A mere pause from thinking

Είμαι έξω με σχεδόν άγνωστη, αλλά καλή παρέα. Είναι μάλλον πρωί. Το κρασί έχει δώσει τη γλυκιά του ζαλάδα και αρκετή δόση αυτοπεποίθεσης για να πάρω εκείνο το τηλέφωνο που φοβόμουν ότι παραήταν πολλά υποσχόμενο. Και όταν οι φόβοι μου αποδεικνύονται λανθασμένοι, ο φίλος της φίλης μου γυρνάει και μου λέει ό,τι πιο απλό αλλά τόσο αληθινά βάναυσο :

-"Ξέρεις, το πρόβλημα με τον 'έτσι' σου, είναι ότι δεν σε διεκδικεί."

Νομίζω πως για λίγο απλά χάνομαι. Δεν ήταν υπερβολή. Δεν ήταν φιλοσοφία. Ήταν αλήθεια. 
Με ένα από τα δυσκολότερα χαμόγελα που έχω δώσει πιάνω το ποτήρι και γεύομαι το κρασι, το οινοπνευμα, την ουσία που έχω εναποθέσει την ελπίδα ότι φέρνει τη λήθη. Κι όμως δεν φτάνει. Η επιρροή του κρατάει λίγο, η σκέψη πολύ, το βράδυ λιγότερο από όσο θα ήθελα. Ξημερώνει. Το φως πάνω από τα σύννεφα είναι ενοχλητικό.

Valley of the kings.

Κοιτάω τα σύννεφα που αντικατοπτρίζονται στην οθόνη του λάπτοπ μου, και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Μόνο μέρη με ήλιο να περνάνε από τα μάτια της φαντασίας και μνήμης μου. Δεν θυμάμαι να τα έχω επισκεφτεί, αλλά ούτε να τα έχω δημιουργήσει. Φαίνονται όλα τόσο γαλήνια ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι.
Όχι πως ξέρω τι είναι πραγματικό πια και τι όχι. Μου φαίνεται πως τον χειμώνα οι μέρες διαρκούν περίεργα περισσότερο.

The art of living is the art of knowing how to believe lies. The fearful thing about it is that, not knowing what truth may be, we can still recognize lies.

Το ψέμα χρησιμοποιείται από ανασφάλεια. Από μίσος. Από αγάπη. Από τυπικότητα. Από άμυνα. Για επίθεση.


Η τραγωδία των ψεμάτων είναι ότι στοιχειώνονται από λέξεις, μα επιβέβαιώνονται από πράξεις.
Και το αποκόρυφωμα είναι ότι όσο θες στην αρχή να τα ανακαλύψεις, τόσο θες έπειτα να τα ξεχάσεις.

Kαι ένας από τους δυσκολότερους ρόλους στις σκηνές της ζωής είναι να προσποιηθείς πως δεν ξέρεις.

Καρότα και μουστάκια.

Αυτή είναι η Μέλι. Πήρε το όνομά της από το χρώμα της, που είναι μελί. Είναι ινδικό χοιρίδιο αλλά τη φροντίζουν σαν να είναι μωρό. Στη φωτογραφία χαλαρώνει σε μια αγκαλιά.


Κανονικά θα το θεωρούσα γρουσουζιά να βάλω μια φωτογραφία της σε κοινή θέα. Για να μην μου τη ματιάσετε. 
Αλλά η Μέλι πέθανε χθες το βράδυ. Και επειδή ξέρω πως τώρα τουλάχιστον είναι ασφαλής, σας τη δείχνω.

Every explanation is after all an hypothesis.

Νιώθω ότι ήρθε καιρός να ξαναγράψω. Όχι πως απήχα πολύ. Απλά δεν ήξερα αν είχε νόημα. Έχω ξεχάσει πως είναι το να μπορείς να βγάζεις έστω ενα μικρό βάρος από πάνω σου έτσι. Δεν είναι πως δεν συμβάινουν γεγονότα που με επηρεάζουν. Αντιθέτως. Αλλά είναι τόση η ένταση που εν τέλει οδηγεί σε μια περιέργη ηρεμία. Δεν θέλω να περιγράψω κάτι συγκεκριμένο. Μόνο την αναμονή μου πριν ξυπνήσω. Γιατί κοιμάμαι. Και όχι έναν ύπνο δικαίου. Απλά έναν λήθαργο. Ονειρεύομαι. Και μέσα στο όνειρό μου βλέπω εφιάλτες. Και όσο να συνειδητοποιώ ότι μπορώ να ξυπνήσω, θέλω να δω τη συνέχεια. Εγώ και μόνο εγώ είμαι η αιτία των ονείρων μου. 

Και αν κάποιοι από τους εφιάλτες μου είναι πραγματικές μου φοβίες, και οι φοβίες τελικά δεν μόνο εφιάλτες αλλά πραγματικότητα, τότε εγώ ή θα τρελαθώ ή θα αρχίσω να χάνομαι σιγά σιγά στο μεταίχμιο ύπνου και αλήθειας.

-Αν σου λείπω..

Αυτό.

It begins to tell...

'Round Midnight

Feelin' sad really gets bad
'Round, 'round, 'round midnight

Power & Glory

Εδώ έλεγα πως είμαι το θύμα σε μια άκρως δελεαστική κατάσταση. Τότε δεν το είχα συνειδητοποιήσει ακόμη. Έτσι είναι αυτά.

Για να γράφω προφανώς ήρθε η στιγμή της αποκάλυψης. Δεν ξέρω αν με στεναχωρεί το γεγονός ότι ο θύτης ήταν το συγκεκριμένο άτομο ή γενικά το ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κρατήσουν μια τέτοια απόσταση. Που μπορούν να είναι απαθείς μόνο ως προς το δικό τους όφελος. 
Από εγωισμό και μόνο δεν μπορώ να δώσω συνέχεια σε αυτή την ιστορία.

Σκέφτομαι όμως, ο καθένας μας, αν δεν τον ένοιαζε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο θα μπορούσε να συμπεριφερθεί έτσι. Δεν μπορώ να το δικαιολογήσω, μπορώ όμως να το φανταστώ.
Εκτός κι αν πιστεύω πως απλά δεν αξίζω κάτι καλύτερο. Είτε από ανασφάλεια είτε από δήθεν
ταπεινοφροσύνη.

Say it isn't so

Eίναι άτομα που ποτέ δεν προσπάθησαν να είναι στη ζωή σου. Που ποτέ δεν ήθελαν να επιβληθούν. Κι όμως κάθε φορά που τα βλέπεις είναι σαν να είστε μαζί. Δεν υπάρχει κάμια ένδειξη προσπάθειας. Απλά είναι εκεί. Απλά κοιτάζεστε. Μιλάτε. Κι αν δεν μιλάτε ξέρετε. Πάντα υποβόσκει αυτό το κάτι. Χωρίς υπονοούμενα. Απλά το ξέρεις. Είναι δεδομένο. Χωρίς όμως να είσαι εσύ ή ο άλλος.


Μία συνάντηση αρκεί. Χωρίς να αρκεί ταυτόχρονα. Κι όμως, είναι μια κατάσταση που δεν πρέπει ούτε μπορείς να πιέσεις. Ίσως όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Σιγά σιγά. Ίσως και όχι.

Lost in the cold sun .

Έχοντας ξεφύγει από μία σχετικά μεγάλη αλλά στο τέλος μάλλον άσχημη σχέση, και μια άλλη κάπως βαθύτερη αλλά λίγο αρρωστημένη κατάσταση, βρίσκομαι σε φάση επιπολαιότητας. Αν σχολίαζα τον εαυτό μου πριν κάποιους μήνες θα με έλεγα τσούλα. 
Έντάξει, ίσως είναι λίγο βαρύ, αλλά ήμουν πάντα αυστηρή με αυτά. Για ΄μένα η αμοιβαία έλξη μεταξύ δύο ανθρώπων θα έπρεπε να οδηγήσει σε σχέση. Απόλυτη. Σωστή.

Κι όμως τώρα είμαι αλλιώς. "Θα δείξει", λέω ακόμη και σε αυτά. Και πάω όπως πάνε. Κατά βάθος θέλω τη τρυφερότητα, θέλω την "αγάπη". Αλλά όχι έτσι όπως πριν. Όχι τόσο έντονα όπως πριν. Θέλω να είμαι λίγο πιο ελεύθερη. Αλλά με έρωτα.

Μπορεί να μην είναι απόλυτα λογικό. Αν και νομίζω πως είναι. Με πίεσαν πολλές καταστάσεις, πολλά άτομα. Θέλω μια αναβολή. Θέλω να ξεχαστώ.

Witchcraft.

Ξέρεις, εκείνη η λεπτή γραμμή που χωρίζει το μίσος από το πάθος, το ερωτικό άγγιγμα από το τρυφερό. Είμαι ακριβώς εκεί. Στη μέση. Δεν ξέρω προς τα που να κάνω το επόμενο βήμα. Υπάρχει κάτι. Εκτός κι αν είναι η ιδέα μου. Ή εκείνη η καλοστημένη παγίδα που στήνουν άτομα σαν κι εκείνον.

Μ' αρέσει όμως και η πλευρά του θύματος. Μου φαίνεται δελεαστική. Πρώτη φορά.

The best plan is no plan at all, then everything goes according to the plan.

Ποτέ δεν κατάλαβα πως μερικοί άνθρωποι μπορούν να έχουν ένα πρόγραμμα στη ζωή τους. Η αλήθεια είναι ότι εγώ τα περισσότερα πράγματα τα κανονίζω τελευταία στιγμή. Έχω ένα φόβο ότι αν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια κάτι θα πάει στραβά. Επίσης δεν μπορώ να αγχωθώ για κάτι μακρινό.

Το πρόβλημα είναι όταν ζεις ή έχεις κοντά σου ανθρώπους που συνεχώς κάτι σχεδιάζουν.  Οι περισσότεροι στην οικογενειά μου είναι έτσι. Και μερικά άτομα εκτός, κάποια των οποίων δεν είναι στη καθημερινότητά μου για διάφορους λόγους.

Νιώθω μια τρομερή πίεση απέναντι στα όποια σχέδια. Όταν με ρωτούν "τι θα κάνεις τότε?" ή μου λένε "μας φαντάζομαι έτσι", οτιδήποτε περιέχει κάτι μακρινό, σωπαίνω. Το θεωρώ υπερβολικό, αποπνικτικό.

Δεν μπορώ καν να πω τι θα κάνω αύριο. Η σιγουριά για κάτι που δεν έχει γίνει με τρομάζει.


Joy Division - No Love Lost .

Memories are like stones, time and distance erode them like acid.

Λίγο παραπάνω από έναν χρόνο πριν είχα πάει μετά από την επείγουσα κλήση του πατέρα μου στο Αίγιο, να δω τον παππού μου. Είχε αρχίσει να τα χάνει εντελώς πλέον, κ όταν πήγε να πέσει από το μπαλκόνι και η ανάπηρη γιαγιά μου τον κράτησε τελευταία στιγμή, χτύπησε το κουδουνάκι που σήμαινε την αρχή του τέλους.

Μαζευτήκαμε εγώ, ο πατέρας μου, ο θείος και η θεία μου και μαζί με τη γιαγιά μου τον κοιτούσαμε έτσι όπως καθόταν μαζεμένος στην παλιά καρέκλα της κουζίνας. Κοιτούσε χαμένα από εδώ και από εκεί, τρέμοντας, αν και ήμουν σίγουρη ότι ήταν σαν να λέει κάτι από μέσα του. Δεν θυμόταν τα παιδιά του. Κι όμως, όταν του είπαν εκείνη τη φράση που συνήθως λέμε στα παιδιά "για δες, ποιος ήρθε?" με αναγνώρισε. Για μια στιγμή μου φάνηκε πως όντως με θυμήθηκε. Είπε ένα "εγώ την αγαπάω", σαν να υποννοεί ότι άλλοι δεν το κάνουν αρκετά και μετά χάθηκε πάλι. O θείος μου πρέπει να με έβγαλε φωτογραφία μαζί του.

Κι όμως, αν και το σημάδι της παρακμής είχε ερμηνευτεί σωστά, δεν είχε αποδοθεί στον σωστό άνθρωπο. Όταν πέθανε η γιαγιά μου λίγους μήνες αργότερα, ο παππούς μου βρισκόταν απέναντι από την εκκλησία, στο σπίτι. Η ιδέα τραγική. Η γυναίκα του κηδευόταν μερικά μέτρα μακριά του και εκείνος δεν ήξερε τίποτα. Δεν τον είδα. Πίσω στο νησί μάθαινα ότι τη ζητούσε, είχε αρχίσει να υποψιάζεται κάτι, αλλά μετά το ξεχνούσε πάλι.


Στις διακοπές των χριστουγέννων είχα συνεχώς στο μυαλό μου το Lacrimosa του Μότσαρτ. Θύμιζε θάνατο. Μετά τη μέρα των χριστουγέννων ξύπνησα έχοντας δει στον ύπνο μου μια ταλαιπωρημένη ανθρώπινη μορφή να σηκώνεται και να περπατάει προς το φως. Ένιωθα περίεργα. Μισή ώρα αργότερα με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου. Ο παππούς είχε πεθάνει. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να είπα ήταν "μου κάνεις πλάκα". Μου φαινόταν ότι άκουγα κάτι ψεύτικο.

Ακόμη μια μέρα μετά, ξανά στο Αίγιο, η κηδεία είχε μια άσχημη αίσθηση, αυτή της συνήθειας. Ήταν σχεδόν λογικό, είχαν περάσει μόλις τρεις μήνες από τη προηγούμενη. Ο ένας αδερφός του παππού μου φορούσε λευκά. Ήταν η πρώτη φορά που δεν τον είδα χαμογελαστό.



Φέρνω βαρέως το γεγονός ότι δεν μπόρεσα ποτέ να τον γνωρίσω όπως ήθελα. Σήμερα θυμήθηκα τη φωτογραφία. Δεν την είδα ποτέ, ούτε όταν βγήκε. Δεν έχω καμία απόδειξη πως είχα πάει το περασμένο καλοκαίρι εκεί. Καμία εικόνα να συγκρίνω αν μοιάζαμε. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει σε κάποιο κινητό, ως ένα αρχείο που δεν θέλει να δει κανείς, ή ούτε καν έτσι.

..Και είναι που οι λεπτομέρειες στη μνήμη ξεθωριάζουν εύκολα και θυμάμαι μόνο δυο χαμένα γαλανά μάτια και ένα ζευγάρι τρεμάμενα χέρια.

And the danger is that in this move toward new horizons and far directions, that I may lose what I have now, and not find anything except loneliness

Όπως ήταν αναμενόμενο οι ρόδινες μέρες μιας κάποιας ξεγνοιασιάς πέρασαν. Και να σου τα άγχη, οι φοβίες και η αίσθηση της μοναξιάς. Εκεί ενδιάμεσα όμως υπάρχουν και κάποια τηλεφωνήματα, κάποια μηνύματα, που με κάνουν και γελάω λίγο.

Η αλήθεια είναι ότι τριγυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα να τα τινάξω όλα στον αέρα. Από την άλλη όμως έχω κάνει κάποια βήματα -δεν μπορώ να τα χαρακτηρίσω λάθη- και φτιάχνω σιγά σιγά μια βάση, μόνο και μόνο αποδεχόμενη το γεγονός ότι έχω κάποια προβλήματα να λύσω.

Προς το παρόν βρίσκομαι στην Αθήνα και προσπαθώ να βάλω ένα κάποιο πρόγραμμα στη καθημερινότητά μου. 
Ποτέ δεν ήμουν του προγράμματος. Στο σχολείο τεμπέλιαζα. Και μετά. Ήμουν η κλασική περίπτωση του "Έχει τόσες δυνατότητες και δεν κάνει τίποτα να τις αξιοποιήσει". Κάποια στιγμή με έπεισαν. Συνέχισα λοιπόν να μην κάνω κάτι. Μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως δεν έχω και κάτι να αξιοποιήσω, κάποιο ταλέντο να δείξω.
Έχω όμως και εκείνες τις αναλαμπές που μας πιάνουν όλους ανά καιρούς, ότι θα φτιάξω τη ζωή μου. Με φαντάζομαι αισιόδοξη. Μια εικόνα που μου αρέσει, αλλά ταυτόχρονα φαντάζει μακρινή.

Όταν ξέρεις ότι πρέπει να αλλάξεις κάποια πράγματα στη ζωή σου, είναι πάντα δύσκολο να κάνεις το πρώτο βήμα.

Happiness is only real when shared.

Μου έτυχε κάτι αναπάντεχο. Με έναν άνθρωπο που ποτέ δεν θα το περίμενα. Είναι η πρώτη φορά που θεωρώ κάτι που μου συμβαίνει φυσιολογικό. Και αν όχι φυσιολογικό, από τα πιο φυσιολογικά πράγματα που μου έχουν συμβεί. Είναι κάτι χωρίς παρελθόν και μάλλον ούτε μέλλον. Είναι κάτι που συμβαίνει τώρα. Και μου φαίνεται παράξενο. Μόλις πάω να το σκεφτώ λιγάκι δεν μπορώ, απλά χαμογελάω . Το κακό είναι ότι έχω λίγες μέρες ακόμη να το απολαύσω, αλλά ακόμη και αυτές οι μέρες που έχουν περάσει έτσι αναπάντεχα καλά μου φαίνονται γεμάτες, καλές μέρες. Είπα για πρώτη φορά σε φίλο ότι είμαι χαρούμενη. Δεν θέλω καν να γράψω σε παραγράφους. Μ'αρέσουν όλα μαζί. Μαζί.

Απντέιτ.

Συνειδητοποιώ πολύ έντονα αυτές τις μέρες πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Πραγματικά με τρομάζει. Πολύ.

Τι (μου) συμβαίνει τώρα.

Λοιπόν. Αυτή τη στιγμή ακυρώνω άλλη μια φορά εισιτήρια για τη δεύτερη πατρίδα μου, και προκαλώ πρόβλημα σε όλους. Τι συμβαίνει. Κάθε χρόνο λέω να παω, και λίγες μέρες πιο πριν με πιάνει ένα είδος πανικού, με αποτέλεσμα συνήθως να το αποφέυγω τελευταία στιγμή. Αρχίζουν τότε οι αντιδράσεις του τύπου "δεν θες να δεις τους συγγενείς σου", "θα παρεξηγηθούν, σε περιμένουν και εσύ τους αφήνεις έτσι" και διάφορα τέτοια ωραία.
Πλέον, νιώθω ότι μου έπεσαν πολλά μαζί. Φοβίες, απωθημένα, άσχημες αντιδράσεις άλλων. Πάντα προσπαθούσα να μην τους δώσω πολλή σημασία, αλλά τώρα βλέπω πως δεν γίνεται, απλά αναβάλλεται μια πιο επιβαρυμένη κατάσταση. Βρήκα ψυχολόγο, και τη πρώτη φορά που πήγα, γυρνώντας ένιωθα περίεργα ήρεμη. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που μιλήσα για κάτι ανοιχτά. Αποφάσισα να συνεχίσω, όπως μπορώ, μήπως και βρω εν τέλη μια κάποια εσωτερική ανακούφιση.

Η αλήθεια είναι ότι με αυτά και αυτά είναι σαν να είμαι ο "τρελός" συγγενής για κάποιους, το πρόβλημα, ίσως η από την αρχή κακομαθημένη (είναι που κρατάει χρόνια το όλο θέμα).
Επίσης, δέχτηκα μια πολύ άσχημη συμπεριφορά σήμερα. Ο "φίλος" μου, ας πούμε (τα πράγματα δεν πάνε καλά εδώ και καιρό, αλλά δεν είναι εύκολο να σταματήσει κάτι, πολλές φορές) νευρίασε που έκλεισα ραντεβού με τη ψυχολόγο και δεν μπορούσα να κανονίσω μαζί του. Τι να πω. Τα προβλήματα ελκύουν προβλήματα. Το θέμα είναι ότι εγώ τώρα θέλω αν όχι να τα λύσω, να μπορώ να τα αντιμετωπίζω καλύτερα. Άρα, πρέπει να αποφεύγω ό,τι με κρατάει πίσω.

Συνειδητοποιώ ότι είναι ελάχιστα τα άτομα που καταλαβαίνουν.

Θα δείξει.

Λεωφορεία και λοιπά.

Μπαίνω στο λεωφορείο χθες το βράδυ. Αν και περίεργο, δεν γέμισε. Τρέχω να κάτσω σε εκείνες τις κάπως υπερυψωμένες θέσεις (στη μεριά του παραθύρου) με έναν φίλο μου, όταν ένας τύπος πάνω κάτω στην ηλικία μου προφανώς έκανε την ίδια σκέψη και κάθισε εκεί. Γυρνάω απογοητευμένη, και ξαφνικά με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον κλέφτη θέσεων να κάνει κάτι τρελά. Κοιτάω, και πράγματι με είχε πάρει χαμπάρι και μου έκανε νόημα να πάμε να κάτσουμε. Δεν το πίστευα. Σηκώθηκε και κάθισε αλλού, αφήνοντας τη πολυπόθητη θέση κενή.
Κάνω και εγώ σαν τη τρελή, κουνάω χέρια πόδια σε στυλ "όχι καλεε, δεν χρειάζεται", εκείνος όμως μου έχει γυρίσει ήδη τη πλάτη με νόημα.

Πάω εκεί, λέω ευχαριστώ πολύ στη πλάτη, και κάθομαι , χωρίς να μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πόσο ευγενικό ήταν όλο αυτό, και γιατί μου έκανε τόση εντύπωση. Και όταν εν τέλη κατεβήκαμε και στην ίδια στάση, είπα ξανά "ευχαριστώ" σαν τη χαζή, με εκείνον να κοιτάει περίεργα και να μουρμουρίζει κάτι του τύπου "δεν κάνει τίποτα", και εμένα να μου έχει φτιάξει κάπως τη διάθεση το γεγονός ότι που και που υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο.

I don't believe -

Είμαι περίεργα ήρεμη. 
Λάθος. Όχι ήρεμη. Σίγουρη να το πω? Ούτε.
Το θέμα είναι νιώθω δεμένη με κάποιον ξαφνικά σε βαθμό που και η καχυποψία μου για κάποια πράγματα δεν ξεπερνά αυτό το συναίσθημα. Σκέφτομαι τι μπορεί να κάνει και κατά πόσο όντως τον ενδιαφέρω "μόνο" εγώ, αλλά και πάλι μου φαίνεται ότι εν μέρη μπορώ να πιστέψω κάποια πράγματα. Είναι πολύ πιθανό (μην πω σίγουρο) ότι θα μου περάσει σύντομα όλη αυτή η περίοδος εφησυχασμού. 
..Αλλά μπορώ να περιμένω μέχρι να έχω και νέα (αν έχω) από την άλλη πλευρά αν είναι, η οποία βρίσκεται κάπως μακριά.














Πονάω πάλι. Και δεν κοιμάμαι. Στο 'πα?

Speech without word and Word of no speech

Πρέπει να σταματήσω να βάζω παντού ένα ερωτηματικό.
Γιατί όταν μπορώ να απαντήσω, απαντώ αρνητικά.
Και όταν δεν βρίσκω απάντηση, ρωτώ περισσότερο.

Περί ανέμων και υδάτων

Με φαντάζομαι ερωτική και σίγουρη για τον εαυτό μου. "Σ' αγαπάω!" λεω κοιτώντας αποφασιστικά. "Σε θέλω..", συνεχίζω το παραλήρημα, και εκείνος με κοιτάει λάγνα.
Ε, από 'κει και πέρα πιάνει ο καθένας ό,τι βρει, μπλέκουμε τα μπούτια μας και το έντονο πάθος που έχουμε ο ένας για τον άλλο εκδηλώνεται, όπως βολεύει κ όπως είναι δυνατό.



Και επιτέλους έχουμε βγάλει το άχτι μας.





*ΖΖΖΖΖΒΙΙΙΝ*  ( Brainstorm )


μετά σκέφτομαι. και να το πω, θα το εννοώ? και να σκέφτομαι πως θέλω, θέλω στ' αλήθεια?
και εν πάση περιπτώσει, ποιο πάθος? δεν νομίζω πως βγαίνει αρκετός ερωτισμός με κάποια άτομα. ίσως είναι θέμα χημείας. τι ίσως. είναι.
κρίμα.




Αυτό ήταν ένα μικρό παράδειγμα για το πως αναιρώ από μόνη μου ό,τι ενδιαφέρον σκεφτώ.

You can only find truth with logic if you have already found truth without it.

Η λογική σταματά εκεί που θέλουμε εμείς.

Freak Out 2

Νομίζω θα αρχίσω να τα χάνω. Σκέφτομαι συνεχώς τι μπορεί να έχω. Γίνομαι χάλια, δεν μπορώ να φάω, να σταθώ, τίποτα. Σε λίγο θα παθαίνω κρίσεις άγχους. Δεν μπορώ να ηρεμήσω ή να ξεχαστώ με κανέναν τρόπο.

He who gives up the smallest part of a secret has the rest no longer in his power.

Υπάρχουν παντού μυστικά. Υπάρχουν μυστικά που δεν μαθαίνει ποτέ κανείς. Υπάρχουν μυστικά που δεν είναι για να μαθευτούν. Υπάρχουν μυστικά που πρέπει να μαθευτούν. Υπάρχουν μυστικά ολοφάνερα, που όμως κρύβονται μέσα στην ίδια τους την αλήθεια. Υπάρχουν μυστικά που βασανίζουν. Υπάρχουν μυστικά, που δεν είναι μυστικά, κι όμως φέρονται σαν να είναι.


Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μέσα από τα μυστικά τους. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα αντέχουν. Υπάρχουν εκείνοι που τα μοιράζονται, και εκείνοι που όσο φανερά και να είναι, τα αρνούνται.


Μ'αρέσουν τα μυστικά.  Όχι όμως αυτά που έχω τώρα. Ούτε εκείνα που έχουν συγκεκριμένα άτομα γύρω μου. Γιατί ξέρω ότι έχουν. Και σε μερικές περιπτώσεις, ξέρω και ποια είναι. 

Η άρνηση τους κάνει τα πράγματα χειρότερα. Η δική μου δειλία τα περιπλέκει.








..και επειδή ακόμη δεν είμαι καλά, ακόμη δεν έχει βρεθεί η αιτία, και γιατί η ψυχολογία μου μερικές φορές πιάνει πάτο, κλείνω με μια άσχετη αποκάλυψη, εμένα. (όχι πως ενδιαφέρει κανέναν) μια πρόσφατη και επιτυχής φωτογραφία μου, σε μια γιορτή που έγινε στο σπίτι του πρέσβη της δεύτερης πατρίδας μου, και πιστεύω πως με αναδεικνύει απόλυτα. εδώ θαυμάζω το έργο ενός καλλιτέχνη που δεν μπορώ να πω πως θυμάμαι το όνομά του . μια θεά, όπως πάντα.

I bear the wounds of all the battles I avoided -

Ήταν λέει χθες η μεγαλύτερη πανσέληνος στα τόσα χρόνια. Αυτόματα σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να την έβλεπα μαζί με κάποιον. Εν τέλη πάλι σπίτι ήμουν, με μια κάποια δύσπνοια και τα μουδιάσματα. Ήταν ο πατριός μου που με έπεισε να μείνω ξύπνια ωσπου να ξεπροβάλλει ένα κάπως πιο φωτεινό φεγγάρι από τη κοκκινωπή πολυκατοικία που βρίσκεται διαγώνια αριστερά μας.

Είχα ξεχάσει τι ωραία που είναι η θέα από 'δω πάνω.


Αναρωτιέμαι. Γιατί συνεχίζω να σκέφτομαι ένα άτομο που προφανώς δεν με παίρνει στα σοβαρά. Για την ακρίβεια ένα άτομο που θα ήθελε πολύ να ξεφύγει εντελώς από 'μένα, απλά ακόμη δεν μπορει.
Έρχονται κάποιοι, σου δίνονται, ή έτσι φαίνεται, και μετά ζητάνε πιο πολλά απ' ό,τι θα έπρεπε. Πράγματα στα οποία φαντάζονταν μάλλον κάποιον άλλο, έναν άλλο χαρακτήρα σου, έναν άλλο εαυτό.
Είναι στενάχωρο το ότι δεν θα βρεθεί ποτέ μια λύση στο συγκεκριμένο θέμα. Άλλωστε οι χειρότερες υποθέσεις στα προσωπικά θέματα είναι πάντα αυτές από τις οποίες πήρες μια μικρή μόνο γεύση, έτσι δεν είναι?



Υ.Γ : πόσο εύκολο είναι για όλους να αυτοπαρουσιάζονται ως "σωστοί", ενώ την ίδια ώρα ψάχνουν όπως μπορούν για κάποιον άλλο/η ?

Τίποτα

Είμαι σπίτι. Η γιατρίνα που με εξέτασε, ξεφύλλισε τη μαγνητική, ειπε κατι για μια αλλη μαγνητική, αλλά αρκέστηκε στο να μου δώσει χάπια που καμία σχέση δεν έχουν με αυτά που νιώθω. Όταν γύρισα, ξάπλωσα,κ είχα την αίσθηση ότι κοιμήθηκα για ώρες, αν και δεν το νομίζω. Νιώθω κάπως χάλια σήμερα.


Όλοι μου λένε να ξεχαστώ. Δεκτό, αλλά πως να το κάνω, όταν με δυο βήματα ζαλίζομαι και βλέπω θολά? Γκρινιάζω πάλι.



Κατά τα άλλα ασχολούμαι με τη μασκότ του σπιτιού, το ινδικό χοιρίδιο, και δεν γράφω τίποτα ουσιαστικό εδώ, αλλά δεν πειράζει. Από αύριο ίσως.

Hell is alone, the other figures in it Merely projections. There is nothing to escape from And nothing to escape to. One is always alone.

Πριν δυο - τρεις βδομάδες ήμουν σχετικά αισιόδοξη. Αν όχι αισιόδοξη, πίστευα ότι "ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει", έχοντας κατά νου κάτι μάλλον ρομαντικό και αόριστο. 
Τώρα συνειδητοποιώ ότι αυτή η φράση ισχύει και σε αρνητικό επίπεδο. Σημαίνει λοιπόν, ότι αν είναι να γίνει κάτι κακό, θα γίνει. Ή αν δεν είναι να γίνει κάτι, δεν θα γίνει ποτέ.

Σκέφτομαι κιόλας, ότι τα προβλήματα που ΄χω τώρα γίνονται χειρότερα λόγω της πεσμένης διάθεσής μου. 
Εν τέλη 

----------------------------------------


Την ώρα που έγραφα όλα αυτά τα ωραία, είχα νέα από μια γιατρό. Είναι λίγο κωμικοτραγικό, μιας κ έγραφα τα παραπάνω, αλλά από το βράδυ θα είμαι στο νοσοκομείο. Δεν ξέρω λεπτομέρειες, αλλά υποθέτω ότι από αύριο θα κάνω κάποιες εξετάσεις.
Και όπως είναι φυσικό, σαν να νιώθω χειρότερα τώρα.
Αυτά. Πιο μετά δεν θα έχω πρόσβαση σε υπολογιστή όπως φαίνεται..



..οπότε χαιρετώ, και βλέπουμε.

Ανάρτηση 3 σε 1

Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά πάω σε τόσους γιατρούς. Τα χέρια μου μουδιάζουν, τα μάτια μου θολώνουν, το κεφάλι μου είναι υπό μια διαρκή πίεση, ζαλίζομαι, αλλά προς το παρόν δεν έχει βρεθεί η αιτία.

Θυμάμαι κάτι ήθελα να γράψω όταν θα έβρισκα την ευκαιρία, αλλά τώρα το μυαλό μου είναι αλλού. Αυτές τις μέρες γενικότερα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα.

Ακούω και από το μέσα δωμάτιο τις ειδήσεις. Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Η ερτ. Η κατάντια μας.

Όντως, το θέμα της ερτ. Ήθελα να γράψω και για αυτό. Για να πω περιληπτικά τη γνώμη μου :
το θέμα δεν είναι η ερτ, αλλά ο τρόπος που παίρνονται οι όποιες αποφάσεις. Συμπλήρωση : γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο το πόσο μη δημοκρατικά κινείται η κυβέρνηση.


Και μιας και η SparklingBlue πρότεινε να πω δέκα πράγματα που βαριέμαι - πράγμα που ξεκίνησε ο Ρασκόλνικωφ (μην παρεξηγηθεί και κανείς) - , ιδού :

Βαριέμαι :

1. τις συζητήσεις που γυρνούν συνεχώς γύρω από το ίδιο θέμα, με τα ίδια επιχειρήματα, ξανά και ξανά
   
   
2. τα τραγούδια που έχουν συνεχώς τον ίδιο ρυθμό
   
   
3. τη γκρίνια και τη κλάψα (εκτός όταν γκρινιάζω ή κλαψουρίζω εγώ μάλλον)
   
   
4. να μαζεύω τα ρούχα αφού έχουν στεγνώσει (ίσως και να τα απλώνω)
   
   
5. τα παράθυρα με τον κάθε άκυρο στις ειδήσεις
   
   
6. τις ηλίθιες διαφημίσεις
   
   
7. όταν κάποιος κάποιος μιλάει αλλά ουσιαστικά δεν λέει τίποτα ( αυτό που κανουν συχνά οι φιλόλογοι για παράδειγμα)
   
8. να πηγαίνω κάπου μόνη και να μην ακούω μουσική στη διαδρομή
   
   
9. τανίες δράσης που το μόνο που κάνουν είναι να δείχνουν μάχες, εξωγήινους ή τέλος πάντων έναν χαμό - και στη μέση κάποια γκόμενα - )
   
10. όταν είμαι με κάποιον που δεν μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες για μια κάποια έξοδό μας.
    
    
    
    Υ.Γ : για να ξεχνιέμαι ξαναδιαβάζω χάρι πότερ. μανιωδώς. όλη μέρα. πριν διάβαζα λούκυ λουκ και αστερίξ, ενδιάμεσα μίκυ μάους. ω ναι.
    
    αποχαυνώσιους.

Un viaggiatore prudente non disprezza mai il suo paese.

Θα ταξιδέψω όλον το κόσμο μέσα από το μυαλό σου.
Και όταν το δέρμα σου θα έχει δει όλους τους ήλιους στη γη και τα μαλλιά σου τα έχουν ανακατέψει όλοι οι άνεμοι, εγώ θα σε περιμένω στο σπίτι.

Θα τα έχεις δει όλα, θα τα έχεις καταφέρει όλα, μα το μόνο που θα θες, θα είναι να γυρίσεις.

Θα φιλήσω το ηλιοκαμμένο σου δέρμα, θα χαιδέψω τα μπερδεμένα σου μαλλιά.

Θα κοιτάξω τα μάτια σου, και όταν σιγουρευτώ πως είναι ακόμη σαν δυο καθρέφτες,
θα σε αφήσω να κουρνιάσεις στην αγκαλιά μου.

*για να προλάβω.
καλή τύχη *

Freak Out

Αναρωτιέμαι. Τιμωρούμαι για κάτι?

Ξυπνάω το πρωί με (σχετικά) καλή διάθεση, και βλέπω θολά. "Τι διάολο", λέω, από τον ύπνο θα 'ναι. Πάω ξεπλένω το μάτι, τίποτα. Αρχίζω και ανησυχώ. Καλυτερεύει λίγο, λεω εντάξει, θα περάσει σιγά σιγά προφανώς. Τίποτα.

Πάω στον οφθαλμίατρο, δεν βρίσκει τίποτα. "Πάρε αυτές τις σταγόνες, μήπως είναι ξηρό το μάτι, για κανα δυο μέρες, και αν δεν περάσει θα πρέπει να κάνεις τις τάδε νευρολογικές εξετάσεις για να δούμε τι συμβαίνει."
Τέλεια.

Πραγματικά. Τέλεια.

Και εντάξει, δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, αλλά εντάξει, τι είναι αυτά πάλι τώρα?


:(

Σε περιμένω παντού .

Τα παπούτσια μου είναι το ιδανικό ζευγάρι. Αν χάσουν το ένα το άλλο, το καθένα μένει ατελές και μόνο του. Αν ξαναβρεθούν, ακόμη θα ταιριάζουν απολύτα.

Time is the old justice that examines all such offenders, and let Time try.

Επειδή αυτές τις μέρες δεν προλαβαίνω το οτιδήποτε - πόσο μάλλον να σκεφτώ κάτι εκτός του αντικειμένου που υποτίθεται ότι ακολουθώ - απλά παραθέτω μια σελίδα από ένα σημειωματάριο που γράφω που και που, συγκεκριμένα ένα θέμα που με απασχολεί ανα καιρούς.

Καλό μήνα!

Where id is, there shall ego be.

Όταν υπάρχει εγωισμός και αδιαφορία, το μόνο που προκύπτει είναι περισσότερη αδιαφορία.

Σε ένα τέτοιο σημείο βρίσκομαι και εγώ. Δεν είναι ότι δεν έχω καμιά ευθύνη στο θέμα. Ίσως και να θέλω να αδιαφορήσω ακόμη περισσότερο γιατι ξέρω ότι κάποια στιγμή θα το κάνει εντελώς ο άλλος.

Το θέμα είναι ότι όταν ο άλλος δείχνει ότι σου δίνεται, ότι είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα, και εν τέλη δείχνει τον ίδιο εγωισμό με ΄σένα, όλα τα σενάρια περί ρομαντισμού σβήνουν και αναιρούνται.
Και ναι, μπορεί να φταις στην αρχή, αλλά στο κάτω κάτω δεν είπες ποτέ τίποτα. Μόνο περίμενες να δεις αν ισχύουν τα λόγια που άκουσες. Και δεν ισχύουν, γιατί δεν μπορούν να ισχύσουν.

Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές εκ φύσεως. Κι όταν κάποιος δεν είναι, απλά πέφτει θύμα εκμετάλλευσης των άλλων.
Συμπερασματικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι ό,τι και να γίνει, όσο δεν βρίσκουμε τρόπο να ελέγχουμε τον εγωισμό μας - και δεν τον έχουμε βρει ακόμη, τα τύπου "βάλε τον εγωισμό σου στην άκρη" είναι απλά λόγια του αέρα - , οι σχέσεις είναι καταδικασμένες σε ένα μοτίβο θύματος - θύτη. Ο ένας νικά, ο άλλος χάνει. Μέχρι που χάνουν και οι δύο.  Ο ένας εκείνον που υποχώρησε, κ ο άλλος την αξιοπρέπεια του.


Μήπως όμως να είμαστε πιο ειλικρινείς και ρεαλιστές ως προς το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και να αντέξουμε, χωρίς να φτιάχνουμε ουτοπικές εικόνες βασισμένες σε μια ηθικολογία περί του τι θα ήταν σωστό να γίνεται στις μεταξύ μας σχέσεις?
Το ζητούμενο - όχι μόνο στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά στα πάντα, ακόμη και τα δημόσια ζητήματα - είναι τι μπορεί να γίνει, τι είναι δυνατό να γίνει.
Γιατί εξακολουθούμε να ζούμε με βάση την ηχηρότητα που έχουν τα μεγάλα λόγια και οι δήθεν πράξεις αυτοθυσίας?

If you wake up at a different time, in a different place, could you wake up as a different person?

Το τυχαίο είναι ένας παράγοντας που επηρεάζει τα πάντα, πάντοτε. Από την αρχή του κόσμου, το τυχαίο δημιουργεί είδη, εξαφανίζει άλλα, ανακαλύπτει μέρη, φάρμακα, μηχανές. Ξεκινά πολέμους, σκοτώνει, ξυπνά τον έρωτα, τον καταστρέφει, σου αλλάζει τη ζωή.

Το πρόβλημα ή και η ευλογία εδώ είναι αν θα είσαι έτοιμος να το δεχτείς.

Memory is the thing you forget with.

Μήπως πριν κάθε τέλος σκεφτόμαστε μόνο το παρελθόν?
Μήπως η ξαφνική τάση να ζούμε μόνο μέσα στις αναμνήσεις σηματοδοτεί την αρχη του τέλους?

Όταν βρίσκεις παρηγοριά ή συναισθηματική ένταση μόνο γυρνώντας πίσω, το τώρα δεν σε γεμίζει. Και αν μείνεις πίσω, έχεις χαθεί.

Because things are the way they are, things will not stay the way they are.

Θα έλεγε κανείς ότι όσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα, τόσο περισσότερο υπάρχει η ανάγκη για την ριζοσπαστικοποιήση των κοινωνιών.

Κι εδώ τίθεται τό ερώτημα γιατί κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. 
 

Ich bin gewohnt in der Münze wiederzuzahlen in der man mich bezahlt.

Στο μυαλό μου τριγυρνά μόνο μια λέξη. Εκδίκηση.

Μια καλή εκδίκηση απαιτεί ταλέντο, μαεστρία και επίπεδο. Αν συμφωνήσω στο ότι ο χρόνος είναι η καλύτερη εκδίκηση, τότε πρέπει να προσθέσω ότι η εξέλιξη των πραγμάτων χρειάζεται και την παρέμβασή μας.
Ναι, πιστεύω στην τιμωρία. Στα αντίποινα. Όταν υπάρχει λόγος. Το θέμα είναι πώς θα καταφέρει το θύμα να αυτοτιμωρηθεί ο θύτης. Το άμεσο κακό μόνο μίσος προκαλεί. Το ζητούμενο εδώ είναι ο άλλος πρώτα να συνειδητοποιήσει, μετά να σκεφτεί και εν τέλη να μετανιώσει για το λάθος του, μπαίνοντας στον βάλτο που πριν βρισκόσουν εσύ. Απλά πρέπει να βοηθήσεις λίγο τη κατάσταση.

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Ξέρω, ότι με τη συμπεριφορά μου δεν μπορώ πάντα να απαιτώ το "σωστό". 
Ξέρω όμως πως είμαι ενα υποκατάστατο. Εξ' αρχής ήμουν. Ξέρω ότι τη σκέφτεσαι. Ότι κοιτάς φωτογραφίες της. Ότι με λες όπως θα έλεγες εκείνη. Ότι λες ό,τι θα έλεγες σε εκείνη. Μάλλον κάνεις και συγκρίσεις.
Κι αν δεχτούμε όλοι ότι για να ξεπεράσουμε κάτι πρέπει να περάσει πολύς καιρός, (αν ξεπερνιέται) τότε πρέπει να θεωρηθεί λογικό και το ότι το "σ'αγαπώ" δεν έχει καμία βαρύτητα.

Γιατί είναι άλλη εκείνη, και άλλη εγώ. Πώς να νιώθω καλά μετά.

Tu dors, Brutus, et Rome est dans les fers.

Το κρεββάτι μου έχει διαλυθεί. Πέφτουν οι τάβλες, έχει ξεκολλήσει το ξύλο απο τη μία πλευρά και εγώ είμαι στα όρια μιας σχεδόν νευρικής κρίσης.
Να ΄λεγες πως διαλύθει από κανένα οργιαστικό sex action, εντάξει. Το θέμα είναι ότι δεν είχα καμία ανάμειξη στην καταστροφή αυτή - γιατί είναι καταστροφή - , και βρίσκομαι τώρα, 2 η ώρα το βράδυ με τα χέρια μου να πονάνε αφάνταστα - μηδέν δύναμη -, τα νεύρα μου τσακισμένα, πάνω στο υπό διάλυση κρεββάτι.

Και σκέφτομαι. Αν εκεί που κοιμάμαι ξαφνικά πέσει το στρώμα κάτω και μείνω από το σοκ? Αν στο τέλος δεν φτιάχνεται προσωρινά, με τι μούτρα θα πάω στη σπιτονοικοκυρά να της πω ότι υπάρχει πρόβλημα? Είναι κωμικοτραγικό. - "Ξέρετε, διαλύθηκε το κρεββάτι..."  ..και θα σκάσει κανένα πονηρό χαμόγελο, και ΄γω θα θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Θα μου πεις, πως κάνεις έτσι. Ναι, ίσως υπερβάλω λίγο. Αλλά τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Εκεί  που το έπαιζα μάστορας και αγκομαχούσα μία με ένα σφυρί, μια χωρίς, για να βάλω τα κομμάτια στη θέση τους, μου 'ρθε να βάλω τα κλάμματα. Μια απελπισία τεράστια, ένα παράπονο μεγάλο. Για το κρεββάτι. Ή όχι. Ίσως ήταν η αφορμή. Νιώθω ότι πονάω παντού. Το κρεββάτι τρίζει. Γελοίο.

Να είχα τουλάχιστον το προνόμιο να κοιμάμαι καλά. Κάθε φορά που σηκώνομαι πονάω. Και τώρα σε λίγο όπως πάει θα κοιμάμαι στο πάτωμα. Βλέπω και τα παράξενα όνειρα . Προχθές έβλεπα πως είχαμε επανάσταση. Πριν 4 - 5 μέρες πως έφτιαχνα σκίτσα (ζωγραφίζω όπως ζωγράφιζα στο νηπιαγωγείο στην πραγματικότητα), και μαλίστα ενός ατόμου όπως το θυμάμαι 5 - 6 χρόνια πριν. Ξυπνάω και δεν έχω δύναμη να σηκωθώ. Νιώθω πολύ κουρασμένη - όπως τώρα - και πάλι δεν κοιμάμαι.
Είναι πολλές οι φορές που νιώθω ότι είμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ξέρω ότι ονειρεύομαι ,αλλα παράλληλα δεν ξυπνάω κανονικά. Βρίσκομαι παιγιδευμένη στην ίδια μου τη φαντασία, και σε λίγο στα ερείπια του ίδιου μου του κρεββατιού.



Πάω να προσπαθήσω να κοιμηθώ.

This is the way the world ends Not with a bang but a whimper.

Αν φτιάχνουμε το παρόν μας όπως θα θέλαμε να είναι το παρελθόν μας απλά με άλλους ανθρώπους?
Δίνουμε ξανά ευκαιρία στην επιθυμία ή μένουμε πίσω?

Αν κάθε μικρό μας βήμα προς τους άλλους το διακατέχει ένας ανόητος ρομαντισμός. Μια ελπίδα, ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι εν τέλη ο κόσμος είναι όμορφος.
Ίσως κυνηγάμε πάντα εκείνο που δεν ζήσαμε ποτέ. Ίσως και εκείνο που δεν πρόκειται να ζήσουμε.


H αλήθεια είναι ότι πάντα θα φαντάζομαι νωπούς δρόμους να ακούνε τα βήματά μου το βράδυ, μέχρι να σε δω μπροστά μου κάτω από τα φώτα. Μετά από πολύ καιρό. Και όλα θα είναι σίγουρα και απλά. Τότε η αυλαία θα μπορεί να πέσει. Όχι πως ξέρω από τώρα το προσωπό σου. Μπορεί να αλλάξει μορφές. Κάποια στιγμή όμως θα ξέρω.
..Και η παράσταση θα έχει τελειώσει όπως πρέπει. Δεν θα υπάρχει συνέχεια. Δεν θα γυρίσουμε στα καμαρίνια. Θα μείνουμε εκεί, μεταξύ του βλέμματος και του αγγίγματος, απόλυτα ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι. Τα μάτια μου να κοιτάνε τα δικά σου. Θα είσαι στραμμένος προς εμένα, ακουμπώντας σε έναν φανοστάτη. Με περίμενες. Εγώ όχι.
Η πλάτη σου κοιτάει το κοινό. Είμαστε μια φωτογραφία κρεμασμένη σε έναν τοίχο. Για πάντα εκεί. Εκείνη η στιγμή. Τίποτα άλλο.




Θα ακούμε μουσική.

And when I lifted my eyes to your name, suddenly your heart showed me my way.

Μερικά πράγματα αργούν να πάρουν τον δρόμο τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω ότι το πρώτο σημαντικό βήμα έχει γίνει. Φοβάμαι μην δεν είμαστε στον πρόλογο όμως, αλλά στον επίλογο.

Βασικά σταματάω εδώ.

Ο,τι φράση και να χρησιμοποιήσω δεν θα εκφράσει το τι νιώθω για ΄σένα. Και άντε να στο δείξω.

You're not like the others. I've seen a few; I know. When I talk, you look at me.

Ήταν αρκετές οι φορές που όταν μεγάλωσα κάπως ρωτούσα το ένα ζευγάρι των παππούδων μου αν αγαπιούνται . Μου έκανε εντύπωση το πως κάποια ζευγάρια είναι παντρεμένα πολλές δεκαετίες και ακόμη κάνουν πράγματα μαζί. Μπορεί η σπίθα να μην υπάρχει, αλλά για κάποιον λόγο είναι ακόμη μαζί, χωρίς να σκέφτονται το γιατί.

Η απάντηση που έπαιρνα πάντοτε ήταν κάτι σαν "ναι, γιατί όχι?" και αυτό ήταν κάτι που με προβλημάτιζε. Ήταν παγιδευμένοι στην ιδέα του γάμου, ότι παντρεύεσαι, άρα αγαπάς, ή ήταν τόσο καιρό μαζί ώστε το θεωρούσαν αυτονόητο ότι αγαπά ο ένας τον άλλο?

Και όταν μιλάμε για αγάπη μετά από τόσο καιρό, μάλλον μιλάμε για κάτι πιο βαθύ.
Κι αν είναι συνήθεια?.....


Είναι λογικό ο ενθουσιασμός να φεύγει από κάποιο σημείο και μετά, αλλά όταν διαλέγεις θεωρητικά να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου με κάποιον, αυτός ο κάποιος θα πρέπει με κάποιον τρόπο να αποτελεί το στήριγμα και τη σταθερά σου. 
Υπάρχει περίπτωση να βρεθεί αυτός ο άνθρωπος? Υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να τον κρατήσουμε?

Όταν όλα τα περιπλέκουμε και τίποτα δεν μας ικανοποιεί, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι ακόμη κι αν εμφανιστεί ένα τέτοιο άτομο, θα το διώξουμε, έστω και καταλάθος.
Ψάχνουμε, ψάχνουμε, και στο τέλος δεν στεκόμαστε πουθενά.


Ίσως τα γηραιότερα ζευγάρια δεν το ανέλυσαν ποτέ τόσο. Ίσως κάποτε το "σε θέλω, με θέλεις" αρκούσε.

Hope is brightest when it dawns from fears.

Δεν είναι το ότι δεν ξέρω ότι κάποιες επιλογές μου ήταν λάθος. Δεν στεναχωριέμαι γι' αυτές. Στεναχωριέμαι γιατί απογοητεύτηκα περισσότερο απ 'ο,τι περιμένα.

Έχω κουραστεί. Έχω απογοητεύσει και εγώ. Περιμένω τον από μηχανής θεό να με ξυπνήσει, όχι πιεστικά, όχι εγωιστικά. Απλά κάτι να γίνει. Κάτι πιο φυσιολογικό. Κάτι πιο χαρούμενο, κάτι πιο αληθινό.
Θέλω να πιστέψω σε κάτι. Να έχω την επιλογή να ελπίζω, αλλά να μην χρειάζεται, έστω για λίγο, γιατί όλα θα είναι εντάξει.

Silencio.

Οι λέξεις, αν και έχουν δύναμη, πολλές φορές δεν χρειάζονται. Περιπλέκουν τα πράγματα χωρίς λόγο.


Είναι ελάχιστα τα άτομα με τα οποία δεν είναι αμήχανη η σιωπή.

Strange thoughts beget strange deeds.

Εν τέλη θέλουμε να μάθουμε τις σκέψεις του άλλου την ίδια ώρα που το αποφεύγουμε.
Τι είναι χειρότερο? Να ξέρεις και να τον απομυθοποιείς, ή να φοβόσαστε και οι δύο να εκφραστείτε?..

"Did you know that scars are the roadmap to the soul?"

Όταν βγάζει κανείς μια φωτογραφία κρατάει μια μοναδική στιγμή. Τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά. 

Θα ήθελα να γυρίσω σε εκείνες τις στιγμές που έχω κρατήσει στο μυαλό μου με τη ταμπέλα του γεγονότος. Να μην υπάρχει το μετά. Είναι το μετά που περιπλέκει τα πράγματα στο υπεραναλυτικό μυαλό μας. 
Έχω κουραστεί. Μέρα με τη μέρα βλέπω πως όλα αλλάζουν ενώ μένω πίσω. Το μυαλό μου μένει κενό, ίσως σαν άμυνα. Δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, κι όμως στεναχωριέμαι. Ίσως είναι γιατί κάνω λάθος επιλογές. Ίσως επειδή είναι οι σωστές. Ίσως γιατί τίποτα δεν με βγάζει από αυτόν τον βούρκο.



Ώρες ώρες το μόνο που θέλω είναι να ξεφύγω. Τι έχει νόημα άλλωστε. Νιώθω σχετικά μόνη. Δίπλα μου δεν έχω τον άνθρωπο που θεωρητικά μόνο θα έπρεπε να είναι εκεί.
..Υπάρχει εκείνη η μισοτελειωμένη υπόθεση που όμως φοβάμαι να συνεχίσω, γιατί κάποιους ανθρώπους, όπως σε αυτή τη περίπτωση, δεν θέλω ούτε να τους απογοητεύσω, ούτε να τους καταστρέψω. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό σε κάποιον γιατί έχω δικά μου προβλήματα. Μακάρι να ήμουν απελευθερωμένη από όσες σκέψεις και πράξεις, να έπαιζα το παιχνίδι σωστά και τίμια. (Συγγνώμη.)


Νιώθω ότι χάνω πράγματα γιατί κανείς δεν κάθεται να με καταλάβει. Στην αρχή δεν αφήνω κανέναν, κι όταν το έχω ανάγκη τους έχω απομακρύνει αρκετά ώστε να αμφιβάλλουν.



Φοβάμαι ότι δεν αξίζω την ευτυχία. Μόλις με πλησιάσει, τη πνίγω και την αφήνω μισοπεθαμένη.





Βοήθεια.

"You are too generous to trifle with me. If your feelings are still what they were last April, tell me so at once. My affections and wishes are unchanged, but one word from you will silence me on this subject for ever."


















*Pride and Prejudice.

Though his mind is not for rent -

Οι κυριακές σου δίνουν την αίσθηση ότι έχεις την πολυτέλεια να χαλαρώσεις. Aπολαμβάνοντας λοιπόν αυτή την αυθαιρεσία, μαζί με ένα από αυτά τα ροφήματα που είναι ολόκληρο γεύμα είδα πάλι ένα από αυτά τα άτομα που για κάποιο λόγο βλέπεις συνεχώς, κι ας μην τα γνωρίσεις ποτέ.

Σε αυτό το μαγαζί, όποτε κι αν έχω πάει, είναι πάντα ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας με έναν καφέ μπροστά του, με λευκά μαλλιά, σχετικά μακρια, και μια λευκή γενιάδα. Το πρόσωπό του είναι συνεχώς κόκκινο, τα ρούχα του παλιά, αταίριαστα και μάλλον βρώμικα. Μοιάζει πολύ σε έναν άστεγο που βλέπω στο πάρκο πάνω από το σπίτι μου, πάντα στο ίδιο παγκάκι, πάντα να ψάχνει στον ίδιο κάδο. Ίσως είναι και αυτός.

Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που κάθισα κοντά του, μιας και λόγω καιρού (μύρισε καλοκαίρι) ήταν έξω. Και τότε ήταν που το παρατήρησα. Μιλούσε μόνος του. Και αυτό δεν είναι κάτι που βλέπει κανείς σπάνια, ήταν όμως η πρώτη φορά που έκανα την σύγκριση με εμάς τους "φυσιολογικούς" ανθρώπους. Οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε κάποιον να μιλήσουμε. Έχουμε κάποιον απέναντί μας, που είτε μας ακούει είτε όχι, είναι εκεί, τα λόγια μας απευθύνονται σε κάτι υπαρκτό.

Ο άνθρωπος όμως που μιλάει φωναχτά μόνος του, σε ποιον απευθύνεται? Φαντάζεται κάποιο πρόσωπο? Μιλά στον ίδιο?

Στο τέλος λυπήθηκα εμάς, που έχουμε την ανάγκη του άλλου.

Signs, signs, everywhere a sign

Ήμουν και είμαι της άποψης ότι συνεχώς παρουσιάζονται μπροστά μας νέα στοιχεία, νέα δεδομένα, από κάτι μυστήριο και αόριστο που κατά κάποιον είναι ο δημιουργός και παρατηρητής του κάθε παιχνιδιού της ζωής μας. Κάποιοι το λένε Θεό, εγώ μεταφορικά σύμπαν, αν και δεν έχει πολλή σημασία και δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι ταιριάζει σαν έννοια.


Το σύμπαν λοιπόν μας θέτει κάποια ερωτήματα, κάποια γεγονότα, από ΄κει και πέρα είναι λογικό να δρούμε μόνοι, ή σχεδόν μόνοι, όσο αυτό γίνεται δηλαδή, εφ' όσον επηρεαζόμαστε από τα πάντα.
Έρχονται στιγμές που ο μεγάλος καθοδηγητής μάλλον μας μπερδεύει. Βρισκόμαστε ξαφνικά σε μια κατάσταση όπου μας φαίνεται ξεκάθαρο το τι "πρέπει" να κάνουμε, αλλά εν τέλη τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Εδώ λοιπόν τίθεται το ερώτημα : Έχουμε καταλάβει σωστά τη διαδικασία του παιχνιδιού?


Για την ακρίβεια, έχουμε ερμηνεύσει σωστά τα σημάδια?

Αν συμφωνήσουμε στο ότι κάθε εμπειρία μας διδάσκει ή μας οδηγεί κάπου, το αυτονόητο που βλέπουμε χάνει την ισχύ του.  

Μήπως βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε?
Κάποια πράγματα για να ξεκαθαρίστουν θέλουν χρόνο.
Και όταν δεν χρειάζεται χρόνος, δεν χρειάζεται να ξεκαθαριστούν.

I have somewhere surely lived a life of joy with you,

Η συζήτηση με τον πατριό μου είχε ενδιαφέρον. Η υπόθεση ήταν απλή. 


-Δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν αλλά δεν μπόρεσαν να είναι μαζί για χ,ψ λόγους. Μετά από χρόνια ξανασυναντιούνται και είναι μαζί. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Γίνεται?-

Από προσωπικό ρομαντισμό πιστεύω πως ναι. Οι μισοτελειωμένες ιστορίες πάντα έχουν κάτι το ενδιαφέρον και βασανιστικό ταυτόχρονα. Κυρίως όμως έχουν το στοιχείο της έκπληξης. Δεν ξέρεις πως, πότε και που θα εμφανιστούν πάλι μπροστά σου. Αν και από τους δύο έχει μείνει η απορία "τι θα γινόταν αν.....?" τότε υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες αυτοί οι δύο άνθρωποι να ξανασυναντηθούν. Θα γίνει από αυτό που λέμε "μοίρα", θα γίνει επειδή ο ένας το επιδιώξε? ..κανείς δεν ξέρει, αλλά θα γίνει.

Κάποιοι άνθρωποι έχουν διαφορετικό, βαθύτερο δέσιμο από άλλους. Ίσως να εξηγείται, ίσως και όχι. Αυτές οι σχέσεις είναι συνήθως άλλου επιπέδου, πνευματικού, υπάρχει μια επικοινωνία μυστήρια, μια έλξη περίεργη. Είναι οι σχέσεις που έχουν σκαμπανεβάσματα. Οι σχέσεις που μπορεί να διακοπούν κι όμως να ξαναρχίσουν από καθαρό ενδιαφέρον και νοσταλγία. Είναι όταν προσπαθείς να το εξηγήσεις σε κάποιον τρίτο, και το μόνο που σου έρχεται είναι ότι "κάτι υπάρχει" . Είναι μια αοριστία.


Έτσι κι αλλιώς, αμα αισθάνεσαι ότι κάτι έχει μείνει μισοτελειώμενο (όχι επειδή πληγώθηκες, αλλά γιατί απλά δεν βοήθησαν οι συνθήκες) τότε αξίζει να το έχεις κατα νου.  Μπορεί το διαφορετικό να είναι το κάτι ξεχωριστό που μόλις πετύχει θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Ποιος ξέρει.

Just give me a sign.

Κι αν όλα είναι καταδικασμένα, μια μέρα να ΄χα αυτό που θέλω, κι ας πλήρωνα το σφάλμα μου μετά χάνοντάς το.

What's in a name? Everything if you find to whom it belongs.

Υποθέτω γιορτάζουν πολλοί σήμερα. Εμένα οι πιο κοντινοί ήταν ο παππούς που πέθανε πρόσφατα και κάποιος που θεωρητικά είναι πολύ στενός συγγενής εξ αίματος, αλλά το αίμα για ΄μένα δεν σε φέρνει πιο κοντά σε περιπτώσεις σαν και αυτές.

Αποφάσισα να μην ευχηθώ τυπικά "Χρόνια πολλά", όχι λόγω πένθους, όυτε λόγω μίσους, απλά γιατί δεν το νιώθω ως κάτι απαραίτητο.


Τα περί ονόματος με έκαναν να σκεφτώ αυτό που έλεγαν κάποτε, ότι με το όνομα παίρνεις και τη χάρη. Έτσι λοιπόν, εγώ έχοντας το όνομα της γιαγιάς που πέθανε, (ένα όνομα που μου έδωσαν ενώ η μητέρα μου δεν ήθελε καθόλου) θα έπρεπε λογικά να της μοιάσω στα καλά. Πράγμα που δεν γίνεται.


Είναι περίεργο το πως προσπαθούμε να βρούμε από που προερχόμαστε, σε ποιον μοιάζουμε. Θα ήθελα μια μέρα να μου πει κάποιος ότι του θυμίζω κάποιον πρόγονο. Θεωρώ όμως ότι είναι μάλλον απίθανο. Μαζεύουμε χαρακτηριστικά που πάνε γενιές πίσω (επιστημονικά τουλάχιστον) και δημιουργούμε άλλα τόσα από κάθετί ερέθισμα στη ζωή μας.

Γιατί λοιπόν ενώ θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί, ψάχνουμε συνεχώς τη προέλευση των χαρακτηριστικών μας?
Κοιτάμε φωτογραφίες με συγγενείς, κάνουμε αμέσως συγκρίσεις, σε κάποιους μάλιστα, θέλουμε να βρούμε την ομοιότητα, κι ας μην υπάρχει.



Και εν τέλη, μήπως μας ορίζει και λίγο το με ποιόν θέλουμε να μοιάζουμε?

Sweetest melodies. Are those that are by distance made more sweet.

Το πιο περίεργο και ίσως και πιο ξεκάθαρο συναίσθημα, όταν σου λείπει κάποιος, όχι επειδή είσαι ερωτευμένος μαζί του, όχι επειδη είναι ο καλύτερός σου φίλος, όχι επειδή ανήκει στην οικογένεια σου, αλλά γιατί είναι αυτός που είναι. Σου λείπει σαν άτομο, σαν πρόσωπο, σαν οντότητα. Έτσι απλά, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις. 

Γιατί τότε είναι που κάτι είναι διαφορετικό από όλες τις προσωπικές μας ιστορίες. Όταν δεν δικαιολογούμε, δεν εξηγούμε, απλά αισθανόμαστε, χωρίς μια - δυο λέξεις να μπορούν να ορίσουν τι είναι αυτό.

Aπαντήσεις.

Μιας και η SparklingBlue θα ήθελε να απαντήσω με τη σειρά μου σε κάποιες μπλογκοερωτήσεις, τις παραθέτω εδώ.


(Τρελαίνομαι να απαντάω σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, το έχω ξαναπεί?)



1. Ποια blogs επισκέπτομαι συνήθως :
Όποια ακολουθώ και μου προκαλεί ενδιαφέρον ο τίτλος μιας ανάρτησης συνήθως. Παλιά έμπαινα πιο πολύ στον κόπο, αλλά κάποια στιγμή θεώρησα ότι δίνοντας σημάσια σε ό,τι -έστω και λίγο - ενδιαφέρον που βρίσκω, δεν μπορώ να δώσω τη πρέπουσα σημασία εκεί που αξίζει.
Στην αρχή βέβαια έψαχνα περισσότερο προσωπικά μπλογκ, όπου βγάζουν οι άλλοι τα εσώψυχά τους κυρίως. (Ο λόγος στην επόμενη ερώτηση).


2. Γιατί δημιούργησα το blog μου :
Μια περίοδο ήμουν πραγματικά απαισιόδοξη. Μαύρες σκέψεις. Μια τραγωδία όλα, όχι πως θυμάμαι αν τελικά υπήρχε λόγος. Έφταιγαν οι ορμόνες? Κάποιες αλλαγές? Το ζώδιο μου? 
Όπως και να έχει, από μικρή έγραφα ημερολόγιο. Εκείνη την σκοτεινή περίοδο σκέφτηκα ότι στο ημερολόγιο όλα μένουν κρυφά (θεωρητικά τουλάχιστον), ενώ εδώ, όλο και κάποιος θα έβλεπε, και ίσως κάποια στιγμή συμμεριζόταν τις σκέψεις μου.
Αυτό που ζητούσα ήταν μάλλον μια ανώνυμη ανταλλαγή σκέψεων. Και ίσως και μια ευκαιρία για μικρά ξεσπάσματα, ένα άδειασμα του μυαλού. 


3. Ποια είναι τα αγαπημένα μου θέματα :
Δεν ξέρω. Τα κοινωνικά και προσωπικά, ό,τι είδος τέχνης μ'αρέσει αισθητικά, και ιδιαίτερα ό,τι σε κάνει να σκέφτεσαι λίγο.
Το καλό με τα μπλογκ είναι ότι μπορείς να βρεις οτιδήποτε, και πολλές φορές, ακόμη και κάτι που δεν λέει κάτι προσωπικό για εκείνον που το γράφει, έχει κάποια στοιχεία του. Μπορείς να σκιαγραφήσεις τον άλλο..



4. Μια λέξη που χρησιμοποιώ πάντα στο blog :
Δεν είναι μία. Είναι όποιες λέξεις υποδεικνύουν υπόθεση ή πιθανότητα. "Ίσως","αν","μαλλον","μπορεί" και ούτω καθεξής..

Εκνευριστικό ίσως (να το πάλι), αλλά πάντα είμαι με αυτό το "Ποτέ δεν ξέρεις" στο μυαλό. Μια διαρκής αμφιβολία και καχυποψία για τα πάντα (πάλι το ζώδιο θα φταίει) που δεν με αφήνει σε ησυχία. Ούτε και τους γύρω μου. Είμαι σπάνια σίγουρη για κάτι, και όπως έχω ξαναπει, μπορώ να σκεφτώ εκατοντάδες πιθανά σενάρια για το τι θα γίνει ακόμη και αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ.





Αυτά από ΄μένα, ελπίζω να τσικνίσατε ! Εγώ νιώθω ότι έχω φάει για μήνες, αλλά ξέρω ότι το πρωί θα πεινάω πάλι. Το φαγητό είναι πραγματικά μία από τις απολάυσεις της ζωής.

Άσε που ξεσπάω και εύκολα σε αυτό.

Αποκηρύσσω τον έρωτα.

Και τις σχέσεις γενικότερα. Στο τέλος μένεις μόνος - λογικό - , και αντί να ηρεμείς γίνεσαι χειρότερα με κάθε παρουσία του/της πρώην. Κάθε σημείο ζωής που δίνεται, επίτηδες ή όχι σου χαλά τη διάθεση.

Μετά τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα, να δεις ότι προχωράει γρήγορα ξανά στη προσωπική του ζωή, για διάφορους λόγους, και είναι μάλλον το τελειωτικό χτύπημα.
Δεν σημαίνει απαραίτητα πως νιώθεις όπως πριν. Προσωπικά το βλέπω ως μια συμφωνία επί ίσοις όροις, όπου είναι φυσικό να μην αισθάνεσαι καλά με το όποιο γεγονός, αλλά πρέπει να σέβεσαι και να εκτιμάς τον άλλο, να συμπεριφέρεσαι σωστά. (Εκτός ίσως όταν συμβεί κάτι πολύ άσχημο).

Η καλή συμπεριφορά, όσο και να μου φαίνεται αυτονόητη, και ίσως σε πολλούς άλλους, δεν είναι κάτι που πρέπει να περιμένει κανείς. Το κακό είναι όταν δεν μπορείς να αποφύγεις τον άλλο, ή κοντινά του πρόσωπα.
Μην αρχίσω να λέω για το νησί, όπου μόνο γνωστούς βλέπεις.

Σκεφτόμουν τέλος πάντων σήμερα, μετά από μια τέτοια άσχημη συνάντηση, ότι δεν έχει νόημα να δημιουργείς μια κατάσταση όπου ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα πληγωθείς έτσι κι αλλιώς. Ίσως μου πει κάποιος ότι τα λέω αυτά λόγω της κακής μου διάθεσης.
Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος (και όχι μόνο) το βλέπω και ρομαντικά το θέμα και πιστεύω ότι μπορεί κάποια σχεση να μην οδηγήσει στον χωρισμό.

Συνήθως όμως είμαι της άποψης ότι ό,τι και να θέλω ή κάνω, είναι εξ' αρχής καταδικασμένο.

Change is not made without inconvenience, even from worse to better.

Νιώθω να είμαι στο μεταίχμιο μιας αλλαγής, αλλά φοβάμαι πολύ μην κάνω πίσω.

Παλαιότερες - κρυφότερες - σκέψεις I

(ξεθάβω παλιά μου κείμενα από ένα παλιό τετράδιο τελευταία. Ιδού.)

28/4/2011.

"..Σαν άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, είχα αργήσει αλλά λίγο με ένοιαζε. Βγήκα έξω με ένα κουλούρι στο στόμα, τα ακουστικά στα αυτιά και την ομπρέλα μου κρεμασμένη στη τσάντα. (Υποθέτω πως πάντα είχα μια τάση να θέλω να δείχνω γελοία).

Περιμένω λοιπόν ακούγοντας μουσική να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο δρόμος είναι άδειος, -ποιος βγαίνει άλλωστε με τέτοιο καιρό- ?

Ένα βήμα. Δύο. Τρία. Μια κυρία στο απέναντι φανάρι με ένα παιδάκι που κοιτάει ψηλά με κοιτάζει παράξενα. Τέσσερα. Νιώθω κάτι να με αγγίζει. Κοιτάω μπροστά. Τα μάτια της γυναίκας έχουν γίνει καθρέφτες. Και το παιδί παίρνει τα μάτια του από τον ουρανό. Η ομπρέλα μου ταξιδεύει και εγώ χτυπάω σε έναν τοίχο από κρύσταλλο. Νιώθω τις σταγόνες της βροχής να έχουν βαρύνει.

Μουσική? Γιατί? Γιατί δεν ακούω πια μουσική?

Με φαντάζομαι στην άσφαλτο σαν σπασμένη μαριονέτα. Με τα μάτια μου ορθάνοιχτα να επιμένουν να δουν. Με το δεξί μου χέρι να κρατά ακόμη μια αόρατη ομπρέλα και το αριστερό να ψηλαφίζει το έδαφος. Το σώμα μου πάνω στο πορφυρό νερό, να το νιώθω αλλού. Και τα ακουστικά πιο πέρα, που πριν βραχυκυκλώσουν να παίζουν προς τιμήν μου το τελευταίο τραγούδι.

Goodbye cruel world,

I'm leaving you today.

Goodbye.

Goodbye.

Goodbye.

Ίσως φταίει που έβρεχε.

Ίσως φταίει το τραγούδι.

Ίσως ο οδηγός που δεν με είδε.

Ίσως εγώ που δεν πρόσεξα.

Ίσως η γυναίκα που με κοιτούσε.

Ίσως τα μικρά μου βήματα.
Ίσως αν δεν είχα αργήσει να ήταν αλλιώς.

Που είμαι τώρα? Στη φαντασία σου. Στη συνείδησή σου.

Χρόνια μετά με δημιούργησες.

Γιατί σταμάτησες να κοιτάς τον ουρανό? "










Υ.Γ : δεν ξέρω γιατί διάλεξα αυτό το κείμενο. υπάρχουν κι άλλα, που ίσως κάποτε αναδιατυπώσω εδώ.
Υ.Γ 2 : Το τραγούδι, των Pink Floyd.

A tale in everything.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να το σκέφτομαι καθόλου. Πάντα τα ίδια λάθη κάνω. Ισχύει για όλο το ανθρώπινο γένος αυτό. Η ιστορία δεν μας αποτρέπει από το να σφάλουμε ξανά και ξανά στο ίδιο ή παρόμοιο σενάριο.

Μπορώ να φανταστώ με ευκολία την εξέλιξη μιας ιστορίας. Ένα χάρισμα ας πούμε, ή μεγαλες δόσεις ρεαλισμού και απαισιοδοξίας μαζί. Ενώ ξέρω λοιπόν σχεδόν με σιγουριά στο που θα φτάσει κάτι, προτιμώ να μείνω εκεί που είμαι, γιατί οποιαδήποτε αλλαγή με φέρνει μπροστά στη πραγματικότητα.

Πάντα μ'αρεσε η συνήθεια. Είναι ασφαλής συνήθως. Οι θετικές εκπλήξεις ήταν πάντα καλοδεχούμενες, αλλά ποτέ δεν ήξερα πως να τις χειριστώ. Έμενα αμήχανη μπροστά στο αναπάντεχο, κι ας ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω τα πολλά πολλά έιχαν ήδη περάσει.


Η έκπληξη που τόσο με έχει επηρεάσει αυτό το καιρό είχε μπει στο κουτί με τα  φανταστικά σενάρια.Την είχα φανταστεί, αλλά τη θεώρησα ως ονειροπόληση, και μαζί με μικρές αφορμές την έδιωξα ως κάτι που θα έμενε ως απωθημένο ή απλά μια περιέργεια χωρίς νόημα.


Ίσως είναι εκείνη η περιέργεια που τώρα καταστρέφει κάτι μέσα μου, ίσως και η λάθος εκτίμηση. Δεν είχα προετοιμαστεί για αυτό.


Άλλωστε το κυρίως κείμενο που χάνω, έχει ήδη πρόλογο, και τώρα φτιάχνεται ένας γρήγορος επίλογος, έτσι για να έχει συνοχή το βιβλίο.

The sense of smell can be extraordinarily evocative, bringing back pictures as sharp as photographs of scenes that had left the conscious mind.

Τα αρώματα αποτελούν δυνατή πηγή ανάμνησης.

Το βράδυ ήμουν σε ένα μέρος της πόλης που δεν είχα πάει ποτέ. Ο φόβος για το άγνωστο με έκανε να περπατάω βιαστικά, παρακολουθώντας τη σκιά μου. Πέρασε μια ανθρώπινη μορφή δίπλα μου, κ όταν οι σκιές μας χωρίστηκαν, μύρισα ένα άρωμα τόσο παρόμοιο με αυτό που θυμάμαι χρόνια τώρα.

Αν μπορείς να θυμηθείς τα αρώματα.
Ήταν εκείνο το άρωμα που με έκανε πρόσφατα να λέω γεμάτη σύγχυση σε μια φίλη μου "Μυρίζω ακόμη σαν κι αυτόν!" και εκείνη να προσπαθεί να μου το βγάλει από το μυαλό.

Tonight I can write the saddest lines.

Μου ΄ρχεται να ξεράσω. Ζαλίζομαι.
Είχα όλη τη καλή διάθεση να γράψω για συναισθήματα θετικά, για μια μικρή δικαίωση, και ίσως για αισιοδοξία.

Ξαφνικά όμως μου πέρασε μια σκέψη από το μυαλό. Μια σκέψη που με αηδιάζει και στεναχωρεί ταυτόχρονα. Η σκέψη ότι ο άλλος πάντα κρύβει κάτι. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, θελω πολύ να πιστέψω αυτά που ακούω ή διαβάζω, αλλά ξαφνικά σκέφτομαι, ότι ποτέ μα ποτέ δεν είσαι το μόνο άτομο στη ζωή κάποιου που να τον επηρεάζει.

Συνεχίζω να ζαλίζομαι. Αηδιάζω στη σκέψη ότι μπορεί να πέφτω σε μια παγίδα. Αηδιάζω στη σκέψη ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ειλικρίνεια και πίστη. Σιχαίνομαι τα πάντα αυτή τη στιγμή.

Και αν τα παρατούσα όλα, μάλλον θα ερχόμουν αντιμέτωπη με μια νέα πραγματικότητα, διαφορετική απ' ό,τι τη φαντάζομαι. Το τραγικό είναι ότι σκέφτηκα να το κάνω. Εγω! Εγώ που είμαι δειλή και αμφιβάλλω με τα πάντα.
..Αλλά βλέπω ξαφνικά ότι δεν γίνεται να δοθείς στην ιδέα που σου δίνει κάποιος. Γιατί αυτός ο κάποιος, έχει μια ζωή ξεχωριστά δική του, κ όσο δεν ανήκεις σε αυτή, ανήκουν άλλοι άνθρωποι, αλλες ιδέες .

Δεν ξέρω τι φταίει και μου περνάνε όλα αυτά από το μυαλό. Νιώθω απαίσια. Νιώθω ότι καταρρίπτονται όλα, νιώθω ότι αυτό που σκέφτομαι είναι γεγονός.
Ίσως φταίει που ξέρω το άτομο αυτό. Που ξέρω κάποια πράγματα, κ εν τέλη που ξέρω τι συμβαίνει συνήθως.

Και είναι αυτό, ο φόβος ότι θα απογοητευτώ από κάποιον που δεν το περίμενα ποτέ.

Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό.

Απελπισία.

(Είναι και που δεν άφησα μερικές λέξεις να γλιστρήσουν από τα χείλη μου, από φόβο μήπως δεν τις εννοώ, ή μήπως ξαφνικά τις εννοώ μόνο εγώ.    -Τι θα έκανες?)










Υ.Γ : πριν αρχίσω τις μάυρες σκέψεις, ήθελα να γράψω ότι κάποια χέρια σε ζεσταίνουν πιο πολύ από άλλα. Απλά κρατάνε τα δικά σου και δεν κρυώνεις πια. *

Time: a great engraver, or eraser.

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ταχθώ υπέρ μιας συμπεριφοράς που πρέπει να έχω, και όχι εκείνης που θέλω.

Μια ζωή με θεωρούσα (και μου υπενθύμιζαν ότι είμαι) εγωίστρια. Σε μία από τις λίγες περιπτώσεις όπου θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ο εγωισμός, σε μια από εκείνες τις ευκαιρίες που περίμενες καιρό, ίσως σε μια ευχή που άργησε να πραγματοποιηθεί, εγώ κάνω πίσω. Ακολουθώ το "ηθικό", το "σωστό" μονοπάτι, σπρώχνοντας το κρυφά ποθητό όλο και πιο μακριά.

Η αλήθεια είναι ότι μπορεί και αυτό που θέλουμε πολύ να μας απογοητεύσει. Αλλά υπό κάποιες συνθήκες δεν μπορείς να το ζήσεις όπως πρέπει. Και είναι αυτές οι καταστάσεις που μετανιώνεις. Αν δεν καταναλώσεις όσα συναισθήματα έχεις για κάποιον, πώς θα μπορέσει ποτέ να σου περάσει?
Εδώ βέβαια τίθεται το ερώτημα αν για κάποιους ανθρώπους έχουμε μια αστείρευτη πηγη συναισθήματος, για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Και όταν ίσως είναι η κατάλληλη στιγμη, θα έχω ξεχαστεί.

A little more sleep and a little more slumber.

Τον τελευταίο καιρό δεν κοιμάμαι. Για την ακρίβεια, κοιμάμαι τα ξημερώματα. Μου φαίνεται ότι προτιμώ για κάποιο λόγο  να είμαι ξύπνια τη νύχτα, παρά τη μέρα. Οι μέρες μου φαίνονται μουντές, και εν τέλη δεν είναι μόνο οι μάυροι κύκλοι κάτω από τα μάτια που μαρτυρούν ένα κάποιο πρόβλημα, αλλά ακόμη και  τα όνειρα που βλέπω στο σύντομο χρονικό διάστημα του ύπνου.

Μπλέκονται αναμνήσεις, επιθυμίες, φόβοι αλλά και (ποιός ξέρει?) σκηνές από κάποιες άλλες ζωές. Καμιά φορά ξυπνάω και νιώθω για λίγα δευτερόλεπτα ότι απλά βρίσκομαι αλλού. Μέρη που είμαι σίγουρη ότι έχω ξαναδεί, αλλά ταυτόχρονα ξέρω ότι δεν υπάρχουν.

Το μυαλό μου δεν λέει να ησυχάσει και να με προβληματίζει. Πιάνω καμιά φορά το ημερολόγιο να γράψω κανονικά, να δω τι συναίσθημα θα βγάλουν τα γράμματά μου, αλλά δεν γράφω ποτέ. Έρχονται άλλα γράμματα στο νου, άλλοι καιροί, άλλες αναμνήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθω άσχημα με όλα αυτά. Ίσως απλά έναν προβληματισμό, και μια τάση να γυρίσω πίσω.

I wept for memory.

Θα ήθελα στον ύπνο μου να δω τον παππού μου. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι έχει πεθάνει σκέφτομαι όλο και πιο πολύ πόσα έχασα λόγω της εσωστρέφειάς του, που μάλλον είναι κάτι που πήρα και εγώ.

Θυμάμαι πόσο του άρεσε η αρχαία ελληνική ιστορία, κι ας μην είχε πάει για καιρό σχολείο. Ρούφαγε την οποιαδήποτε γνώση και πληροφορία σαν σφουγγάρι, και τα βιβλία που βρίσκονταν στο σπίτι, αν και δεν τα διάβαζε τα φύλαγε με προσοχή. Όποτε κατεβαίναμε στο υπόγειο να βρω κάποιο να διαβάσω με κοιτούσε ερευνητικά, ντροπαλά.
Λίγες φορές μπορώ να τον θυμηθώ να γελάει. Ίσως είναι και μόνο μία. Οι κουβέντες του ελάχιστες, και μάλλον σαρκαστικές, με έξυπνο τρόπο.

Με στεναχωρεί λοιπόν το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να μάθω ποτέ περισσότερα για τον γαλανομάτη και ευαίσθητο παππού μου. Τι περνούσε από το μυαλό του όταν καθόταν και κοιτούσε ήρεμα το κενό? Τι είχε ζήσει?
Είχα πάντα την αίσθηση ότι δεν του δίνουν τη σημασία που θα έπρεπε. Ίσως γιατί δεν έκανε αισθητή τη παρουσία του.

Το χειρότερο είναι ότι μου λείπει ένας άνθρωπος που ουσιαστικά δεν γνωρίζω. Ξέρω τη συμπεριφορά του, την εμφάνισή του, τις αντιδράσεις του, αλλά όχι εκείνον. Γιατί όταν μεγάλωσα και απέκτησα το θάρρος να του μιλήσω, τα είχε ήδη χάσει. Οι πολλές σκέψεις δεν του έκαναν καλό.
..Και όταν τον επισκέφτηκα τελευταία φορά, με θυμήθηκε, τονίζοντας ότι εκείνος με αγαπάει, αφήνοντας πάλι ένα σαρκαστικό υποννοούμενο στους υπόλοιπους που βρίσκονταν στο δωμάτιο. Ύστερα συνέχισε να κοιτάει χαμένα δεξιά και αριστερά. 
Δεν έδωσε κανείς ιδιαίτερη προσοχή στο σχόλιο εκτός από 'μένα.

Λίγο πριν πεθάνει είχα σκοπό να πάω να του διαβάσω ένα βιβλίο. Τελευταία στιγμή μετέθεσα την επίσκεψή μου για 4 μέρες αργότερα. Τη μέρα που θα πήγαινα στην αρχή πέθανε.

Να γιατί θέλω να εμφανιστεί σε κάποιο όνειρό μου. Θέλω έστω και φανταστικά να μιλήσουμε. Κάτι που δεν τολμούσαμε και οι δύο να κάνουμε έτσι κλεισμένοι στον εαυτό μας.

Men must be decided on what they will not do, and then they are able to act with vigor in what they ought to do.

Όταν δημιουργείται ένα δίλλημα τρέχει μια συγκεκριμένη διαδικασία.


Καταρχάς, για να μπεις σε δίλλημα, σημαίνει ότι και οι δύο επιλογές είναι δελεαστικές, και η μία προτίμηση, αναιρεί την άλλη.
Στην αρχή δεν το παίρνεις στα σοβαρά. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα έπρεπε. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που όλο και περισσότερες αφορμές σου δείχνουν ότι πρέπει να πάρεις μια απόφαση.
Αλλά δεν μπορείς, γιατί τα πράγματα σου βγαίνουν ζυγισμένα, ισορροπημένα ως προς τα θετικά και τα αρνητικά τους.

Το καλύτερο σενάριο σε ένα δίλλημα, είναι η ανάμειξη των δύο επιλογών. Όμως αυτό δεν γίνεται, και ίσως είναι και καλύτερα, γιατί εν τέλη, δεν θα σ'αρεσε ούτε έτσι.

Στο τέλος, αν δεν αποφασίσεις ποτέ, χάνεις τα πάντα, και αν επιλέξεις, χάνεις και πάλι, αλλά ίσως λιγότερο.

Αν και βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι, εν τέλη το αν θα πας δεξιά ή αριστερά θα σε οδηγήσει στα ίδια, ίσως πιο γρήγορα, ίσως πιο αργά. Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να μέινεις για πάντα εκεί.

And 'tis my faith that every flower Enjoys the air it breathes.

Ξύπνησα μετά από κάμποσες ώρες ύπνου. Σκεφτόμουν τα όνειρα που έβλεπα πριν γίνουν όλα αυτά. Σαν να το ΄ξερα, σαν να το ήθελα. Τώρα δεν ξέρω τι θέλω. Και ξέρω πως αν ήξερα, δεν θα είχε κανένα νόημα.


Είναι που νιώθω και άβολα εδώ με τα υπόλοιπα. Δεν ξέρω αν πρέπει να σε αποφύγω ή να σου μιλήσω γιατί σε λυπάμαι λίγο. Ή και γιατί ακόμη νομίζω ότι μπορείς να αλλάξεις. Τζίφος.





Συνεχίζει να πεθαίνει κόσμος. Αυτή τη φορά δεν ήταν συγγενής, αλλά μια γυναίκα που από μικρή μου θύμιζε σταρ του παλιού κινηματογράφου. Πανέμορφη, κομψό ντύσιμο, ευγενική συμπεριφορά, μεγαλοπρεπής εικόνα. Χήρα από τα τριαντατόσα της, ακόμη ερωτευμένη με τον άντρα της. Μου φερόταν κάθε φορά σαν να ΄μαι πριγκίπισσα, ακόμη και όταν μεγάλωσα. Την βρήκαν ξαπλωμένη με μια ζέρμπερα στο χέρι.



Αναρωτιέμαι.




Έχει και περίεργο καιρό σήμερα στο νησί. Σαν να ΄ναι ηλιόλουστα και συννεφιασμένα μαζί. Περίεργο πράγμα. Όπως και άλλα που θα ήθελα να σου πω, αλλά έχουμε πει τόσα που δεν νομίζω πως καταλαβαινόμαστε πια.


Σκέφτομαι να πάω Αθήνα για λίγο. Περισσότερο από ανάγκη, αλλά δεν ξέρω αν χρειάζεται. Ίσως είναι καλύτερα να συνηθίσω εδώ.

— Do I wake or sleep?

Είναι αυτό που μου είπε εκείνη η φίλη που ποτέ δεν βλεπόμαστε, σπάνια μιλάμε, αλλά πάντα καταλαβαινόμασε : "Ρε ****** (το γαμάτο όνομά μου), σοβαρέψου, ή βασικά μην είσαι σοβαρή, ζήσε ό,τι τυχαίνει! "


Και τι να πεις τότε? Δίκιο έχει. Είναι όμως που μου τυχαίνουν τόσα και το μόνο αξιόλογο που έκανα σήμερα είναι να πλύνω ένα βουνό πιάτων. Μου συμβαίνει και το άλλο περίεργο τελευταία. Δεν θυμάμαι τι έκανα όλη μέρα!!
Που δεν κάνω και τίποτα. Καλά, ίσως τελευταία διαβάζω, έχοντας ένα υποτιθέμενο πρόγραμμα οργάνωσης στο νου.


Τον οκτώβρη πέθανε η γιαγιά μου. Το μη συνηθισμένο μυαλό μου σε τέτοια γεγονότα το πρώτο πράγμα που με διέταξε να κάνω ήταν να αρχίσω να ξαναγράφω ημερολόγιο. Πήγα και αγόρασα ένα πολύ όμορφο σημειωματάριο και άρχισα να γράφω. Σταμάτησα μετά από δύο μέρες. Έγραψα πάλι τα χριστούγεννα όταν πέθανε και ο παππούς μου. Η επόμενη φορά ήταν τη παραμονή της πρωτοχρονιάς, όταν με λίγες φράσεις και κινήσεις γύρισα χρόνια πίσω, ακολουθώντας μια διαφορετική πορεία σε μια ιστορία που πάλι θα μείνει μισοτελειωμένη. (Το τέλος είναι πάντα το ίδιο, έτσι δεν είναι?)


Δεν έχω γράψει από τότε. Ο δεύτερος θάνατος με άφησε ακόμη πιο κενή. Όχι λόγω της απώλειας. Η απώλεια με έκανε να νιώσω ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Πρώτα σε ΄μενα, εξωτερικά και εσωτερικά, και έπειτα σε ό,τι κάνω. Προς το παρόν δεν μπορώ να προσδιορίσω τι αλλαγές ζητά ο οργανισμός μου, αλλά πάνω κάτω τις διαισθάνομαι.





Before you slip into unconsciousness I'd like to have another kiss.

There is no greater sorrow Than to be mindful of the happy time In misery.

Είναι μια βδομάδα τώρα που θέλω να γράψω αλλά δεν ξέρω τι. Για να είμαι ειλικρινής ξέρω, γιατί συνέβη κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά για κάποιον λόγο θέλω να το κρατήσω για ΄μένα, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και λόγια.

Θα μου πεις πως κάνω έτσι. 
Νομίζω που λες ότι για λίγο ζούσα άλλη ζωή. Ήταν μερικές ημέρες ξαφνικής ευφορίας. Κι ας ήμουν χαμένη με το ξαφνικό των γεγονότων.

Ήταν που έλεγα για ανοιχτές υποθέσεις στη πρωτεύουσα.
Τώρα που γύρισα στο νησί φοβάμαι μην γίνουν όλα όπως πριν.

Melancholy sees the worst of things,—things as they may be, and not as they are. It looks upon a beautiful face, and sees but a grinning skull.

Αυτό που οτιδήποτε ρομαντικό μου φαίνεται και ταυτόχρονα λυπητερό, πρέπει κάποιος να μου το εξηγήσει.















Υ.Γ : Καλή Χρονιά!