκαιρο. Οι εξεγέρσεις ανά τον κόσμο, οι πορείες, τα επεισόδια.
Ας υποθέσουμε ότι ζεις σε μια χώρα με απολυταρχικό καθεστώς. Τα πάντα ελέγχονται και είναι διεφθαρμένα. Εκείνος που είναι στην εξουσία θα κάνει τα πάντα - και το ξέρεις - για να παραμένει σε αυτή.

Η λύση? Εξέγερση, επανάσταση ενάντια στο καθεστώς βίας.
Με όπλο? Την ίδια τη βία.


Βλέπεις ήδη το πρόβλημα? 
Καταδικάζεις τη βία και μια απόλυτη συμπεριφορά, χρησιμοποιώντας ακριβώς τα ίδια μέσα για να τις διώξεις.

Θα μου πεις, τι άλλο μπορείς να κάνεις? Και θα έχεις δίκιο. Είναι όμως λεπτή η γραμμή που χωρίζει τους υποταγμένους πολλούς με τους εκμεταλλευτές λίγους σε αυτές τις περιπτώσεις. Ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση ξεχνάς την συμπεριφορά σου σε όλο αυτό. Πρέπει να είσαι έτοιμος να γίνεις το ίδιο κτήνος με αυτούς που κρίνεις. Και δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να υπερηφανεύσαι.

Και ένα τελευταίο πρόβλημα στην υπόθεση.
Τα καταφέρνεις. Είσαι πλέον σε έναν τόπο που έχει την ευκαιρία να δημιουργηθεί εκ νέου με άλλους όρους. Ποιόν βάζεις στην εξουσία αυτή τη φορα? Μάλλον κάποιον που βοήθησε στην νίκη, εκείνον που σε έσωσε (?) .

Είσαι σίγουρος όμως πως θα παραδώσει αυτή τη θέση εύκολα μετά?..

Λάθη .

Είναι εκείνες οι καταστάσεις που ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά συνεχίζεις να ελπίζεις ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Λογικό και ανθρώπινο, αλλά και επικίνδυνο. Το κλειδί είναι να ξέρεις πότε να αποχωρήσεις.


Για την ακρίβεια, σχεδόν σε όλες τις καταστάσεις ισχύει μια τακτική της δεύτερης ευκαιρίας. Αν κάτι χαλάσει, κάτι πάει στραβά, εάν ακόμη σε ενδιαφέρει, το ξαναπροσπαθείς. Μια τελευταία φορά, αλλά με λογική και σκέψη. Τη στιγμή που γίνονται λάθη στη συμπεριφορά μας, πρεπει να τα φυλάμε ως ιστορικό, αποφεύγοντάς τα την επόμενη φορά.


Θα μου πεις, άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. Ναι, αλλά όταν βρισκόμαστε σε παρόμοιες καταστάσεις ξέρουμε ακριβώς τι κάναμε λάθος τη προηγούμενη, και δεν είναι δύσκολο να ελέγξουμε μια λανθάνουσα συμπεριφορά. Ψυχραιμία και καλή μνήμη χρειάζεται.


Συμπερασματικά λοιπόν, όταν καταλαβαίνουμε το λάθος, πρέπει αμέσως να το χρησιμοποιούμε υπέρ μας, και όχι να το ξεχνάμε για να το επαναλάβουμε αναπόφευκτα.

Ο καιρός σήμερα

Φυσάει μέρες στο νησί, αλλά απόψε ακούγονται πράγματα που πέφτουν, που σπάνε, και τέλος πάντων ένας κακός χαμός. Είναι λίγο περίεργο να ΄σαι μόνος και να ακούς τα πάντα μέσα από το σπίτι.


Από την άλλη, αν είχες κάποιον, γιατί να μην έβγαινες ?... (βλ. θαλπωρή, προστασία, μπλα μπλα μπλα...)





Υ.Γ. Πέφτει και η τάση και αναμένεται άλλη μια διακοπή ρεύματος. Εν τω μεταξύ ή κάποιος έξω περπατάει πάνω σε φύλλα , ή βρέχει.

Και μετά?

Ο καθένας αντιμετωπίζει τα πράγματα αλλιώς. Προσωπικά όταν εκνευρίζομαι αποσύρομαι από το σκηνικό μέχρι να ηρεμήσω, γιατί δυστυχώς αν δεν το κάνω λεω πράγματα που μετά μετωνιώνω.


Από τη μία αυτή η μέθοδος λειτουργεί άμεσα (τουλάχιστον σε εκείνους που με ξέρουν), αλλά αφήνει ανοιχτές υποθέσεις. Με λίγα λόγια, δεν λέω όσα θέλω να πω. Γιατί μερικές φορές χρειάζεται να ξεφυσήξεις για να ησυχάσεις. Αν ξεκινήσεις όμως να σκέφτεσαι τις συνέπειες (βλέπε τσακωμός,παρεξηγήσεις) αυτομάτως κάνεις πίσω (αν μοιάζεις με ΄μενα πάντα).

Και σκέφτομαι τώρα πόσα δεν έχω πει. Αλλά απο την άλλη, αν λέγαμε ό,τι σκεφτόμαστε τη στιγμή εκείνη που μας έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, μάλλον θα είχαμε μείνει μόνοι.


Έχει μια λογική το να συγκρατείσαι, αλλά άντε να ξεθυμάνεις μετά.




Καλημέρα!

Αν δεν υπήρχαν οι κνίτες κι η ηρωίνη

Ας το πάρουμε από τη αρχή. Τι υπάρχει ?
-Πρόβλημα. Οικονομικό?
Και πολιτικό θα σου πω .

Τι κάνουμε ?
Μάλλον τίποτα.

Γιατί?
Καλή ερώτηση. Γιατί?
Γιατί είμαστε απαθείς. Γιατί δεν έχουμε μάθει να συνεργαζομαστε. Τι γίνεται με τις ιδεολογίες και τις απόψεις?

Όταν οι πορείες γίνονται με ξεχωριστές ομάδες -αντί να κατεβαίνουμε όλοι μαζί, δεν βγαίνει κάτι.
Όταν ξαφνικά από το τίποτα σχεδόν αναδύονται ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες και συμπεριφορές, κάτι δεν πάει καλά.  Γιατί στρέφεται ο κόσμος προς αυτές? Είναι κυρίως λόγω αγνωσίας. Τι γίνεται? Επιστρέφουμε σε εποχές τρομακτικές, ενώ βρισκόμαστε ήδη σε εναν οικονομικό πόλεμο.
Σε λίγο τι? Θα καίμε βιβλία και θα κλείνουμε στόματα? Η λογοκρισία έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται. Περιμένουμε μια νέα νύχτα των κρυστάλλων? Ποιός θα είναι ο στόχος αυτή τη φορά?

Για να επιστρέψω στα προηγούμενα, έχω να σου πω ότι η διπλωματία είναι πολύ βρώμικο παιχνίδι. Δυστυχώς όλα φαίνονται να έχουν κάποιον κρυμμένο λόγο και συμφέρον πλέον. Όλοι είναι απεσταλμένοι κάποιων άλλων.(βέβαια μπορεί οι θεωρίες συνομωσίας να μην είναι τίποτα άλλο από μια κοσμική φάρσα). Είναι εύκολο να ελέγξεις μια μικρή χώρα.
Μου φαίνεται ότι έχει χαθεί η συνείδηση. Μου φαίνεται ότι απλά μας ξεζουμίζουν. Γιατί κοίτα, δεν χρησιμοποιούν τη τακτική του καρότου, αλλά του μαστιγίου. Δηλαδή,τον εξαναγκασμό και την απειλή.

Το ειρωνικό είναι ότι εσωτερικά φοβούνται. Το καταλαβαίνεις όταν οι δρόμοι γεμίζουν αστυνομικούς, ακόμη κ όταν δεν εμφανίζεται πολύς κόσμος (λόγω των σταθμών και δρόμων που φροντίζουν να κλείνουν) . Ας τους δώσουμε λοιπόν όντως τον λόγο.

Και δεν εννοώ να σπάμε ό,τι βρούμε. Οι βαλτοί και τα παιδάκια που δεν ξέρουν τι τους γίνεται δεν είναι παράδειγμα.

Να μιλήσω για την νομιμότητα των πραγμάτων? Είναι μεγάλη ιστορία, ο καθένας καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν γίνονται σωστά. Να πω για τα ψέματα? (βλ. όχι αλλα μέτρα κ.λπ)
Αναρωτιέμαι, πως τα ανέχονται όλοι αυτά.

Που είναι οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι? Που είναι οι μανάδες που ανησυχούν για τα παιδιά τους?
Και στο κάτω κάτω, γιατί να κάνουμε ό,τι μας πουν?( Το "δεν πληρώνω" έχει μια κάποια λογική. Τι θα συνεβαινε αν όντως όλοι δεν πληρώναμε?)


Και τα κόμματα. Τα γνωστά έστω. Για τη συγκυβέρνηση των μόνο στο όνομα σοσιαλιστών και των δήθεν αριστερών τι να πεις (αφήνω το υπέροχο μπλε ασχολιάστο) . Κι άλλη αριστερά στο κοινοβούλιο. Ο ένας φωνάζει, ο άλλος ξαφνικά την ευρωπαική ένωση και τα μάτια του. Για τη χρυσή αυγή κάτι έιπα(είναι που βλέπει και ο κόσμος ότι κάποιος φωνάζει εκεί μέσα και αντιδράει,και έτσι τους υποστηρίζει,δεν είναι παράλογο). Και τέλος για εκείνους που έπιασαν πάτο εν τέλη, έχω να πω ότι ο κομμουνισμός σαν πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει. Μένοντας ογδόντα χρόνια πίσω δεν προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα. Είναι και λίγο κρίμα, γιατί αν το έκαναν θα μάζευαν κόσμο, αλλά είναι κολλημένοι, από τα νεαρά της παρατάξεως, την αγαπημένη μας κνε .

Α,οι φοιτητικες παρατάξεις. Η νεολαία της χώρας! Για τους κνίτες είπαμε (βέβαια είναι οι πιο ξεκάθαροι από ολους τουλάχιστον) , οι άλλοι αριστεροί (δεν χρειάζεται να λέω σχήματα,είναι και αναλόγως τη σχολή και λοιπα και λοιπά) είναι συνήθως ενα σύνολο αταίριαστων "ιδεολογιών" (σε εισαγωγικά γιατί ελάχιστοι από αυτούς έχουν διαβάσει,ψάξει αρκετά για να ακολουθούν μια ακολουθία συγκεκριμένων απόψεων) που ναι μεν κάτι κάνουν και λένε,αλλά το γεγονός ότι είναι τόσο διαφορετικοί τους αποδυναμώνει. Πασπ και Δαπ? Εδώ δεν υπάρχει πολιτική άποψη, απλά βοήθεια. Θες σημειώσεις? Θες βοήθεια με τις δηλώσεις μαθημάτων και συγγραμάτων? Θες να γνωρίσεις τον γκόμενο/α που σου γυάλισε? Ελα σε μας. Μπόνους : πάρτυ και εκδρομές.

Οι τελευταίοι - ειδικά οι δαπίτες- είναι εκείνοι που περισσότερο περιμένουν τους πρωτοετείς για να τους βοηθήσουν να προσαρμοστουν (και να τους ψηφίσουν αργότερα  *γκουχ γκουχ*).

Και ιδού πως ξεκινάει το πράγμα. Μην το πάμε στις οικογένειες, θα μαζευτούν πολλά.

Πολιτικοποιούμαι δεν σημαίνει παίρνω το σφυροδρέπανο στο χέρι και περιμένω την επανάσταση (συγκεκριμένα για άλλες κομματικές γραμμές δεν βρίσκω καλό παράδειγμα,συγγνώμη), δηλαδή δεν σημαίνει απαραίτητα κομματικοποιούμαι.
Σημαίνει να μαθαίνω, να διαβάζω, να ψάχνω την αιτία των γεγονότων, διαμορφώνω άποψη, και ύστερα γνώμη, γιατι ξέρω δυο πράγματα παραπάνω.

Όσο για μετά, ναι, καποια στιγμή αναγκαστικά υποστηρίζεις κάποιον. Είναι σχεδόν αδύνατο να βρείς κάτι που να σε εκφράζει απόλυτα, οπότε πας εκεί που συμφωνείς τουλάχιστον με τα βασικά και σημαντικότερα θέματα.

Συζητάμε, υποχωρούμε σε λεπτομέρειες, και προ πάντων, συνεργαζόμαστε. Και όχι μόνο άμεσα πολιτικά. Γενικότερα. Διαδίδουμε γνώσεις, ειδήσεις.

Είναι εύκολο να αναδιατυπώνεις τη γνώμη ενός άλλου. Το δύσκολο είναι να την υποστηρίξεις με επιχειρήματα.

Ένας καλός δάσκαλος είναι η ιστορία. Δεν επαναλαμβάνεται ποτέ με τα ίδια δεδομένα, φέρνει όμως πολλά παραδείγματα παρόμοιων καταστάσεων. Βλέπεις και την έκβαση των πραγμάτων.
Συμπλήρωσε με λίγη πολιτική επιστήμη και κοινωνιολογία και κάτι γίνεται.

Και δεν μιλάω για ανάγνωση διατριβών, αλλά για βασικές γνώσεις. (παράδειγμα,τι είναι σοσιαλισμός,φιλελευθερισμός κ.λπ)

Α, και για όσους έχουν εκείνη τη κακή συνήθεια από το σχολείο, η ιστορία δεν μαθαίνεται, μελετάται.

Δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να αλλάξει κάτι είναι η σκέψη και γνώση. Δηλαδή αργότερα η αντίδραση. Γιατί όταν πλέον ξέρεις τι γίνεται,ξέρεις ότι έχεις δίκιο (ή ότι σε πνίγει το άδικο), αντιδράς. Είμαστε ακόμη άνθρωποι με κάποια υπολείμματα ελεύθερης βούλησης και σκέψης, προλαβαίνουμε.

Ελπίζω.







Υ.γ. το κείμενο δεν έχει ακριβώς συνοχή. έπρεπε όμως κάποια στιγμή να τα γράψω, θα έσκαγα.

Not being known doesn't stop the truth from being true.

-"Παίρνουμε τα δεδομένα. Τα γεγονότα είναι αντικειμενικά. Ακολουθούμε λογικούς συνειρμούς με βάση αυτά. Ψάχνουμε διεξόδους, μονοπάτια που μπορεί να ακολουθήσει μια πορεία. Ρωτάμε γιατί γίνεται κάτι. Βρίσκουμε τις αιτίες. Ενίοτε χρησιμοποιούμε και τη λίστα με τα υπέρ και τα κατά, αλλά μάλλον σε προσωπικό επίπεδο, όχι στη παρατήρηση."



- "Δεν υπάρχουν όμως πολλές αλήθειες? Δεν είναι όλα υποκειμενικά?"


-" Τα γεγονότα είναι γεγονότα. Αυτό που αλλάζει είναι πως τα βλέπει και ερμηνεύει ο καθένας μας.
Η αλήθεια είναι πάντα μία . "

Amor Vincit Omnia .

Σου έρχεται κατακέφαλα η κακία και σαστίζεις. Ή τρομάζεις?

Κάτι δεν πάει καλά. Ίσως να μην πήγαινε ποτέ. Κι αν είναι κάτι να τελειώσει, είναι δυνατόν να είναι αυτά τα τελευταία λόγια?

Όπως ο αυτόχειρας και το αποχαιρετιστήριο γράμμα. Γιατί να θες να κάνεις κακή εντύπωση ?

Χειροκροτήστε φίλοι μου. Η κωμωδία τελείωσε!

Μπορώ να πω σχεδόν με σιγουριά ότι βουλιάζω στο κρεββάτι. Ναι, είμαι σίγουρη ότι βουλιάζω. Απλά δεν ξέρω αν βουλιάζω και μέσα μου. 

Είναι που είναι και βαρύ το κεφάλι μου. Και ήδη έχει σκοτεινιάσει. Κλείνω τα πάντα και εύχομαι να ξεχάσουν την ύπαρξή μου. Ποιός ξέρει, μπορεί αυτή η ευχή να πραγματοποιηθεί εν τέλη .

Χάπι Μπέρθντει

Για τα γενέθλιά μου σας κερνάω από τη τεράστια τούρτα μου!

Ψέματα.

"Πώς είναι άραγε να λες σε κάποιον ότι τον αγαπάς αλλά ταυτόχρονα το μυαλό σου πρακτικά και μη να βρίσκει χώρο και χρόνο για εκείνο το άλλο πρόσωπο, που όσο και να το αρνιέσαι σου είναι απωθημένο ; "


















*Και αυτό με τα ψέματα. Νιώθω ότι πλέον με το κάθε ψέμα ή υπεκφυγή ακούω αυτομάτως την αλήθεια που προσπαθούν να κρύψουν.

Bad Company .

Απεχθάνομαι την αδιαφορία. Εκείνη που κρύβεται, αλλά αποκλύπτεται συνήθως σε μικρές φράσεις και λέξεις. Όταν βλέπεις πως ο άλλος ενδιαφέρεται μόνο όταν αποκομίζει κάτι άμεσα από ΄σενα.

Με έχουν πει ψυχρή. Αδιάφορη όμως δεν είμαι σε όσους έχω κοντά μου. Εκεί είναι η διαφορά. Αισθάνομαι προδωμένη κάθε φορά που γίνεται αυτό. Είναι σαν να μιλάς σε τοίχο. Σαν να μην φαίνονται ποτέ τα συναισθήματα σου. Ή μάλλον σαν να πιστεύουν ότι δεν έχεις.
Και είναι αυτοί που παρουσιάζονται ως οι καλοί της υπόθεσης. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά.

Falling in love and having a relationship are two different things.

Το πρότελευταίο βράδυ στην Αθήνα κατά τη σύντομη επίσκεψή μου, σε μια συνάντηση με κάποια που είχα να δω καιρό, μου έμεινε στο μυαλό ο λόγος για τον οποίο δεν επιδιώκει να κάνει σχέσεις :


"Kάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα κάθε φορα, δεν μπορώ."



Και δυστυχώς δεν μπορώ να διαφωνήσω.

The Show Must Go On.

Και πάλι στο νησί μετά από μια κηδεία, σχεδόν αποφασισμένη να επιζήσω .

Terra Incognita .

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Η προαναγγελια του θανάτου, ή η ανακοίνωσή του?..

Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου.

"Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντὸς να μην του πεις πως μ᾿ ἐγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθὼς κοιτας τὸν Ταύγετο, σημείωσε τὰ φαράγγια
ποὺ πέρασα. Και τις κορφὲς που πάτησα. Και τα άστρα
ποὺ είδα. Πες τους απὸ μένα, πες τους απὸ τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος! " *

Μερικές φορές μου λείπει η Αθήνα. Η χαοτική Αθήνα? μου λένε.

Αυτή. Με τον κόσμο της. Με τον φόβο της. Με τον θόρυβο που χάνεται στα στενά.  Με το γεμάτο μετρό της. Με τα λεωφορεία που αργούν. Με την αγένειά της. Με την ανακούφιση ότι όλα πήγαν καλά. Με τα βιαστικά βήματα. Με τη κίνηση.

Με τα υψώματα που βλέπεις τα φώτα της ακρόπολης το βράδυ. Με την Αρεοπαγίτου και τους μουσικούς της. Τους μικροπωλητές με τα κοσμήματα. Οι ξένοι που τσακώνονται. Ο τύπος με τα παιχνίδια. Τα φώτα μέσα στη βροχή.
Όσο μουντή και να λένε πως είναι, θυμάμαι όταν έβρεχε όλα ηταν πανέμορφα. Και οι άνθρωποι φαινόντουσαν αλλιώς. Σαν να αισθάνονταν πιο ασφαλής.

Γιατί ξέρεις τι έχει η Αθηνα? Κύρος. Μια ομορφιά παλιά.. κι ας είναι μισοκρυμμένη στην αγχωτική καθημερινότητά της.

Έβρισκες να πας μόνος σε ένα σωρό μέρη. Είχες την ησυχία σου όταν την ήθελες.

Και εκείνη η θέα από ψηλά..
Τι πιο όμορφο από τα φώτα της ?.









* Κώστας Ουράνης .

Βραβεύσεις.

Με αφορμή την ανάρτηση Βραβεία για την BellaDonna που μου έκανε τη τιμή να με αναφέρει, δεν θα συνεχίσω ακριβώς αυτή τη διαδικασία γιατί δεν ξέρω κατα πόσο θα ενοχλήσω ή θα μπορέσω να διαλέξω κάποιους, αλλά θα προσπαθήσω να γράψω επτά πράγματα για ΄μένα, γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον, και δύσκολο!


1. Δεν ξέρω ποτέ τι θέλω. Και όταν πιστεύω πως ξέρω, σκέφτομαι όλες τις πτυχές έτσι που μου δημιουργώ αμφιβολίες.

2. M'αρέσει να κινούμαι χαλαρά και μη αγχωμένα. Και να κοιμάμαι,αν και το τελευταίο δεν το καταφέρνω καλά.


3. Θεωρώ τρομερα αηδιαστικές τις κατσαρίδες και τις σαρανταποδαρούσες.


4. Έχω σκοπό κάποια στιγμή να ξαναρχίσω εντατικά μαθημάτα στο σαξόφωνο που δυστυχώς έχω παρατήσει τον τελευταίο καιρό.

5. Είμαι συνεχώς καχύποπτη, και πρώτα σκέφτομαι την άσχημη έκβαση των πραγμάτων, παρά την θετική.

6. Γελάω (εκνευριστικά πολύ) με πράγματα που άλλοι δεν βρίσκουν τόσο αστεία.


7. Μ'αρέσει να επισκέπτομαι καινούργια μέρη, φοβάμαι όμως τα ταξίδια.






Από το 5 και μετά μου έρχονται ένα σωρό πράγματα, αλλά σταματάω εδώ .

Καλή εβδομάδα!

Aφορμές έρευνας .

Tελευταία φορά που λες στην φυσιοθεραπεία σήμερα. Γυρνώντας καλά καθούμενη στη θέση στ παράθυρο του αστικού (για να ψήνομαι μήπως μαυρίσω οκτώβρη μήνα) σταματάμε σε μια στάση και μπαίνει ένας ψηλός, ξεροκαμμένος ναρκωμανής (ευγενικά), και τρεκλίζοντας προχωράει να βρει θέση.

Νομίζω είναι αυτονόητο το που κάθισε. Σε όλη τη διαδρομή που ήταν στο λεωφορείο έγερνε με τρομακτικό βάρος πάνω μου, και στις στροφές φυσικά γινόταν χειρότερο το πράγμα. Να μου πεις να κανα κάτι. Ναι, τον εσπρωχνα διακριτικά, γιατί δεν είχε άλλη κενή θέση, κ όρθια δεν μπορούσα να μείνω. Ωραία πράγματα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Είναι το ότι ακόμη και καθημερινά γίνονται πράγματα που δεν θες.

Και ξέχασα φυσικά να πω ότι εδώ εκτός από πολλούς τρελούς βλέπω και πολλούς σαν τον κύριο παραπάνω. Τι συμβαίνει πια?

Σκέφτηκα να αρχίσω μια έρευνα για τη περιοχή. Τι στο καλό, κάπως πρέπει να εξηγείται, όχι?

Our life is what our thoughts make it.

Απόγνωση σου λέει. Δεν έχει άδικο. Και εγώ αλλιώς τα φανταζόμουν. Σπουδές, διαμονή σε νησί ( θάλασσα...), γνώση, γνωριμίες με άτομα που (επιτέλους) μπορείς να μιλήσεις, δουλειά ενδεχομένως, αλλαγή.

Κι όμως, τόσο καιρό τώρα βλέπω πως δεν είναι έτσι. Τα άτομα που θεώρησα ότι είναι σωστά δεν ήταν. Οι σχέσεις μάλλον τυπικές. Το μέρος "κρύο".

Σαφώς υπάρχουν και τα ωραία της υπόθεσης, αλλά όταν δεν έχεις κάποιον κοντά να χαρεί πραγματικά μαζί σου, ή τουλάχιστον να μην ζηλέψει με αυτή τη κακία που έχουν μερικοί, τι να τα κάνεις?




Βρίσκω και αυτά τα καπάκια μπύρας συνέχεια στα σκαλιά μου και αρχίζω να ανησυχώ.

Έτσι με το καρτέρεμα μεγάλωσαν οι νύχτες ..

Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται το πρώτο μεγάλο βήμα - και εκείνοι που το υποτιμούν.

Υπαρχουν εκείνοι που φοβούνται, και εκείνοι που αντέχουν.
Είσαι εσύ που θέτεις ως προτεραιότητα το να επιζήσεις, είναι και ΄κεινος που ζει.

Κάποιοι περιμένουν, άλλοι βιάζονται.
Κάποιοι νομίζουν ότι ξέρουν τι θέλουν, κάποιοι δεν το παραδέχονται.

Και όταν προσποιείσαι ότι κοιμάσαι, πάντα ξέρεις πως σε ΄χουν καταλάβει.
Ή όταν ρωτάς κάτι κρυμμένα, είμαι ήδη δυο βήματα μπροστά και ξέρω.

Όταν κάνεις πως δεν ξέρεις, και πάντα έρχεται κάτι χειρότερα καινούργιο να σε εκπλήξει άσχημα.

Η στιγμή που ό,τι ήθελες να πεις δεν έχει πια νόημα. Εκείνη η σιωπή που σου κλείνει τ'αυτιά.
Η αίσθηση ότι κάτι το ΄χεις ξαναζήσει. Ότι ξέρεις εκείνον που είδες στον καθρέφτη από κάπου αλλού. Ότι ένα όνειρο ήταν κάποια προηγούμενη ζωή σου.

Η ψευδαισθηση ότι είσαι αρκετά δυνατός. Η παραίσθηση της αδυναμίας.

Η λέξη "πεσιμισμος" που αντικαθιστά τον ρεαλισμό όποτε κάτι δεν πάει κατ'ευχήν.
Η ελπίδα που πάντα είναι ΄κει αλλά ξεχνά να στο υπενθυμίζει.

Οι φορές που νιώθεις ότι η γνώση σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Και εκείνες που νιώθεις εντελώς ανόητος.

Το δέος μπροστά στη φύση. Το δέος για τον άνθρωπο.

Η αγάπη και το άγχος να μπορέσουμε να την εκφράσουμε. Το σεξ.
Οι λέξεις που βγαίνουν λάθος, αλλά ο άλλος τις καταλαβαίνει απόλυτα - κι ας μην το δείχνει .
Οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν σωστά, αλλά ερμηνεύτηκαν λάθος.

Τα πρωινά που είναι δύσκολο να σηκωθείς γιατί πιστεύεις ότι δεν έχει νόημα.
Οι μέρες που τα πάντα είναι όμορφα.

Τα μέρη που πάντα δεν θες να πας και ποτέ δεν θες να φύγεις.

Οι φοβίες σου. Η υπερβολή που θες να καταλάβουν οι άλλοι.
Η επαναστατική σου πλευρά. Η ρομαντική σου πλευρά.

Η παράλογη συμπεριφορά σου όταν αμύνεσαι.








- And so it goes .

Insanity is relative. It depends on who has who locked in what cage.

Η τρέλα είναι αποτέλεσμα της ταλαιπωρίας? Και αν ναι, τρελαινόμαστε όλοι κάποια στιγμή?

Είναι η τρέλα κολλητική?



Και εν τέλη, τους τρελούς τους λυπάσαι ή τους φοβάσαι?

Still ending, and beginning still.

Σε κάποια παιχνίδια, έχεις "ζωή", (που ενίοτε αποτελείται από τις κλασικές καρδιές) και πάντα όταν ξεφύγεις ή νικήσεις τον "εχθρό", σιγά σιγά ξαναγεμίζει.

Έτσι είναι και στην πραγματικότητα. Έχουμε μικρές, ευάλωτες σπίθες μέσα μας, που μετά από το απαραίτητο χρονικό διάστημα ζωντανεύουν ξανά. Ό,τι και να γίνει, κάποια στιγμή επανέρχεσαι, σου περνάει, έστω το μεγαλύτερο μέρος της απώλειας, αν όχι όλο.

Το θέμα είναι να έχεις την υπομονή που χρειάζεται. Είτε φταις εσύ, είτε κάτι άλλο, ο χρόνος σε γιατρεύει, είτε το κάνει με άσχημο τρόπο, είτε χωρίς καν να το καταλάβεις. Σίγουρα, κάποια "ήττα" μπορεί να αφήσει τα σημάδια της, αλλά την επόμενη φορά θα ξέρεις πως να το χειριστείς καλύτερα.

Η απώλεια λοιπόν, είναι πάντα παροδική, και αν σε αφήσει με σημάδια, έχεις ακόμη κι άλλη ζωή ή μέρος της να ζήσεις, καλύπτοντας ίσως εκείνη που επιβιώνει με δυσκολία λόγω των πραγμάτων..

Kι αν το θες με άλλη παρομοίωση, είμαστε σαν τις γάτες. Επτάψυχοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να πέσεις και να μην ξανασηκωθείς. *






*Εκτός αν όλες σου οι ζωές έχουν χάσει εκείνη τη σπίθα. Συμβαίνει.

Μονάδες Μέτρησης .

Η μοίρα στη γεωμετρία διαιρείται σε λεπτά.


Το ίδιο και η άλλη μοίρα, εκείνη που δεν ξέρουμε αν υπάρχει, ούτε καν περι τίνος πρόκειται.

Ας πούμε ότι είναι η έκβαση των πραγμάτων. Εκείνη που ακολουθεί μετά από μια αμήχανη σιωπή, μια απόφαση της στιγμής, ή μια σκέψη που μας τυραννάει καιρό.


Σχεδόν τα πάντα μπορούν να αλλάξουν σε μερικά λεπτά. Το θέμα είναι ότι στο μεγαλύτερο μέρος τους εμείς τα οδηγούμε εκεί που θα καταλήξουν .

And thereby hangs a tale.

Ο οδηγός του ταξί που με πήγαινε στο απομονωμένο κέντρο φυσιοθεραπείας ήταν σίγουρος.
"Δύο πράγματα δεν θέλει η ζωή," μου είπε. "Να την σκέφτεσαι και να τη αναλύεις, όπως και να θες κάτι που δεν μπορείς να έχεις."



Δεν μου φάνηκε παράλογο, το ότι καμιά φορά σκεφτόμαστε πιο πολύ απ' ό,τι θα έπρεπε είναι κοινό μυστικό. Στον γυρισμό, αφού βρήκα μια φαγωμένη στάση λεωφορείου, μια γυναίκα πίσω μου έστελνε κατάρες σε κάποια που της έκλεψε την αγάπη.

Μα αν η αγάπη εκείνη ήταν δική της, θα έφευγε τόσο εύκολα?
Το προσωπό της είχε το ύφος του τρελού, κι όμως για λίγο την κατάλαβα. Φαινόταν θυμωμένη και στενοχωρημένη ταυτόχρονα, και είχε χαθεί στο δίλλημα τι από τα δύο να εκφράσει. Η κατάρα ήταν η εκδίκηση στην ξένη γυναίκα. Αναρωτιέμαι ποια ήταν η αντίδρασή της σε εκείνον τον άντρα που την άφησε.
Υποθέτω ότι τον παρακάλεσε να έρθει πίσω. Ελπίζω να κράτησε μια κάποια αξιοπρέπεια, αλλά όταν μπλέκεται ο έρωτας με τον φόβο, μπορούμε να φανούμε πολύ κατώτεροι από αυτό που αξίζουμε.

Δυστυχώς.

 

Παράσημο Της Ανοιχτής Παλάμης

Mια γκαντεμιά τη νιώθω. Εγώ με το ξεχαρβαλωμένο πόδι, τώρα κάποιος κοντινός μου άνθρωπος στο νοσοκομείο.


Έτσι είναι αυτά. Νομίζεις ότι είσαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα, ενώ ακόμη δεν έχεις δει τίποτα. Αλήθεια. Όλα έρχονται ξαφνικά, καλά και άσχημα, άσχημα και καλά. Μερικά πράγματα δεν είναι στο χέρι μας. Μπορούμε απλά να επιλέξουμε πως θα αντιδράσουμε.

Για παράδειγμα εγώ περιμένω ένα τηλεφώνημα μετά από ένα χειρουργείο. Έχω μια ελπίδα πάντως. Πόσο χάλια μπορεί να πάνε τα πράγματα πια?


Και αν αυτή τη στιγμή γρουσουζεύω κάτι, μια διαδικτυακή μούντζα σύμπαν, είναι όλη δική σου.

I judge people by what they might be, — not are, nor will be.

Όταν δεν σε εκπλήσσει πλέον μια άσχημη συμπεριφορά, κάτι δεν πάει καλά.

Αυτό είναι που σκέφτομαι σήμερα. Όταν κάτι που άλλες φορές σε είχε πληγώσει  ή έστω επηρεάσει αμέσα ξαφνικά σου φαίνεται συνηθισμένο, κάτι πρέπει να γίνει.

Ίσως είναι που ΄χει συμβεί πολλές φορές. Ίσως φταίει το ότι κουράστηκες να ελπίζεις σε μια ειλικρινή αλλαγή.

Όσο και να μην νιώθεις οτιδήποτε αυτή τη στιγμή, πρέπει να σκεφτείς αν αξίζεις μια τέτοια αντιμετώπιση.


Είναι κρίμα που βγαίνουν έτσι τα πράγματα.

Μερικές φορές, κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να παρουσιαστούν ως εκείνοι που ξέρουν να συμπεριφέρονται, μέχρι κάποια στιγμή να δεις μια αλλαγή μέσα τους προς ακριβώς το αντίθετο.

Εκεί θέτεις τα όρια .

A solution, to be a solution, must share some of the problems characteristics.

Σήμερα το πρωϊ άκουσα μια συζήτηση από αυτές που υποτίθεται δεν πρέπει να ακούσεις, αλλά σε αφορούν άμεσα. Μια συζήτηση από εκείνες που όταν τις ακούσεις, μαθαίνεις τι σκέφτεται στα αλήθεια κάποιος για ΄σένα, και ποιά είναι η θέση σου ανάμεσα σε μια κλειστή ομάδα ανθρώπων.


Συνήθως μετά από τέτοια ακούσματα πληγώνεσαι, όπως έγινε και σήμερα. 
Μετά είναι δικό σου θέμα το πως θα αντιδράσεις. Μπορείς να κάνεις ότι δεν άκουσες τίποτα, μπορείς να κάνεις εμφανές ότι άκουσες τα πάντα. 

Επέλεξα να κάνω το δεύτερο, όχι πως θα μου αποφέρει κάτι, απλά για να μην θεωρείται ότι είμαι άσχετη με τα θέματά τους.

Όσο για το αποτέλεσμα της συζήτησης, ήταν για άλλη μια φορά ότι είμαι το πρόβλημα μιας υπόθεσης που έχει να κάνει με τους σημερινούς καιρούς, τις δυσκολίες, αλλά και μία σχέση που μάλλον είναι ετοιμόρροπη.

Και σκέφτομαι ότι μπορεί να ξεχάσω κάποια στιγμή αυτά που άκουσα, πρόβλημα για τους άλλους όμως δεν θα σταματήσω να είμαι.

Truth is the cry of all, but the game of the few.

Είχα καποτε μια θεωρία. Ίσως ακόμη την έχω. 

Ότι όλοι είμαστε υποκατάστατα απωθημένων του άλλου.

Ξαφνικά νιώθω και εγώ υποκατάστατο. Σε μεγάλο βαθμό. Νιώθω να ζαλίζομαι μόνο με τη σκέψη.
 Πώς να ξέρεις πώς ήταν ο άλλος "πριν" και τι έκανε?
Φαντάζεσαι όμως, με τις λίγες πληροφορίες που μπορεί να έχεις.

..Και όταν βλέπεις εκείνο το χαμένο βλέμμα ξέρεις ότι ακόμη είναι κάτι στο μυαλό του. Κάποια πράγματα δεν περνάνε εύκολα, σίγουρα.

Αλλά ως υποκατάστατο ή βολική λύση τι κάνεις?

Πώς θα μπορέσεις ποτέ να νιώσεις σιγουριά? Και όχι μόνο σιγουριά, αλλά να αισθανθείς ότι είσαι κάτι καινούργιο, πρωτότυπο και πολύτιμο στη ζωή του άλλου, κάποιος που όντως του προσφέρει κάτι επιτέλους.

Νιώθω χάλια. Ξέρω ότι θα περάσει. Αλλά η ιδέα δεν φεύγει από το μυαλό. Ίσως ό,τι εχει σκεφτεί και πει, προοριζόταν για αλλου..

Είναι άλλος εκείνος που ξέρεις όταν είστε μόνοι, και άλλος ο πραγματικός εαυτός του?


Και τι να κάνεις? Να γίνεις ο παρανοϊκός που φαντάζεται σενάρια?




Περιμένεις εκείνες τις αναλαμπές που ξέρεις ότι σου λέει αλήθεια, για ΄σένα? ...................

Mornin'

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η μόνη αντίδραση όταν δεν είμαι καλά είναι η κατηγορία ότι έχω θυμώσει.

Γιατί ποτέ κανείς δεν βλέπει ότι έχω στενοχωρηθεί?..

Καλημέρα! -κατά τα άλλα.. -

Shadowplay .

Θέλεις να δοθείς αλλά φοβάσαι να το κάνεις. Γιατί σε αυτό τον κόσμο εκμεταλλεύεσαι και σε εκμεταλλεύονται. Σίγουρα πράγματα. Το θέμα είναι ότι η μαζοχιστική αυτή τάση δεν έχει σταματήσει ανά τους αιώνες . 


Θέλουμε να πληγωνόμαστε? Είναι οι άλλοι τόσο μεγάλη απειλή στη χαρά μας ή εμείς τους υποπτευόμαστε για τα πάντα?




.....Και εκεί που πας να τους δικαιολογήσεις όντως σου κάνουν κακό.

Δελτίο Καιρού .

Είπαν ότι θα βρέξει. Πράγματι έχουν μαζευτεί σύννεφα και εγώ περιμένω.


Μου φαίνεται ότι ο χρόνος εδώ περνά πιο αργά. Χωρίς λόγο.
Μ'αρέσει η βαριά αίσθηση του παπλώματος στο κρεββάτι.Τη μέρα είναι καλοκαίρι,το βράδυ χειμώνας. Τυλίγεσαι και προσπαθείς να κοιμηθείς. Είναι ήσυχα. Κοιτάς από το παράθυρο της κουζίνας και βλέπεις τη λίμνη.

Στον ουρανό κάθε μεσημέρι ένα γεράκι κάνει κύκλους. Αναρωτιέμαι αν βρίσκει τίποτα ποτέ. Είναι επιβλητικό, σαν να γλιστράει στον αέρα.
Ένα γέρικο ζευγάρι κάθεται στον διπλανό κήπο. Κοιτάνε αόριστα γύρω τους, και φαίνονται ήρεμοι, ήσυχοι. 
Η ησυχία εδώ εμπνέει μια σιγουριά .

Ξένα Γνώριμα Μέρη .

Βρίσκομαι πλέον στο εξωτερικό - τυχαίνει να ΄χω συγγενείς - και χωρίς γύψο. Μου κάνει εντύπωση το πως δουλεύουν οι γιατροί εδώ. Σου δίνει σχεδόν μια σιγουριά, πράγμα που μάλλον χρειαζόμουν αυτές τις μέρες.

 Ετοιμάζομαι να βγω στον κήπο, και δεν ξέρω πλεόν αν ο ουρανός εδώ με εκείνον στην Ελλάδα είναι διαφορετικός. Παλιά το πίστευα, τώρα όμως νομίζω ότι πρέπει να ψάξω για τις ομοιότητες. Είναι περίεργο να παλεύουν δύο νοοτροπίες μέσα σου. Πώς να βρω την ισορροπία ?

Mια Υπενθύμιση

Σ'αγαπάω .

Writing is good, thinking is better. Cleverness is good, patience is better.

Όλο κάτι πάω να γράψω μα και μια κενή σελίδα θα μου έκανε. Βλέπω σκουπίδια στο πάτωμα. Δεν ξέρω αν προκάλεσα εγώ αυτό το χάος. Θα μου πεις , όλα θα ήταν αλλιως αν δεν κάναμε κάποια κίνηση ή άλλαζε κάτι τη τελευταία στιγμή.

Τα πράγματα όμως έχουν έτσι όπως είναι τώρα. Και με πληγώνει αυτό το "δεν μπορείς να κάνεις κάνεις κάτι για αυτό" .  Αλλά όντως έτσι είναι. Και είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις, ακόμη και στα πιο μικρά πράγματα. Από 'κει και πέρα υπάρχουν στιγμές που το θυμάσαι και άλλες που το ξεχνάς. Το πρωί μου φαίνεται δύσκολο να σηκωθώ γιατί το σκέφτομαι περισσότερο. Το μετά.


Κάτι καινούργιο στην ιδιοσυγκρασία μου είναι το ότι σκέφτομαι κάπως και τους άλλους. Όχι όλους. Εκείνους που αγαπώ.


Κάτι πιο καινούργιο είναι ότι νιώθω ότι όντως αγαπάω. Και δεν ξέρω κατά πόσο είναι αμοιβαίο, αλλά μόνο και μόνο η δική μου αγάπη με κάνει να θέλω να αγαπάω όλο και πιο πολύ. Φοβάμαι μόνο μήπως έτσι δεν δίνω, αλλά ζητάω και μεγαλύτερη δόση αγάπης.

Όλα έχουν τον λόγο τους. Και εμένα ένας με έκανε να νιώθω την αγάπη.

Eπιβεβαίωση Ατυχίας Νο. 1

Είμαι με γύψο. Στο πόδι. Για 3 εβδομάδες. Και δεν μπορώ να μείνω μόνη. Και νιώθω σκάτα. Να προσθέσω εδώ ότι είναι μάλλον μια πολύ αγαπημένη μου λέξη αυτή, και τη νιώθω με όλο μου το είναι τώρα.


Το καλύτερο ? Είμαι μόνη μου και έχω γίνει βάρος σε καποιους / κάποιον που αυτή τη στιγμή μόνο αυτό δεν χρειάζονταν. Νιώθω σκατά, σας το είπα αυτό?

Δεν ξέρω τι να κάνω. Σκατά.

Violin Concerto in D major,Op. 77 Allegro ma non troppo *

Τίτλοι τέλους πέφτουν περίλαμπρα, και ΄συ δεν φεύγεις. Περιμένεις την επόμενη παράσταση, το ίδιο έργο, η ίδια θέση, ίδια τιμή, ίδια κατάληξη.

Αποφέυγεις κάτι? Ναι. 
Το έργο ξαναξεκινά και είναι ωραία. Ηρεμία, αναμονή, έκπληξη, και ύστερα ανατροπή, αγωνία, αλλαγή. 

Και θέλω να σου πω ότι δεν ισχύει παντού η κάθαρση. Μερικές ιστορίες έχουν άδικο τέλος. Και βλέπεις μια από αυτές.






* O τίτλος αξίζει ένα άκουσμα..

Trapped dreams must die.

πρέπει κάπου να το πω.
 
Έκλαψα στην τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων. μην ρώτησεις, δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν κατέβηκαν οι πολλές μαίρυ πόππινς και νίκησαν τους εφιάλτες έκλαψα ακόμη πιο πολύ. 

Το καλό νίκησε το κακό, και ΄γω ήθελα να ήμουν παιδάκι.

Decisions are made by those who show up.

Ώρες ώρες με κατηγορώ για το ότι ενώ υπάρχουν τόσα πολλά προβλήματα αυτή τη στιγμή που μας αφορούν όλους (βλ. "κρίση" κ.λπ) εγώ εδώ ασχολούμαι με τα δικά μου, ασήμαντα θεμάτα, μεγαλοποιώντας τα όσο το νιώθω.
Ένώ λοιπόν έξω από το ηλεκτρονικό μου ξέσπασμα ασχολούμαι αρκετά - συζητώντας και μαθαίνοντας - με την όποια επικαιρότητα εντός και εκτός συνόρων, εδώ τίποτα.

Φρίττω με τις ειδήσεις, εδώ θα γράψω και πάλι κάτι αόριστο και προσωπικό. Πάλι αυτό κάνω. Για ΄μενα γράφω. Όχι για εμάς. Για ΄μένα .

Kάθε μου φράση είναι μια μικρή εξομολόγηση.

Δεν φαίνεται να το καταλαβαίνεις. Δεν φαίνεται να δίνεις σημασία. Κι εγώ δίνω τόση. Ακόμη και στα ασήμαντα πράγματα. Εσύ κρύβεσαι. Εγώ σε ψάχνω. Είσαι ποτε ειλικρινής ή άδικα παιδεύομαι ? ..

Σε βλέπω στο ποτήρι μου

Ζαλίζομαι. Νομίζω πως το ταξίδι πρέπει να τελειώσει εδώ. Πονάω.

Eίναι σαν να μην πιστεύει ο άλλος ότι μπορείς να στενοχωριέσαι.

Όχι σαν. Προφανώς έτσι είναι. Και αυτή τη στιγμή είμαι χάλια. Από τη μία γιατί χαιρόμουν σαν την ηλίθια, από την άλλη από μια συμπεριφορά που με μειώνει συνεχώς, κ από το γεγονός ότι η είκονα που έχει κάποιος για ΄μένα είναι εκείνης που δεν λυπάται, που δεν κλαίει.

Και γιατί ....
Δεν έχει σημασία. Δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ. Πονάω.
Λίγη προσοχή θέλω. Μια συμπεριφορά που δείχνει τρυφερότητα κάθε μέρα. Μια που κάνει εξαιρέσεις και φροντίζει να μου γίνεται εμφανές ότι όντως σημαίνω κάτι.

Είπα ότι δεν μπορώ άλλο? Το ποτήρι ξεχυλίζει από λεπτό σε λεπτό. Θέλω να εξαφανιστώ αυτή τη στιγμή. 

Γειά.

Τα γυαλιά μου ήταν θολά σε αυτόν τον αποχαιρετισμό. Δεν είδα κανένα πρόσωπο. Ένιωσα όμως μια συγκίνηση στον αέρα. Η στιγμή που εκτιμάς ότι κάποιος νοιάζεται .

Eίμαι σε μια διαρκή αγωνία .

Αγαπάω. Αλλά φτάνει το να αγαπάς? Έχω ανάγκη μια σιγουριά που δεν μου προσφέρεται. Είμαι σίγουρη για τα χειρότερα, αλλά όχι προετοιμασμένη κατάλληλα.

Η ψυχή μου πασχίζει να ξεφύγει από τον ρόλο του χαζού.
Μα τι να κάνω. Τι να κάνω? Τι να κάνω?


Τι να κάνω? ..

Mαύρο

Νιώθω σκατά ακόμη κ την ώρα που ξυπνάω. Το καλοκαίρι μου φέρνει πάντα θλίψη .

Tα πάθη του κόσμου .

Μόνο για ΄σενα θα ήθελα να μην αισθάνομαι την ανάγκη να είναι ο οποιοσδήποτε κοντά μου. Δεν θα μπορέσω ποτέ να δω τα πράγματα με θετική ματιά. Δεν θα μπορέσω ποτέ να δεθώ χωρίς γιατί. Δεν θα μπορέσω ποτέ να πιστέψω τους ανθρώπους.

Θα ήθελα να σταματήσω να αισθάνομαι κάτι για τον άλλο. Αλλά δεν μπορώ. Και δεν νομίζω ότι θα μπορέσω. 

Η καρδιά μου είναι σαν πέτρα. Όχι ψυχρή. Βαριά .

Aνησυχώ.

ανησυχώ. ανησυχώ. ανησυχώ. ανησυχώ. ανησυχώ. ανησυχώ

βοήθεια

Γίνεται να στεναχωριέσαι τόσο

που να μην μπορείς να κλάψεις ;

Σου είπα ποτέ ότι φοβάμαι ;

Παλιά όλα έιχαν μια παράλογη λογική. Και μια απογοήτευση ίσως.

Πλέον φοβάμαι μην απογοητευτώ ξανά. Είμαι σε ένα μέρος που δεν ξέρω, σε έναν δρόμο που δεν ξέρω που πάει, που θα καταλήξει (αν καταλήξει ; ) και ιδού, η φρίκη .

Γιατί όσο και να αφήσεις τον ρομαντισμό να σε ξεγελάσει, ξέρεις πως υπάρχει κ η αρνητική πλευρά, η εξέλιξη που πάντα φοβάσαι και φαντάζεσαι και πάντα παλεύεις να απωθήσεις. Κούραζομαι να παλέυω με αυτό.

Έλα που όμως όποτε λέω να τα παρατήσω σκέφτομαι την αρχή .

'O,τι είναι να γίνει θα γίνει.

Ή όχι? Μήπως πρέπει να κάνεις ο ίδιος τη τελεταία κίνηση? Έχω την αίσθηση ότι ο βασιλιάς ήδη χάθηκε, αλλα συνεχίζουμε να παριστάνουμε ότι παίζουμε ..

Perfect Strangers.

Oι χορδές της κιθάρας σου να τυλίγουν ερωτικά τον λαιμό σου με νότες .


Αλλά ακόμη αναρωτιέμαι ποιός είσαι.

Aποφεύγω να ακούω μουσική τον τελευταίο καιρό.

Με κάνει χειρότερα. Ακούω μόνο όταν περπατάω, μήπως και προχωρήσω .

'Hρθα ως εδώ

και νομίζω ότι μείναμε αρκετά. Ίσως είναι η ώρα να κατέβω από το τρένο. Να δω πίσω στο μέρος που συναντήθηκαν τα μονοπάτια μας και να το ξεχάσω.


Πότε σταματάς το ταξίδι ?

Eκείνη η στιγμή πριν ακουμπίσουν τα σώματα

και ξεχνάς ποιός είναι ο άλλος .


Νιώθω αδικημένη τον τελευταίο καιρό.  Είναι που παντού βρέχει και εδώ που είμαι έχει ήλιο. Τον βαρέθηκα.

Θέλω να φύγω. Νιώθω ότι η σκόνη που μαζεύει το σπίτι βαραίνει εμένα . Και νιώθω ότι κάποια στιγμή θα με θάψει. Τελείως σουρεαλιστικά. Ένα σύννεφο που θα σκεπάσει κάθε ίχνος μου. Τι θα έβρισκε κανείς αν με ξέθαβε ;  Μακάρι να μπορούσα να βάλω τις αναμνήσεις μου σε ένα κουτί. Ίσως μπορώ. Απλά θα είναι σε πολλά κομμάτια χαρτί. Μέχρι να διαλυθεί κ αυτό.

Αν κάποιος μας έβρισκε έτσι,το μόνο που θα ανακάλυπτε θα ήταν ένα βασίλειο της σιωπής. Όταν τα λόγια και η ταυτότητά μας θα έχουν χαθεί.


Και αν σε κάποια άλλη ζωή ξεθάβαμε τον ίδιο μας τον εαυτό ; ...


Θα μπορούσαμε να θυμηθούμε ; .

There's a time for daring and there's a time for caution, and a wise man understands which is called for.

"Φεύγεις γιατί αγαπάς." μου είπες, και δεν τόλμησα ούτε να σε κοιτάξω.


..Και τώρα δεν ξέρω. Καλούν οι καιροί να φύγω να προλάβω? Ή να μείνω μήπως κάποια στιγμή δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ?

'Eπρεπε να είχα φύγει .

Τότε που το φοβόμουν. Ακόμα το φοβάμαι, αλλά δεν νιώθω να ταιριάζω εδώ. Έπρεπε να είχα κάνει το πρώτο βήμα. Να φύγω, να ξεχάσω την γλώσσα στην οποία εκφράζομαι, να δυναμώσει περισσότερο η καρδιά μου απέναντι στον φόβο. να ξεχάσω τι άφησα πίσω - κάποια στιγμή - και να φύγω εκ νέου, μέχρι που θα γυρίσω ξένη σε έναν παλιά οικείο τόπο.


Χωρίς συναισθήματα, απλά μια νοσταλγία που την αντέχεις. Όχι μόνο για τα μέρη, αλλά και τους ανθρώπους σε αυτά. Να μην ψάχνω που είναι το σπίτι μου πια. Απλά να μην το χρειάζομαι.

Κι όμως, τα σωθικά μου δεν άντεξαν την αλλάγη και έμεινα. Λίγο διαφορετικά, αλλά έμεινα. Και πονάω γιατί μπορώ ακόμη να εκφραστώ. Γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να φύγω. Πάντα θα ΄μαι ένα βήμα πίσω. Από δειλία, από εξάρτηση, ποιός ξέρει.

Μία δικαιολογία για να μείνω ήταν ότι θα μπορούσα να μιλάω τη γλώσσα μου. 
Μου φαίνεται ακόμη πιο βασανιστικό να βρίσκεις τόσες λέξεις να περιγράψεις το πώς πονάς. Το κάνει πιο περίπλοκο. Ριζώνει μέσα σου .

Aπό πότε λογοκρίνεται η σκέψη ;

ε ;

Failing In Love With You .

Kι όμως. Κάτι κάνω λάθος. Είναι που καθόμουν και κοιτούσα τη θάλασσα. Ένα ήσυχο μέρος σε ένα αντίστοιχα άσχημο τόπο για 'μένα. Έβλεπα τις βάρκες που γυρνούσαν στο λιμάνι .

Θυμήθηκα πως κάποτε αναρωτιόμουν αν κ εγώ έχω λιμάνι. Ή αν ταξιδεύω. Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να θυμηθώ την απάντηση που έιχα δώσει στον εαυτό μου. Ούτε μπορώ να τη σκεφτώ τώρα.

Ύστερα βράδυασε και το φως του φάρου συνόδευε τον ήχο μιας μισοσκισμένης σημαίας που την έγδερνε ο αέρας. Σκέφτηκα ότι θα βρέξει.  
Ένα περίεργο πράγμα όμως. Αισθανόμουν ήσυχη που δεν ήσουν εσύ μαζί μου.

...Γιατί δεν μπορείς να δεις πόσο όμορφο είναι το φως που καθρεφτίζεται στα κύματα. Ούτε πως ο αέρας σφινώνει στα παλιά τοίχη και σε κρύβει. Όπως δεν ξέρω αν σε συγκινεί το βουητό της θάλασσας όσο εμένα.

Το κακό είναι ότι δεν ξέρω τι θεωρείς εσύ όμορφο. Αν σ'αρέσει κάτι γύρω σου.
Ή μάλλον όχι. Το κακό είναι ότι δεν ξέρω αν μπορείς να βρεις την ομορφιά γύρω σου.

Και με τρομάζει, γιατί δεν βρίσκω τον κόσμο αρκετά όμορφο για να τον αντέξω .

Τι νόημα έχει

να προσπαθείς να εξηγήσεις μα να μην ξέρεις ούτε εσύ τι εννοείς?

Θα ήθελα να είχα όλο τον χρόνο να καταλάβω, κι όμως ο καιρός περνάει, και μου φαίνεται οτι περνάει άσκοπα, πρέπει κάτι να κάνω να προλάβω εκείνο που φοβάμαι. Φεύγουμε όταν είμαστε μπερδεμένοι.

Και όταν είναι να ξαναγυρίσουμε, δεν θυμόμαστε πως ήταν..

Δημιουργήθηκε καινούργιο μπλογκ!

Στο οποίο δεν είμαι μόνη. Ελπίζω να του ρίξετε μια ματιά !

Μαλακίες, Πάτερ


Καλό βράδυ!

Ατέρμονη μάχη το να επιζείς .

Σύντομα . (Καλημέρα!)

Σχετικά. Δεν μπορώ να πω πως κοιμήθηκα αρκετά. Αποφάσισα όμως να μην μιζεριάσω. Έτσι λέω δηλαδή.





Αυτά τα πολλά.


Υ.Γ : ..σκέφτομαι αρκετό καιρό τώρα να δημιουργήσω καινούργιο ιστολόγιο, λιγότερο αόριστο και πιο προσωπικό. Μου φαίνεται ηλίθιο αλλά δεν μπορώ να το αγνοήσω ως ιδέα..

( ? )

Swing 41 .

Mε πιάνει αυτό το καλοκαιρίνο,το ρομαντικό. Ψεύτικο ίσως, σε ό,τι εικόνα και αν μας δωθεί, ελκυστικό και -ναι ναι- ρομαντικό όντως όμως.


..Είναι που περιμένω και εκείνο το φεγγάρι να γεμίσει. Μήπως πάμε και το δούμε. Και όχι, δεν θα είναι όμορφα επειδή θα κοιτάμε ένα κομμάτι πέτρα που δεν έχει καν το δικό της φως, αλλά επειδή θα είμαστε μαζί και δεν θα λέμε τίποτα.


Μου 'χει λέιψει αυτό. Να είσαι με τον άλλο και να μην μιλάτε. Απλά να μην χρειάζεται. Όχι επειδή τα 'χεις πει όλα, απλά γιατί κοιτάζετε τα ίδια πράγματα και ξέρετε.


Θέλω ησυχία.






(Νομίζω πως μόνο η τελευταία φράση έχει νόημα σε όλη την ανάρτηση. )

'Aκουσα εκείνη την αφιέρωση

...στο ραδιόφωνο. Ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας να τραγουδά για τον έρωτα. Και αναρωτήθηκα για μια στιγμή. Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να μου κρύβεται ;


Κάποτε μου αρκούσε να μιλάω και να κρύβομαι και η ίδια στις λέξεις, που ήταν πάντα όσο το δυνατό αόριστες. Τώρα η ψυχή μου έχει ανάγκη κάτι καθαρό και συγκεκριμένο.

Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω που δεν προσέξαμε ποτέ ; Ή δεν μας έδωσαν το έναυσμα να κοιτάξουμε προς το μέρος τους ;


Είναι που έχω αρχίσει μια νέα ζωή κι ακόμη αναρωτιέμαι για τη προηγούμενη........

Tι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Ένα κερί για αυτούς που είναι καλά. - Και για αυτούς που δεν είναι.


Ένα για εκείνους που ζουν. - Και ένα για εκείνους που έχουν πεθάνει.


Ένα κερί για εκείνους που αγαπώ. - Και για εκείνους που με αγαπούνε .




Χωρίς καμιά θρησκευτική ανάμειξη. Απλά μια φλόγα που περικλύει όλους εκείνους που έζησα και με έζησαν, που ήρθαν και έφυγαν, που θα έρθουν και θα μείνουν, που ήρθαν και έμειναν - . Για εκείνους που θυμάμαι τα πρόσωπά τους, τη φωνή τους, τα μάτια τους, τα γράμματά τους, τα χέρια τους.


Εκεί, να καίει. Μέχρι να έρθει αυτός ή αυτή που τα μαζεύει άχαρα, χωρίς καν να τα αφήσει να λάμψουν στο έπακρο. Όπως κάνουμε εμείς με τις ευκαιρίες που μας δίνονται, τις στιγμές που ζούμε.


Πάντα βιαζόμαστε να σβήσουμε το φως .

Fool .

Όταν δεν εχεις όρεξη να πεις δύο λέξεις που θα φέρουν μια κάποια ισορροπία .


Και όταν ένα από τα πιο κοντινά σου πρόσωπα στέκεται δίπλα σου, και σου φαίνεται τόσο ξένος ..Περνάει βέβαια αυτό. Όταν αγαπάς κάποια στιγμή ηρεμείς. Βλέπεις τη ρομαντική πλευρά των πραγμάτων. Και ότι χρειάζεσαι τον άλλο. Μια εκνευριστική αναγκαιότητα όταν σε απογοητεύουν. Όχι πως δεν έχεις απογοητεύσει και εσύ. Απλά πιστεύεις πως ο άλλος κάνει χειρότερα.


Το κακό είναι πως δεν ξέρουμε τι ακριβώς πληγώνει τον άλλο. Όπως εκείνος δεν ξέρει τι αγγίζει και τσακίζει εμάς . Ένα διαρκές σκαμπανέβασμα της διάθεσης, ένας παιχνίδι εξουσίας πάνω στον άλλο, κτητικότητας, ικανοποίησης, κέρδους.


Ίσως δεν ξέρουμε να υποχωρούμε την κατάλληλη στιγμή. Είμαστε εγωιστές, αλλά για κάποιο λόγο ειναι αυτό που μας κρατάει να μην γίνουμε ένα τίποτα στις υπηρεσίες και τα θέλω του άλλου.




Πότε καταλαβαίνεις ότι είναι αμοιβάιο το συναίσθημα ;
Σε όλες τις σχέσεις. Ιδιαίτερα όταν έχεις ανάγκη τον άλλο.

Εκείνος όμως σε έχει όσο εσύ ;


Φοβάμαι το μυαλό. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτεται κανείς. Μου φαίνεται ότι ό,τι λέω μετατρέπεται σε ζιζάνιο που φυτρώνει ως ιδέα υποσυνείδητα στον άλλο.

Νομίζω ότι αν αμφιβάλλω εγώ και το δείξω, θα αρχίσεις να αμφιβάλλεις και εσύ .

Till morning fair

Mια σταγόνα νερό που έπεσε πάνω στο χέρι μου και μια κοιμισμένη φωνή να μου μιλάει σχεδόν αδιάφορα. Αυτή ήταν η καλημέρα που μου είπαν σήμερα.


Αλήθεια, γιατί δεν λέει κανείς "καλημέρα" πια?

Νεύρα. Και τα νέυρα έχουν ως συνέπεια τον εκνευρισμό των άλλων. Και τον δικό σου. Φαύλος κύκλος, μέχρι να υποχωρήσεις . Συγκρατούμαι να μην σαρκάσω, αλλά μερικές φορές απλά η πρόκληση είναι πιο μεγάλη απ' ό,τι αντέχει η συνείδηση μου. Θεωρώ τον σαρκασμό μορφή άμυνας αλλά και επίθεσης ταυτόχρονα. Εσύ απλά το λες κακία. Εγώ γρήγορη σκέψη. Μια έξυπνη κακία, αν θες.




Υ.Γ : εγώ καλημέρα λέω όλη τη μέρα. όταν έχει φως .

A House Is Not A Home .

Σπίτι δεν είναι μόνο τα γνώριμα σου μέρη. Είναι κυρίως οι γνώριμοι σε 'σένα άνθρωποι, εκείνοι που σε αγαπούν και σε προστατεύουν, έστω και αν κάποιες φορές δεν το δείχνουν σωστά. Είναι εκείνοι που όταν τους βλέπεις και φεύγουν για καιρό μετά, δεν σου λέιπουν ως άτομα, αλλά ως συναίσθημα.


..Εκείνη η αίσθηση ότι είσαι ασφαλής .

I have a dream -

Mερικές φορές πιστεύω σε ένα καλύτερο κόσμο. - (Ψέμα) - . Πιστέυω σε ένα καλύτερο κόσμο.

Είχα πάντα αυξημένη την αίσθηση του δικαίου, του σωστού, του λογικού, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι ήμουν πάντα δίκαιη ή λογική σε αυτά που έκανα . Κι όμως, πιστεύω πως υπάρχει η κοινή λογική, υπάρχει η δυνατότητα κάποια στιγμή να σταματήσουμε (και μιλάω με την εδώ εικόνα) να χωριζόμαστε σε χρώματα,ιδεολογίες στα πράγματα που έχουν σημασία.


Πιστεύω πως ο καθένας ξέρει που έχει το λάθος, ή την υπερβολή. Μένει να το παραδεχτούμε.

Δεν έχει σχέση με την ιδιαίτερη άποψη του καθενός, κάποιες φορές τα πράγματα έχουν κοινούς παράγοντες.


Πιστεύω ότι υπάρχουν κοινά σημεία. Και πιστεύω ότι μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Όχι να αλλάξουμε τα πιστεύω μας. Αλλά να αφήσουμε στην άκρη το κόλλημα/συμφέρον/ψέμα μας.


Σε μερικές καταστάσεις έστω ξέρουμε αλλά δεν παραδεχόμαστε. Φυσικά ο καθένας είναι ξεχωριστή οντότητα, αλλά ο καθένας μας έχει και συνείδηση.


Και όσο ξέρουμε τι σημαίνει η λέξη, ξέρουμε και πολύ καλά τι κάνουμε και τι όχι .

Midnight Sun .

O ήχος μετάλλου που τσακίζεται να συνοδέυει όλα σου τα πρωινά. Και να σ'αρεσει .
Γιατί έχει κάτι το μεθυστικό.

Ανοίγεις τα παράθυρα για λίγο φως, φοβάσαι όμως μην σε δουν. Γιατί το μέσα διαφέρει πολύ από το έξω . Πολύ .

Αφού ετοιμαστείς κατάλληλα μπορείς να ανοίξεις τη πόρτα. Και να βγεις έξω . Όσο μπορείς .

Eίναι σαν να σχεδιάστηκα να βασανίζομαι.

Μερικές φορές. Δεν μπορώ να γίνω υπερβολική, αλλά όντως πάντα κάτι συμβαίνει. Και δεν χρειάζεται να είναι το γεγονός που θα σημαδέψει τη ζωή σου, αλλά απλά η πραγματικότητα του ότι όλα γύρω σου σαπίζουν .

Έτσι το νιώθω τώρα, και μάλλον γιατί για μία από τις ελάχιστες φορές είπα ότι όλα είναι εντάξει.
Δεν είναι όμως .
Και σε ποιόν να το πω? Σε 'σενα που μου υπενθυμίζεις ότι είμαι σε ένα νέο μέρος μόνη μου, σε 'σενα που δεν σε νοιάζει , ή σε κάποιον που μπορεί να τον ανησυχήσω?


Καλύτερα έτσι. Να μην απασχολώ κανέναν. - ψέμα -

Run Lola Run

Όλα βαίνουν καλώς. Ίσως δηλαδή. Βγήκα και αποφασιστικά από το σπίτι σήμερα. Είναι που εδώ βραδυάζει αργότερα και ο ήλιος - όπως και να το κάνεις - , σου φέρνει ένα μικρό χαμόγελο .


Αυτές τις μέρες δεν έκανα τίποτα. Τρέχω να προλάβω αυτά που χάνω. Όλα είναι μπροστά μας ακόμη . Γιατί τίποτα δεν χάνεται αν δεν προσπαθήσεις αρκετά να φύγει .
Πάντα κάτι θα μένει . *κλισέ ξανά* .




Υ.Γ : είναι μέρες που αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς να αποδεχτεί -χωρίς κουβέντα- το ποιός είσαι .

Blue Is The Color .

Μου αρέσει το μπλέ. Πάντα μ'αρεσε. Και θυμήθηκα και άρχισα να κλαίω .

Δεν ξέρω γιατί. Δεν νιώθω το γιατί. Μόνο παράπονο.






-Και βγάζω εκείνο το μπλε (της θάλασσας) σημειωματάριο από το συρτάρι, κι όμως ακόμη δεν μπορώ να γράψω. Φοβάμαι ότι θα χαλάσω το μόνο ξεκάθαρο πράγμα που έχω από 'σένα.

Oh! the good times when we were so unhappy.

- Πώς να κρυφτείς από το παρελθόν ;
  Και αν υποθέσουμε ότι τα καταφέρνεις ..






- Πώς θα κρυφτείς από το παρελθόν του άλλου ;

Kαι έτσι προχθές το βράδυ

Είχα ξαφνικά μια από τις αναλαμπές μου. Όταν είχα πρωτοξεκινήσει να γράφω εδώ, είχα θέσει το αιώνιο ερώτημα "Τελικά τι αξίζει? Το ταξίδι ή ο προορισμός? " (ή κάπως έτσι τέλος πάντων), και δεν μπόρεσα να απαντήσω. Κι όμως, κατέληξα στο ότι όπως στα πάντα δεν υπάρχει το άσπρο ή το μαύρο, το καλό ή το κακό, έτσι δεν γίνεται να πεις ξεκάθαρα τι από τα δύο αξίζει. Γιατί αξίζουν και τα δύο.

Ο δρόμος, το ταξίδι, σου μαθαίνει, σε αλλάζει, ενώ ο προορισμός, όταν πλέον τα 'χεις καταφέρει (είτε τελικα το θες είτε όχι), σε γεμίζει, σε αφήνει να βγάλεις τα συμπεράσματά σου και να ξεκουραστείς για το επόμενο δρομολόγιο..

Forever On My Mind .

Eίναι η ξαφνική έμπνευση που σου έρχεται όταν ακούς ένα τραγούδι μιας άλλης εποχής. Η έμπνευση για ζωή και έρωτα, εκείνη που σε ωθεί να βγεις σφυρίζοντας στους δρόμους ξεχνώντας τους φόβους και τις αμφιβολίες σου.

Όταν το πιο όμορφο πράγμα που μπορείς να σκεφτείς είναι ο έναστρος ουρανός το καλοκαίρι. Πυροτεχνήματα και μια αίσθηση χαρούμενης αγαλλίασης στον αέρα, παρέα με ανθρώπους που ξέρεις ότι νιώθουν το ίδιο με 'σενα . Γέλια και χαμόγελα. Και έρωτας. Μεθυστικός ρομαντισμός να χρωματίζει τα πάντα πιο έντονα με μια ματαιοδοξία που μόνο οι ονειροπόλοι έχουν .

Kαι όταν τελειώνει η μουσική βρίσκεσαι και πάλι στο άχρωμο δωμάτιο, κοιτάζοντας εκείνο το γνώριμο πρόσωπο -που ποιός ξέρει σε τι κόσμους ταξιδεύει - νιώθοντας πιο μόνος, βάζοντας το κομμάτι στην επανάληψη, ξανά και ξανά, μήπως τελικά όντως βρεθείς σε εκείνη την απόκοσμη και μακρινή γιορτή , χαιδεύοντας το χορτάρι , με άδειο το μυαλό , εσύ και τα αστέρια, με κάποιες νότες να βγαίνουν από ένα πιάνο .

'Oταν ήμασταν έξω

..και τα αντίο είχαν ένα κενό .


Προσπαθώ να καταλάβω τι δεν πέτυχε. Οι προυποθέσεις ήταν σωστές και αρκετές. Κι όμως, το κενό έγινε παράπονο, που με τη σειρά του έγινε παραίτηση. Βλέπω εκείνες τις μικρές φράσεις που ανοίγουν τη ψυχή σου στα δύο, γιατί σου ζωντανεύουν εικόνες που έιχες ξεχάσει.


Πώς μπόρεσα να ξεχάσω ; Kάποτε το ευχόμουν, τώρα μου φαίνεται σαν να λείπει ένα κομμάτι του παλιού μου εαυτού. Που σημαίνει ότι το ξεπέρασα. Και δεν θα το ξαναζήσω. Εμπειρίες, θα μου πεις. Είναι κρίμα - και κλισέ - που δεν μπορώ να τις αλλάξω .


Και αν τις άλλαζα, θα ήμουν εδώ που είμαι ; Θα είχα αλλάξει  ;


Μου προκαλεί δέος το πόσα μονοπάτια μπορούμε να ακολουθήσουμε.



...'Oπως με φοβίζει η άλλη όψη του νομίσματος, ότι ένα έιναι το μονοπάτι, ένας και ο προορισμός .

Insanity is relative. It depends on who has who locked in what cage.

Στη πόλη που ζω κατοικούν τρελοί. Κάθονται σε αυτό το ξεχασμένο πάρκο σε αναπαυτικές πολυθρόνες, σε απλές ξύλινες καρέκλες, σε χαρτόνια. Κάθονται όλοι μαζί και μιλούν σοβαρά. Τα πρόσωπά τους ζαρώνουν από τη σκέψη. Άλλες φορές δεν μιλούν καθόλου. Κοιτάζονται . Κι όμως, πάλι, μεσ'την ησυχία συνειδητοποιείς ότι καταλαβαίνονται. Μια βουβή παρηγοριά και επικοινωνία.


Τους ζηλεύω όταν δεν τους φοβάμαι. Κάθονται, αψηφώντας το κρύο, τη βροχή, τα βλέμματα των περαστικών και άφηνονται, στον κοινό δικό τους κόσμο, στις καρέκλες, τις πολυθρόνες και τα χαρτόνια τους, σε έναν κύκλο μυστήριο και συνωμοτικό. Μια παρέα που τους ευχαριστεί και τους ηρεμεί μέχρι να πάνε σπίτι. Αν έχουν πουθενά να μείνουν.


....Και όταν βλέπω τις καρέκλες άδειες, ανησυχώ .

'Oταν ο άλλος ξέρει τις σκέψεις σου

- μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός σου.





..Ξέρει όχι το που πονάς, αλλά το πως .

If it keeps on rainin ' .

Ξυπνάω με τη περίεργη αίσθηση ότι ο αέρας που χτυπάει με ορμή τα παράθυρα και την πόρτα δεν θα σταματησει. Η μέρα είναι σκοτεινή λόγω καιρικών συνθηκών, αλλά νιώθω και εγώ έτσι για κάποιον λόγο. Κι όμως, είσαι δίπλα μου, και δεν ξερω αν νιώθεις και 'συ ότι κάτι κοντοζυγώνει .

Με ρωτάς γιατί να είναι κάποιος ρεαλιστής. Μου κάνει εντύπωση που δεν είσαι. Πώς ανέχομαι τόση αισιοδοξία?

Xωρίς τίτλο. 'Η συμπέρασμα.

Βρέχει. Παλιά δεν φοβόμουν τις βροντές και το ξαφνικό απόκοσμο φως των κεραυνών. Κι όμως, τώρα που σε έχω φοβάμαι. Θέλω να σε έχω να κοιμάσαι δίπλα μου.
Μήπως αφού ξεχάσουμε για λίγο τη μοναξιά έχοντας δίπλα μας κάποιον που θεωρούμε ξεχωριστό καταλήγουμε εν τέλη περισσότερο μόνοι ;

Nature's great masterpiece, an elephant, The only harmless great thing.

Ξύπνησα απότομα - είχα δει εκείνον τον εφιάλτη - και κοίταξα εκείνον τον χάρτινο ελέφαντα στο κομοδίνο μου . Με κοιτούσε επικριτικά, αλλά συνέχισα να τον κοιτάζω. Και αναρωτιέμαι γιατί είναι εκεί. Αλλά που αλλού να είναι ; Σου εμπνέει μια εμπιστοσύνη η δημιουργία κάποιου πράγματος με σκοπό να δωθεί σε εσένα. Μια προσπάθεια ίσως . Ποιός θέλει άλλωστε να πετάξει έναν ελέφαντα ;

Aντιμετωπίζεις τους φόβους σου όταν

εκείνοι βρίσκονται ήδη νικημένοι μπροστά σου?

..κι όμως συνεχίζουν να νικούν.

'Oλα είναι μια συνεχής αναμονή .

Κι όμως, δεν ξέρουμε τι ακριβώς περιμένουμε . Ή το ξέρουμε και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. 'Η να το πιστέψουμε.
Εσένα περιμένω .
Και άλλα τόσα που δεν ήρθαν ποτέ.
Αν και τώρα εσύ μου αρκείς. Θέλω να πιστεύω.
Μάλλον.

'Oλα είναι όπως πριν .

Με κάποιες μικρές απώλειες. Και με κάποια καινούργια αίσθηση του καλού.





Απόψε έχω ανάγκη να γράψω το οτιδήποτε. Σκέφτομαι πόσα πολλά άλλαξαν και πόσα παραμένουν ίδια. Πάντα υπάρχουν οι ίδιοι κανόνες, αλλά διαφορετική τακτική. Ο προορισμός μπορεί να παραμένει ο ίδιος, αλλά το ταξίδι έχει αλλάξει. Και πάντα θα αλλάζει, είτε υπό τη δική μας διαταγή, ή λόγω παραγόντων που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Θα μ'αρεσε να μπορούσα να πω ότι η διαδρομή που κάνω τώρα είναι και εκείνη που θέλω, αλλά φοβάμαι μόνο και μόνο να το σκεφτώ. Πώς μπορείς να ξέρεις αν δεν γνωρίζεις που πας?

Και είσαι και 'συ, που με κάνεις και αναρωτιέμαι περισσότερο αν έχει σημασία, πιάνοντας τον εαυτό μου -έστω και για μια στιγμή- να ζει το παρόν χωρίς να σκέφτεται το πριν και το μετά. Είναι γοητευτικό και τρομακτικό ταυτόχρονα, μιας και ο έλεγχος ξαφνικά μου ξεφεύγει .



Υ.Γ : Δεν σκέφτομαι πλέον το τι σου λέω. Απλά μου βγαίνει .

Mόνο ένα πράγμα μπορούσα να σκεφτώ τότε

...δεν άξιζα την προσπάθεια?



Και μετά πέρασε ο καιρός και δεν άξιζε να προσπαθώ ούτε εγώ  .

Thought must be divided against itself before it can come to any knowledge of itself.

Έχω την περίεργη άισθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί. Όχι κυριολεκτικά, αλλά σαν να ακολουθεί την σκέψη μου. Σαν ένα νήμα που (ίσως) πρέπει να κοπεί, αλλά οι ίνες είναι δεμένες με τον πιο ισχυρό δεσμό. Η πρωτοχρονιά δεν μου έκανε καμία εντύπωση.Μου έδωσε μόνο την ανάγκη να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα που δεν θέλω να γίνουν ξεκάθαρα, γιατί θα τα χάσω τελείως.


...Και πάλι βλέπω περίεργα όνειρα.